KIRMIZI KUŞAK

33.Bölüm ZEHİR

33.Bölüm ZEHİR

Bölümü beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın.'

"Beren güzelim iyi misin?" Kafamı olumsuzca salladım. "Gel buraya!" Çağrı belimden tutarak bedenimi kendisine çekmiş ve sıkıca sarılmıştı.

"Bir daha gözyaşı dökmeni istemiyorum. Eğer hıçkırık sesini duyarsam yukarı çıkar o şerefsiz abini öldürürüm." Dudaklarımı Çağrı'nın göğsüne bastırdım.

Geri çekilip Çağrı'nın gözlerine baktım. "O artık benim abim değil. Hem gidelim artık buradan, üzerime hastane kokusu sindi banyo yapmam gerek." Çağrı gülümsedi ve yanağımı öptü.

"Ben senin hastane kokunu alırım." Kıkırdayarak geri çekildim. Sanki az önce ağlayan ben değilmişim gibi gülüyordum.

"Hadi gidelim artık karıcığım." Arabaya doğru ilerledik. Çağrı beni oturttu. Emniyet kemerimi de takıp kendi yerine oturdu ve gaza bastı.

Gözlerimi yoldan hiç ayırmazken yine o sokaktan geçmeye başladık. Eski oturduğumuz sokak.

Buradan her geçtiğimde arkamda birilerini bırakıyordum ya da duygularımı. Bu beni ne kadar üzse de bu sokağı seviyordum.

Annem ve babamın evinin olduğu sokak, benim büyüdüğüm sokak. Her şeyim olan o sokak.

"Biliyor musun ben bu sokakta büyüdüm. Önceki evimiz de ilerde küçük tatlı bi konak. Annem ve babam varken orada yaşıyorduk. Onlar ölünce amcamlara taşınmak zorunda kaldık. Bi kaç parça eşyam haricinde hiç bir şey almadım oradan. Her şey yerli yerinde duruyor eskisi gibi. Kaç sene oldu oraya gidemedim."

Çağrı beni dikkatle dinliyordu. "Neden gidemedin." Kaşlarım çatıldı. Yutkunarak geri önüme döndüm. "Abim anahtarları aldı ve girmeme izin vermiyordu. Amcam ise direkt izin vermiyor oraya gitmeme."

Gülerek Çağrı'ya döndüm. "Seneler önce benim bu sokağa girmem bile yasaktı biliyor musun?" Çağrı kaşlarını çatarak arabayı durdurdu.

"Nasıl yani? Ne demek yasaktı?" Çağrı'nın elinden tuttum. Gülümsemeye çalıştım.

"Babamların ölümünden sonra 4 ay komadaydım. Çıkınca da psikolojik sorunlarım başladı. Abim zaten bana öfkeliydi şu anda da olduğu gibi. Amcam ise delireceğimi söyleyip gitmeme izin vermiyordu." Çağrı şoktan şoka girerken geçmişim yine gözümün önüne gelmişti.

Benim psikolojik sorunlarım anne ve babamdan dolayı değil amcamlardan dolayı ortaya çıkmıştı. Sürekli annemi ve babamı gözümün önüne getirerek benim psikolojimi bozmuşlardı.

Ama asıl suçlu abimdi. Ben 1 sene boyunca kendime her gece katilim diyerek ağlıyordum. Annemlerin katilinin ben olduğuma inandırmıştı abim. Ama sonradan sonraya düzelmiş hatta psikolojim eskisinden de daha düzenli hale gelmişti.

"Beren sen ne dediğinin farkında mısın? Bunlar resmen psikolojik şiddet. Hiç mi sesini çıkartmadın ya da şimdi suratına nasıl bakıyor bu insanlar?" Çağrı düşünceliydi. Elini hiç bırakmadan arkama yaslandım ve sokağa bakmaya başladım.

"1 yıl boyunca ben kendimi resmen katil ilan etmiştim Çağrı. Sinir krizleri geçiriyor bazen yine hastaneye kaldırılıyordum. Haftalarca hastanelerde yattım ben. İlaçlar kullanıyordum, ortada mal gibi geziyordum. Ama sonradan sonraya iyileştim önceki halimden daha da iyi oldum."

Çağrı derin bir nefes alarak arabadan hızla indi. Onun yaptığı hareket ile benim kaşlarım çatılmıştı. Niye bi anda inmişti ki? Emniyet kemerimi açıp bende arabadan indim ve Çağrı'nın yanına dolandım.