Who are you Miss Dela Vega? (University Series #I)

Chapter XII

Danielle

"A-ano po ma'am?" Nahugot ko ang hininga ko nang tumayo sya. May feet are shaking at halos wala nakong marinig kundi ang pagtibok ng puso ko. Baka himatayin ako ng wala sa oras.

I'm trying to relax but I can't fathom the answer how her stare can make myself be this fragile.

"Halverson, get out before I lose my control and slap you"  she's trying to control her self. Pinipigilan nyang pagtaasan ako ng boses and that made me smack myself internally.

What I have done.

Parang sirang plaka naman na paulit ulit na nagplay sa ulo ko ang sinabi nya. She' mad. Really mad.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatulala sa harap nya habang nakayuko, natauhan na lang ako sa pagtulak nya sakin ng mahina. " I still have some respect to you as my student so please, leave now"

"And this, will be the last time I'll let you disrespect me Halverson. Keep this in mind, I am still your professor." Ang kalma nya lang habang sinasabi yan, halatang pinipigilan nya ang inis at galit. Paulit ulit din sya huminga ng malalim. Her face is full red, pulang pula ito dahil siguro sa sobrang galit nya sakin.

I closed my eyes and calm myself too. What the fuck did you just do Danielle? Ngayon lang halos nagsink in kung anong pinangagawa at pinag isiip ko sya kanya kanina. Hindi ko alam pero naiiyak ako. I don't why, and I don't know what I'm feeling right now. Ang alam ko lang nahihiya ako sa kanya ng sobra at mukhang wwala nakong pwedeng maiharap na pagmumukha sa kanya.

"I'm sorry Miss Dela Vega. I really am sorry. Hindi na po m-mauulit" Feeling ko nanginginig na ang boses ko habang sinasabi yan.

Agad akong tumalikod sa kanya at hindi na hinanantay pa ang kanyang sagot. Dali dali akong lumabas ng office nya.

I clenched my fist at pinagsusuntok ng mahina ang tapat ng puso. Hindi ko maintindihan kung bakit sumusikip ito. Tagina naman Danielle bat mo ginawa yun. Napasabunot na lang ako sa buhok ko. Hindi ko man lang sya  nirespeto. Ang tanga tanga mo talaga.

Balisa ako nang makauwi sa bahay. Naiisip ko yung itsura nya kanina, para naging mas malamig yung boses nya kanina. Mas naging nakakatakot. And I know it's my fault. Ni hindi ko man lang naisip ang pwede nyang isipin sa mga ginawa ko. I'm wrong and I regret doing it. Tomorrow will never be the same for us.

--

"Dan okay ka lang ba?"

I simply nodded at Celine at tumungo ulit sa upuan. I didn't sleep enough last night.

She's all I've been thinking. How can I face her? Professor ko pa naman sya. Kahit gustuhin ko man na wag na magpakita sa kanya hindi pwede. Nasa iisang school at madalas nasa iisang classroom lang kami.

"Kanina ka pa puro buntong hininga, tignan mo nga sarili mo. Ang lalim na ng eyebags mo"

I know they are worried. But I cant tell them what happened. Ano na lang iisipin nila sakin? I disrespected our professor. I fucked up because of this shit feeling I cant even name.

"Dani andito na si Miss Dela Vega, baka makita kanya"

My heart started to beat abnormally again. Tangina eto na naman. Inangat ko ang ulo ko pero iniiwasan ko syang tignan. I really don't want her to notice me, I don't want to see those eyes na kung tignan ako parang sobrang mali ng nagawa ko. And I admit maling mali talaga yun kaya as much as possible pipilitin kong isipin na wala sya sa harap. Pipilitin kong wag sya tignan. Kaya ko to.