KIRMIZI KUŞAK

13.Bölüm GİTME

13.Bölüm GİTME
Bölümü beğenmeyi ve yorum atmayı unutmayın.'

Yutkunarak arkamı döndüm. Demet abla dudaklarını ısırarak bana bakıyordu. Gözümden akan yaşları hızla sildim.

"Ben poşetleri götüreyim." Zorlukla konuşmuş ve ilerlemeye başlamıştım. Duyduklarım da gördüklerim de gerçek olamazdı.

"Beren-" Çağrı'yı dinlemeden koşarak merdivenleri çıktım. Odaya girip hızla kapıyı kitledim. Ağzımdan kaçan hıçkırık mahvolmam için son damlaydı.

Elimdeki poşetlerle birlikte kendimi yere bıraktım. Kafamı olumsuzca salladım. Olamazdı, herşey yalan olamazdı. Bu kadar alçalmış olamazlardı.

Saçlarımı çekiştirirken buldum kendimi. Onlar yüzünden kendime zarar veremezdim ki. Hızla ellerimi saçlarımdan çektim.

"Beren aç kapıyı bi bizi dinle lütfen." Demet ablanın sesi gelse de asıl konuşması gereken kişinin sesi gelmiyordu.

"Siz rahatınıza bakın lütfen. Ben size fazla geliyorum." Ağladığım her halimden belli oluyordu.

"Hayır sen fazlalık değilsin. Lütfen dışarı çık ve konuşalım." Kafamı olumsuzca salladım.

"Beni rahat bırakır mısın... Demet abla." Ona karşı bile saygımı asla bozmamıştım. Ben kimseye karşı saygımı bozmamıştım ki.

Bunları da haketmedim. Saçma sapan oyunlarının içine beni alet etmelerine de gerek yoktu.

Ayağa kalktım. Üzerimdeki elbiseyi yırtarcasına çıkarttım. Devam mı edeceklerdi oyunlarına etsinler. Umrumda olmayacak.

Banyoya girdiğimde gözlerimin kızardığını fark ettim. Soğuk su ile yüzümü yıkayıp havlu ile kuruladım.

Hâlâ regldim yarın son günümdü, bitiyordu neyseki. Odaya girip alışveriş poşetlerinin içini açtım.

Demet ablanın aldığı makyaj malzemelerini çıkartıp kendime bildiğim kadar makyaj yapmaya başladım.

Beni üzemeyeceklerdi ki. Onlar yüzünden hayatımı da günümü de mahvetmeyecektim. Güvendiğim herkesin birer yalancı olduğunu öğrenmiş oldum hem.

İrem denen kız benden nefret ediyordu. Bunu en başından anlamalıydım ama Çağrı ağamızın da dediği gibi saf ve salaktım.

Makyajım biter bitmez bir diğer poşetteki elbiseyi çıkarttım. Yavaş bir şekilde elbiseyi giydim ve saçlarımı yapmaya başladım.

Askılı elbisemin altına gri renk stilettolarımı giyip, maşayı fişe taktım. Taradığım saçlarımın uçlarını hafif hafif kıvırdım ve evet hazırdım.

Yanıma gelmeye yüzü yoktu ama yalan söylemeye yüzü vardı. Oturup saatlerce ağlayabilir ya da kendimi odaya kitleyebilirdim.

Ama şu saatten sonra kendimi de düşünecektim. Kendimi mahvederek insanlara yaranmam zaten başlı başına hataydı değil mi?