KIRMIZI KUŞAK

17.Bölüm SESSİZ ÇIĞLIKLAR

17.Bölüm SESSİZ ÇIĞLIKLAR

Bölümü beğenmeyi ve yorum atmayı unutmayın.'

Kaç dakika, kaç saat geçti bilmiyorum. Hala kapkaranlık olan odadayım. Hiç bir yer gözükmüyordu.

Bunu hak ettim mi diye düşünmeden edemedim ama hayır ben bunları haketmedim. Benimle birlikte ölmüş olan annem de o lafları hak etmedi.

Fethiye hanıma ne yaptığımı, ne yaptığımızı anlamamıştım ki şu durumdaki halimi anlayayım ben.

Kafamı dizlerime yatırdım. Çok bitkin ve halsizdim. Kendimi yere bırakıp uyumak istiyordum. Gözlerimi kapatsam uyuyacaktım aslında ama şu an uyuyamazdım.

Kapıdan gelen tıkırtılar ile kafamı dizlerimden kaldırdım. Kapının açılması ile de gözlerim yanmaya başlamıştı.

Hızla gözlerimi kapatırken Fethiye hanımın gür sesi geldi. "Kalk. Defol odana git. Eğer olanlardan Çağrı'ya ya da Resul ağa'ya bahsedersen olacaklardan ben sorumlu değilim."

O geri çekilirken dediklerine bir şey diyememiştim. "DUYDUN MU BENİ?" Hızla kafamı salladım. "Kimseye bir şey söylemeyeceğim. Çağrı'ya da, Resul ağaya da."

Fethiye Hanım gülümsedi. "Şimdi çık odana üzerini başını değiştir ki bir şeye benze." Diyerek gitti. Duvardan destek alarak ilerlemeye çalıştım ama nedensizce yorgundum.

Kendimi odadan dışarı attım. Gözlerimle kısık kısık bakarken baş dönmesi ile dizlerimin üzerine düştüm. "Beren kalk dikkat et lütfen." Zeynep kolumdan tutarak kalkmama yardımcı olmuştu.

Kısık gözlerim ile yavaş yavaş ilerlemeye başladık. Çağrıgil hâlâ gelmemişti.

Zeynep'in yardımı ile odama kadar çıkmıştık. Zeynep odanın kapısını açtı. Artık daha da düzgün yürüyebiliyordum.

Odaya girer girmez Zeynep arkamdan kapıyı kapattı. Yatağa oturdum. Ben ne yaşamıştım öyle. Saçma sapan şeyler. Rüya olmalıydı değil mi bunlar.

Saçma sapan nedenler yüzünden ben o kadından şiddet görmemiştim değil mi?

"Beren iyi misin?" Kafamı kaldırıp Zeynep'e baktım. Hiç bir şey demeden boş boş baktım. Neden susmuştu. Yengesine neden bir şey dememişti?

"Biliyorum bana kızgınsın ama bende bir şey yapamadım. Hatta kimse yapamazdı. Sen Fethiye yengemi tanımıyorsun."

"O böyle birisi miydi hep?" Ağzımdan sadece bu cümle çıkmıştı. Zeynep bakışlarını benden kaçırdı. "O hep böyleydi." Sadece kafamı salladım.

"Tek başıma kalmak istiyorum." Zeynep hemen kafasını salladı ve odadan çıktı. Derin derin nefesler aldım.

Suratıma yediğim tokatlar sanki yeni atılmış gibiydi canımı yakıyordu. Ettiği onca söze bile üzülecek bir insanken yaptıkları asla affedilemez bir şeydi.

Ayağa kalktım üzerimi değiştirmem gerekirdi. Bir şeye benzeyecektim çünkü değil mi?

Giyinme odasına girdim. Üzerimdeki elbiseyi yırtarcasına çıkarttım. Göz yaşlarım istemsizce akıyor, yanağımı ıslatıyordu.