KIRMIZI KUŞAK

48.Bölüm HER BİTİŞ BİR BAŞLANGIÇTIR

48.Bölüm HER BİTİŞ BİR BAŞLANGIÇTIR
Bölümü beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın.'

Çağrı.

Karşımda Çağrı vardı ve tedirgin gözlerle bana bakıyordu. Yutkunarak boynumu kaşıdım. Gerçek olamazdı, ölmüştü. Kendi canına kıydığı bu evde karşıma çıkmıştı

Kafamı olumsuzca sallayarak geri geri adımlar atmaya başladım. "Gerçek olamaz! Ben hayal görüyordum. Hayır hayır hayal görüyorum. Gerçek değil!" diye fısıldamaya başladım. Çağrı bana doğru bir adım attığında korkuyla iki adım geri gitmiş ve önüme dönmüştüm.

Gerçek olamaz. Çağrı ölmüştü. Gözlerimden yaşlar akıyor ama ben ne bir ses çıkartıyor, ne de bir tepki veriyordum. Nefes almalarım azalmışken bana seslenmişti.
"Beren!" Çağrı ölmemişti.

Çağrı yaşıyordu. Artık ellerim ayaklarım tutmazken gözlerim bir anda kapanmış ve olduğum yere yığılmıştım. Her şey üst üste mi geliyordu yoksa ben her şeyin üzerine mi gidiyordum bilmiyorum ama öğrenmek istediğim gerçekler, beni en dibe çekiyordu.

Kayboluyordum.

Çağrı yaşıyordu ama neden onca zaman niye kendisini öldü olarak göstermişti ki?

💦

Kulak çınlamaları, baş ağrısı ve yorgunluk derken yavaş yavaş gözlerimi açabilmiştim. İlk başta etrafı bulanık görsem de daha sonrasında netleşmişti.

Beyaz tavan ile bakışıyorduk. Ne kadar doğru bilmiyorum ama şu an haftalar öncesinde Çağrı'nın bana evlenme teklifi ettiği o kulübenin içerisindeki, yatak odasındaydım.

Gerçekti ama karşımdaki kişi Çağrı mıydı yoksa ben bir başkasını Çağrı'nın yerine mi koymuştum?

Yutkunarak kafamı kapıya doğru çevirdiğimde hemen yanı başımda sandalyeye oturmuş beni izleyen Çağrı'yı görmeyi yine beklemiyordum. Uzun süre gözlerimi gözlerinden alamazken her yerini incelemiştim.

Yüzünü, vücudunu, gözlerini her şeyini. Bir anda ağlamaya başlarken iki elimle yüzümü kapattım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

"Beren lütfen ağlama." Birebir Çağrı'nın sesiydi ben ne hayal görüyordum, ne de rüya. Çağrı yaşıyordu. Bunu kendime kaç defa söyleyeceğimi bilmiyordum ama gerçek olduğuna hala inanmak istemiyordum.

Ellerimin üzerine konan el ile hızla ellerimi suratımdan çekip yatakta geriye doğru gittim. "Bırak beni. Bana yalan söyledin, SEN ÖLMÜŞTÜN!" diye bağırdım. Çağrı gözlerini kaçırarak yutkunmuştu. "Beren ben özür dilerim biliyorum çok hata yaptım, belki hala hata yapıyorum ama her şey bizim içindi. Lütfen böyle yapma." Diyerek yatağın etrafından dolanıp yanıma kadar gelmişti.

Ama ne sarılmış, ne de bir adım daha yaklaşmıştı. Burnuma gelen kokusu sanki burnumun direğini kırıyordu. O kadar çok özlemiştim ki artık dayanamayarak ayağa kalkmış ve yanına giderek sıkıca ellerimi beline dolamıştım.

Gerçekten yaşıyordu. Çağrı yaşıyordu
Ağlamaya tekrardan başlamıştım. Bir susuyor bir ağlıyordum, çoğunluğu belki de hamile olduğum için olabilirdi ama hamile olmasam da bu şekilde ağlayacağıma adım kadar emindim.