Η λεωφόρος των ονείρων

Μόνοι μας

Νόρας POV

«να προσέχεις Νόρα μου. Μην τον αφήσεις να κάνει κάτι αν δεν το θέλεις και συ!»
«μαμά!»
Δεν έχει σταματήσει να με συμβουλεύει, λες και είμαι έφηβη και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Είκοσι δύο χρονών έφτασα πια, αμάν! Ξαφνικά ακούγεται μια κόρνα απέξω.
«ήρθε. Φεύγω»
«στο καλό, και να προσέχετε! πες του να μη τρέχει στον δρόμο»
Λέει ενώ εγώ κρεμάω τον σάκο στον ώμο μου.
«θα τα πούμε την Δευτέρα μανούλα μου»
Αποκρίνομαι και μετά της αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο.
«προφυλάξεις να πάρεις!»
Η φωνή της γιαγιάς μου ηχεί καθαρά μέσα από το σαλόνι. Θεέ μου, θα τρελαθώ με την διαχυτικότητα αυτής της οικογένειας! Βγαίνω γρήγορα έξω, κατεβαίνοντας δύο δύο τα σκαλιά, ώστε να φτάσω στον αγαπημένο μου.
«γειά σου όμορφη»
Λέει καθώς έρχεται κοντά μου για να πάρει τον σάκο από τον ώμο μου.
«πάμε να φύγουμε γρήγορα, πριν πεταχτεί η μάνα μου από κανένα παράθυρο»
Λέω και εκείνος γελάει.

Κωνσταντίνος POV

Μετά από μία ώρα, φτάσαμε στα Μετέωρα. Η διαδρομή μας ήταν αρκετά ήσυχη, αλλά καθόλου άβολη. Παρκάρω το αμάξι στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και μετά το σβήνω. Στρέφω το βλέμμα μου επάνω της. Μπορεί να κοιμήθηκε αλλά δεν έχει αφήσει στιγμή το χέρι μου. Χαμογελάω σε αυτή την σκέψη. Την κοιτάζω ξανά. Είναι αμαρτία να την ξυπνήσω, αλλά δεν έχω και πολλές επιλογές. Βασικά, μπορώ να την κουβαλήσω ως το δωμάτιο μας. Ναι, αυτό θα κάνω! Βγαίνω από το αμάξι για να κάνω τον κύκλο και να βρεθώ δίπλα της.
«καλησπέρα σας»
Αμέσως κάνω νόημα στον νεαρό παρκαδόρο να κάνει ησυχία.
«συγγνώμη»
«δεν πειράζει. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις με τις αποσκευές;»
«φυσικά!»
Λέει και μετά ανοίγει το πορτ παγκάζ του αμαξιού. Με προσεκτικές κινήσεις, σηκώνω την Άννα στην αγκαλιά μου. Την ακούω να μουρμουρίζει κάτι ακαταλόγιστο μέσα στον ύπνο της, αλλά δεν δίνω σημασία. Μόλις μπαίνω στο εσωτερικό του ξενοδοχείου, παρατηρώ τις κοπέλες στη ρεσεψιόν να με κοιτάζουν κάπως... περίεργα.
«γειά σας»
«γειά»
Μου απαντάει μια μελαχρινή, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο θαυμασμού στο πρόσωπο της. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει εδώ, αλλά τέλος πάντων.
«εμ, έχω κάνει μια κράτηση στο όνομα: Κωνσταντίνος Μεγαπάνος»
«ναι, φυσικά. Ορίστε τα κλειδιά σας»
Με τα χίλια ζόρια, καταφέρνω να κρατήσω τα κλειδιά στο αριστερό μου χέρι.
«το δωμάτιο σας βρίσκεται στον πέμπτο όροφο και το παιδί θα φέρει σε λίγο τις αποσκευές σας»
Με ενημερώνει πριν φτάσω κοντά στην πόρτα του ασανσέρ.
«ευχαριστώ»
Λέω, χαρίζοντας της ένα ευγενικό χαμόγελο. Για καλή μου τύχη, οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν, και ένα ζευγάρι βγαίνει από μέσα.
«τι τζέντλεμαν αυτός ο νεαρός»
Νομίζω ότι η κυρία που μόλις έφυγε μάλλον σχολίασε εμένα. Ίσως και να μην ήταν τόσο καλή ιδέα να κουβαλήσω την Άννα στην αγκαλιά μου. Μόλις οι πόρτες κλείνουν, χαμηλώνω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της. Φαίνεται τόσο χαριτωμένη, ακόμη και τώρα που κοιμάται. Νιώθω τόσο ενθουσιασμένος! Για τρεις συνεχόμενες μέρες, θα έχω την ευκαιρία να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζί της. Σίγουρα είμαι ο πιο τυχερός άντρας στον κόσμο. Το ασανσέρ σταματάει, κάνοντας εκείνον τον χαρακτηριστικό του ήχο. Οι πόρτες ανοίγουν και εγώ βαδίζω προς το δωμάτιο μας. Με κάποιες προσπάθειες, καταφέρνω τελικά να ξεκλειδώσω την πόρτα. Μόλις μπαίνω μέσα, αφήνω την Άννα όσο πιο μαλακά γίνεται πάνω στο κρεβάτι. Την ακούω να μουρμουρίζει πάλι, αλλά δεν την καταλαβαίνω. Αφήνω ένα φιλί στο κεφάλι της, πριν ισιώσω το σώμα μου.
«κύριε Μεγαπάνο, σας-»
«πιο σιγά!»
Πετάω, προσπαθώντας να μην ξυπνήσω την Άννα.
«συγγνώμη. Έφερα τις αποσκευές σας»
«ωραία, άφησε τα σε μια άκρη»
Λέω και εκείνος μου κάνει ένα νεύμα με το κεφάλι του. Μόλις ο νεαρός κλείνει την πόρτα, το βλέμμα μου επιστρέφει στο πρόσωπο της. Ευτυχώς δεν ξύπνησε. Υποθέτω ότι σήμερα δεν θα προλάβουμε να κάνουμε κάποια βόλτα. Τουλάχιστον είμαστε μόνοι μας, αυτό και μόνο μου αρκεί. Βαδίζω προς το μπάνιο του δωματίου. Χρειάζομαι ένα καυτό ντουζ.

Νόρας POV

Τα μάτια μου ανοίγουν για να αντικρίσουν έναν ξένο χώρο. Που βρίσκομαι; Αμέσως ανακάθομαι για να κοιτάξω καλύτερα. Αν θυμάμαι καλά, πριν κοιμηθώ ήμουν στο αυτοκίνητο του Κωνσταντίνου. Ξαφνικά ακούω μια πόρτα να ανοίγει. Γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι, για να αντικρίσω έναν ημίγυμνο Κωνσταντίνο.
«oh Zoti im»
Αναφωνώ στα αλβανικά, χωρίς να το επεξεργαστώ. Να πάρει, πρέπει να το κόψω αυτό το συνήθειο. Στο τέλος θα καρφωθώ από μόνη μου!
«συγγνώμη, δεν είχα ρούχα μέσα και...»
Φαίνεται αμήχανος. Για μια στιγμή, εγώ γιατί τον κοιτάζω ακόμη; Αμέσως γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη.
«εντάξει, σε περιμένω να ντυθείς»
Λέω βιαστικά. Μέσα σε πέντε λεπτά, νιώθω το στρώμα να βουλιάζει δίπλα μου. Γυρίζω αργά το κεφάλι για να ανακαλύψω ότι έχει ντυθεί. Ευτυχώς!
«συγγνώμη για αυτό, δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση»
Λέει, με το μέτωπο του να έχει ζαρώσει. Ξεφυσάω.
«είναι που δεν είμαι συνηθισμένη να ζω με έναν άντρα»
Μουρμουρίζω, νιώθοντας ξαφνικά ενοχές. Εκείνος μου χαμογελάει τρυφερά, σαν ένα μικρό αγοράκι. Είναι γλύκας!
«έχουμε τρεις ολόκληρες μέρες μπροστά μας»
Αποκρίνεται χαμηλόφωνα και μετά αφήνει ένα σύντομο φιλί στα χείλη μου. Ομολογώ ότι με ξαφνιάζει, αλλά παρόλα αυτά του χαμογελάω.
«ναι, τις έχουμε»
Τώρα εγώ γιατί αισθάνομαι ξαφνικά αμήχανη; μήπως επειδή βρίσκεται υπερβολικά κοντά μου; Το χέρι του χαϊδεύει αργά το μάγουλο μου, προκαλώντας μου ρίγη.
«σου υπόσχομαι ότι θα κάνω τα πάντα για να σου μείνουν αξέχαστες αυτές οι μέρες»
Ψελλίζει πριν αφήσει ένα γλυκό φιλί πάνω στα χείλη μου. Με σκλαβώνει, πραγματικά! Άθελά μου μου ξεφεύγει ένα αυθόρμητο γελάκι.
«σε εμπιστεύομαι»
Λέω με σιγουριά, ατενίζοντας τον μέσα στα μάτια. Τα καστανά του μάτια αστράφτουν από ευτυχία.
«ψυχούλα μου»
Ψελλίζει πριν γεμίσει όλο μου το πρόσωπο με φιλιά. Γελάω δυνατά, παρασύροντας τον και αυτόν μαζί μου.

Την ίδια ώρα στα Ιωάννινα.
Παύλος POV

«μπορείς να μου εξηγήσεις με ποια πήγε τώρα στα Μετέωρα;»
Ειλικρινά θα σκάσω! Και αυτός ο Μάξιμος δεν μου έχει δώσει ακόμη καμιά πληροφορία! Νιώθω λες και βρίσκομαι σε αναμμένα κάρβουνα.
«τι σκας; μεγάλο παιδί είναι, ξέρει τι κάνει»
«το θέμα είναι με ποια το κάνει; πρέπει να ξέρω»
Πετάω χωρίς καν να το σκεφτώ. Η Δέσποινα δείχνει να σοκάρεται.
«γιατί τέτοια μανία να ελέγχεις την ζωή του;»
Αφήνω με δύναμη το ποτήρι με το ουίσκι μου στο τραπέζι, κάνοντας την να τιναχτεί από την θέση της.
«δεν τον ελέγχω, προσπαθώ απλά να τον λογικέψω»
«δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Ο Κωνσταντίνος θα τον βρει τον δρόμο του»
Μου αρέσει που ανακατεύεται, λες και της το ζήτησα!
«Δέσποινα, καλύτερα να μη μιλάς. Ξέρω τι κάνω, εντάξει;»
Μου ρίχνει ένα βλοσυρό βλέμμα πριν σηκωθεί τελικά από το τραπέζι.
«έτσι όπως κάνεις, στο τέλος θα τον χάσεις»
Πετάει την βόμβα της και μετά φεύγει. Κλασική γυναικεία τακτική! Ξεφυσάω δυνατά. Ελπίζω ο μικρός να βρίσκεται με την Αριάδνη η έστω με μια κοπέλα της τάξης μας, γιατί αν ανακαλύψω ότι τραβιέται με κανένα κορίτσι από τις φτωχογειτονιές... Αχ, μακάρι να βγω λάθος, μακάρι!