Η λεωφόρος των ονείρων

Αυτός είναι ο σημερινός πολιτισμός

Νόρας POV

Πλέον έχει βραδιάσει, και εγώ έχω τελειώσει με το καθάρισμα. Αφήνω την σκούπα με το φαράσι στη θέση τους, και μετά βγάζω την ποδιά μου.
«τελείωσες κορίτσι μου;»
Η φωνή του ηχεί στα αυτιά μου. Γυρίζω το κεφάλι για να τον κοιτάξω.
«μάλιστα, κύριε Βασίλη»
Ένα πονηρό χαμόγελο στραβώνει τις άκρες των χειλιών του, καθώς ξεκινά να βαδίζει προς το μέρος μου.
«ξέρεις Νόρα.... κοντεύεις τον ένα χρόνο εδώ μέσα»
Λέει ενώ τώρα στέκεται δίπλα μου, κοιτάζοντας με έντονα. Ξεροκαταπίνω.
«και και λοιπόν;»
Άθελά μου τραυλίζω. Το χαμόγελο του γίνεται λίγο μεγαλύτερο.
«νομίζω πως ήρθε ο καιρός να κόψουμε αυτόν τον πληθυντικό...»
Λέει ενώ ακουμπάει το χέρι του στον ώμο μου. Να το πάλι.
«είσαι η Νόρα και είμαι ο Βασίλης, δύο άνθρωποι που συνεργάζονται»
Προσθέτει, με τα μάτια του να μαρτυρούν κάτι το πονηρό. Αμέσως κάνω ένα βήμα πίσω, προσπαθώντας να ξεφύγω από το άγγιγμα του.
«έχει αρχίσει να μη μου αρέσει αυτή η συνεργασία»
Λέω με όσο θάρρος έχει απομείνει μέσα μου. Ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του, καθώς τσιμπάει το μάγουλο μου.
«μικρή μου Άννα»
Πετάει, αποκαλώντας με με το χριστιανικό μου όνομα. Ο φόβος αναβλύζει από τα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής μου. Δεν ξέρω για το τι είναι ικανός να κάνει. Είμαστε μόνοι μας, μέσα σε ένα άδειο μαγαζί, έξω έχει νυχτώσει. Αν τολμήσει να κάνει κάτι... δεν ξέρω αν θα καταφέρω να του ξεφύγω.
«είσαι έξυπνη κοπέλα, και για αυτό θέλω να σου κάνω μια πρόταση»
Λέει, με το χέρι του να μετακινείται στον λαιμό μου. Ξεροκαταπίνω.
«τι πρόταση;»
Ρωτάω, σχεδόν ψιθυριστά. Τα δάχτυλα του κατεβαίνουν στο στέρνο μου, πλησιάζοντας επικίνδυνα το στήθος μου.
«αν καταφέρεις να με κρατήσεις ευχαριστημένο με τις υπηρεσίες σου... ο μισθός σου θα διπλασιαστεί. Φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω για ποιες υπηρεσίες μιλάω, σωστά;»
Το ύφος του είναι αλαζονικό, και τα μάτια του δηλώνουν κίνδυνο. Φυσικά και δεν χρειάζεται να μου εξηγήσει, έχω ήδη καταλάβει τι προσπαθεί να κάνει από χθες. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ, του δίνω ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο, με αποτέλεσμα το κεφάλι του να γυρίσει απότομα στο πλάι.
«ήρθα εδώ για να δουλέψω τίμια, όχι για να γίνω η πόρνη σου!»
Δεν ξέρω από που πηγάζει αυτό το θάρρος, αλλά μου αρέσει, μου δίνει σιγουριά. Το βλέμμα του επιστρέφει στο δικό μου, πιο αποφασιστικό από ποτέ.
«τόλμησες να με χτυπήσεις;»
Γρυλίζει, κάνοντας τα βήματα που μας χωρίζουν. Κάνω να τρέξω, αλλά εκείνος προλαβαίνει και με αρπάζει από τα μαλλιά. Αφήνω μια τσιρίδα πόνου να ξεφύγει από τα χείλη μου.
«ποια νομίζεις ότι είσαι, ε; κωλο Αλβανίδα»
Φωνάζει και μετά με τραβάει ως την έξοδο του μαγαζιού.
«ξέρεις με ποιον τα έβαλες; ε;»
Συνεχίζει καθώς με πετάει στο πεζοδρόμιο. Να πάρει, το γόνατο μου πονάει. Γυρίζω το κεφάλι για να τον δω να αιωρείται επιβλητικά από πάνω μου.
«τι νομίζεις ότι είσαι, ε; ένα τίποτα είσαι. Εξαιτίας μου έχεις μια δουλειά, εξαιτίας μου τρως ένα κομμάτι ψωμί, από τα αρχίδια μου κρέμεσαι μωρή καριόλα!»
Λέει και μετά μου ρίχνει ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο. Ο φόβος με έχει παραλύσει εντελώς. Προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά δεν μπορώ, το σώμα μου είναι πολύ αδύναμο αυτή την στιγμή. Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω κάποιους ανθρώπους να έχουν βγει στα μπαλκόνια τους και να μας κοιτάζουν, λες και παρακολουθούν κάποια ταινία.
«αυτό το γαμημένο το χέρι, θα σου το κόψω! με ακούς;»
Γρυλίζει καθώς αρπάζει το χέρι με το οποίο τον χαστούκισα πριν από λίγο. Κανένας δεν τολμάει να μας πλησιάσει, κανένας δεν βοηθάει. Μένουν απλά στις θέσεις τους, να παρακολουθούν το φανταστικό υπερθέαμα που διαδραματίζεται αυτή την στιγμή μπροστά τους.
«παλιό πουτάνα, σου δώσαμε και αξία. Να φύγεις ρε! γαμώ την Αλβανία σας. Μας έχετε κλέψει τα πάντα!»
Δεν ήξερα ότι αυτός ο άνθρωπος έκρυβε τόσο κόμπλεξ μέσα του. Απορώ πως μπόρεσα να δουλέψω με ένα τέτοιο τέρας. Ξαφνικά, αρπάζει το πουκάμισο μου και το σκίζει.
«τι κάνεις;»
Καταφέρνω τελικά να ψελλίσω. Εκείνος γελάει σατανικά.
«δείχνω σε όλους το πραγματικό σου πρόσωπο, τσούλα»
Πλέον το ύφασμα έχει πέσει από το σώμα μου, αποκαλύπτοντας το σουτιέν μου. Τι ντροπή είναι αυτή, τι εξεφτελισμός. Αμέσως τυλίγω τα χέρια γύρω από τον εαυτό μου, καλύπτοντας το στήθος μου. Κοιτάζω τριγύρω, αλλά κανένας δεν έρχεται κοντά, κανένας δεν επιχειρεί να με βοηθήσει. Εκείνος γελάει, διασκεδάζοντας μαζί μου. Χαμηλώνω το κεφάλι μου από ντροπή. Μέσα μου ουρλιάζω, αλλά απέξω δεν μπορεί να βγει τίποτα. Νιώθω λες και έχω παραλύσει. Ξαφνικά, το γέλιο του σταματάει, και ένα μυρωδάτο ύφασμα πέφτει στους ώμους μου. Σηκώνω το κεφάλι για να δω έναν άγνωστο άντρα να έχει γονατίσει δίπλα μου.
«είσαι καλά;»
Με ρωτάει σιγανά. Δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε καν να κουνήσω το κεφάλι μου. Εκείνος με κοιτάζει για μερικά λεπτά, πριν σηκωθεί όρθιος.
«γιατί την βοηθάς;»
«θα έπρεπε να ντρέπεσαι που της συμπεριφέρεσαι έτσι. Καλά, ψυχή δεν έχεις πάνω σου; δεν σέβεσαι το γεγονός ότι είναι μια γυναίκα;»
«και εσύ τι είσαι ρε φιλαράκι; κανένας από τους γκόμενους της;»
Αποκρίνεται, κοιτάζοντας τον με σαρκαστικό ύφος. Ο άγνωστος άντρας που στέκεται δίπλα μου, μένει για μερικά λεπτά ακίνητος, ώσπου ξαφνικά σηκώνει το χέρι του για να τον χτυπήσει στο πρόσωπο με την γροθιά του.
«γαμώτο σου μαλάκα!»
Γρυλίζει καθώς πέφτει στο έδαφος. Ο άγνωστος άντρας με πιάνει από τους ώμους και με σηκώνει στα πόδια μου.
«ηρέμησε. Τελείωσε τώρα»
Λέει, καλύβοντας με περισσότερο με το τζάκετ που έχω στους ώμους μου.
«έλα, θα σε πάω στο σπίτι σου»
«όχι! θα πάω με με τα πόδια»
Αναφωνώ, νιώθοντας φοβισμένη. Αυτός φαίνεται να το καταλαβαίνει.
«τότε θα σε πάω με τα πόδια»
Επιμένει, περνώντας το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. Προσπαθώ να περπατήσω, αλλά μου φαίνεται τόσο δύσκολο. Εκείνος με κρατάει κοντά του, δείχνοντας πρόθυμος να με βοηθήσει.