Η λεωφόρος των ονείρων

Κάπου θα χαλάσει

Τα μάτια μου ανοίγουν, για να αντικρίσουν ένα φωτεινό δωμάτιο. Τα χθεσινά γεγονότα παίζουν σαν ταινία μέσα στο μυαλό μου. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου. Ήταν η πιο μαγική νύχτα της ζωής μου! Είμαι σίγουρη ότι θα κάνω πολλά χρόνια για να την ξεχάσω. Παρατηρώ το χέρι του να βρίσκεται τυλιγμένο πάνω στο μπράτσο μου, κρατώντας με φυλακισμένη μέσα στην αγκαλιά του. Γυρίζω αργά από την άλλη, ώστε να τον κοιτάξω. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ανακαλύπτω ότι είναι ήδη ξύπνιος. Του χαρίζω ένα πλατύ χαμόγελο.
«καλημέρα»
Λέει με αυτή την μπάσα βαθιά φωνή του.
«καλημέρα»
Αποκρίνομαι, σχεδόν συνεσταλμένα. Νιώθω σαν εκείνα τα ντροπαλά κοριτσάκια του λυκείου. Τι περίεργη αίσθηση. Η μύτη του τρίβεται αργά στη δική μου, προκαλώντας μου ένα μικρό χαχανητό.
«πρέπει να αναφέρω ότι... η χθεσινή βραδιά, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα»
Λέει, ανασηκώνοντας παιχνιδιάρικα το φρύδι του. Τα χείλη μου πλησιάζουν επίτηδες τα δικά του, αλλά δεν κάνω κάποια κίνηση για να τον φιλήσω.
«απλά ενδιαφέρουσα;»
Ρωτάω, παίζοντας το παιχνίδι του. Χαμογελάει.
«έως μαγική θα τολμούσα να πω»
Μουρμουρίζει και τελικά με φιλάει αυτός πρώτος. Οι πεταλούδες στο στομάχι μου πολλαπλασιάζονται, και η καρδιά μου βροντοχτυπά μέσα στο στήθος μου, φωνάζοντας του για να την ακούσει. Τι όμορφο συναίσθημα που είναι ο έρωτας. Το φιλί σταματάει, και τα βλέμματα μας ξανά συναντώνται.
«τώρα είναι κακό που δεν θέλω να σηκωθούμε από το κρεβάτι;»
Ψιθυρίζω, κάνοντας τον να γελάσει.
«όχι μωρό μου, το αντίθετο μάλιστα»
Αποκρίνεται και μετά αρχίζει να μοιράζει φιλιά στον λαιμό μου. Μόλις ξεκίνησε το ερωτικό μας παιχνίδι.
«σήμερα είναι η τελευταία μας ημέρα εδώ»
Θεέ μου, το είχα ξεχάσει εντελώς αυτό!
«δηλαδή αύριο επιστρέφουμε στα Γιάννενα;»
Η απογοήτευση ακούγεται καθαρά στον τόνο της φωνής μου. Σηκώνει το κεφάλι του από τον λαιμό μου, για να με κοιτάξει ξανά κατάματα.
«δυστυχώς ναι»
Απαντάει, δείχνοντας και αυτός απογοητευμένος. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.
«περάσαμε τόσο όμορφα εδώ»
Δεν θέλω να επιστρέψουμε εκεί, φοβάμαι πως κάτι άσχημο θα συμβεί. Δεν είμαστε ασφαλείς εκεί.
«αν θέλεις, μπορούμε να κάνουμε από ένα ταξιδάκι κάθε σαββατοκύριακο»
Η πρόταση του ακούγεται πολύ δελεαστική, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να την δεχτώ.
«αν έμενα μόνη μου, ίσως και να το σκεφτόμουνα, αλλά τώρα...»
Έχω και μια οικογένεια από πίσω μου. Δεν δουλεύω για να ταΐζω μόνο τον εαυτό μου. Τα χείλη του χαϊδεύουν τα δικά μου, παίζοντας ένα ύπουλο παιχνίδι.
«αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που σε θαυμάζω»
Ψιθυρίζει, προκαλώντας με να αφήσω ένα χαχανητό.
«θεέ μου, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι ερωτευμένος»
Προσθέτει, έχοντας ένα τρυφερό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Η δήλωση του με κάνει να σοβαρευτώ για τα καλά. Μόλις μου το αποκάλυψε!
«κι εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου Κωνσταντίνε. Με πιστεύεις;»
Η ερώτηση μου φαίνεται να τον παραξενεύει.
«μα φυσικά και σε πιστεύω καρδούλα μου»
Αυτό μου αρκεί για την ώρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώνω τα χείλη μας, τραβώντας τον παράλληλα στην αγκαλιά μου. Δεν τον έχω χορτάσει ακόμη, και αμφιβάλλω πλέον αν θα μπορέσω να το κάνω.

Ματέο POV

Βρίσκομαι στο γκαράζ του σπιτιού μου, το οποίο το έχω μετατρέψει σε συνεργείο τον τελευταίο καιρό. Έχω ανοίξει το καπό του αυτοκινήτου μου, ελέγχοντας κάποια μικροπράγματα. Ξαφνικά, ακούω ένα δυνατό χτύπημα. Αμέσως γυρίζω από την άλλη για να δω έναν ψηλό, καλοντυμένο τύπο, να μπαίνει μέσα στο γκαράζ μου.
«ωραίο μέρος»
Σχολιάζει, κοιτάζοντας τριγύρω. Τώρα τι είναι αυτός; από που ξεφύτρωσε;
«ευχαριστώ»
«φτιάχνεις και αυτοκίνητα βλέπω. Ωραίος!»
Η με δουλεύει, η προσπαθεί να κάνει κάτι.
«μπες κατευθείαν στο θέμα, δεν μου αρέσουν οι πρόλογοι»
Εκείνος χαμογελάει με ικανοποίηση, σαν να άκουσε αυτό που πραγματικά ήθελε.
«Ματέο είπαμε, σωστά;»
Ρωτάει, κάνοντας μερικά βήματα προς το μέρος μου. Παίρνω μια παλιά πετσέτα για να σκουπίσω τα λάδια από τα χέρια μου.
«σωστά»
Δεν τον έχω ξαναδεί αυτόν τον τύπο, και αναρωτιέμαι από που με ξέρει.
«άκουσε με λοιπόν, Ματέο. Σε χρειάζομαι για να μάθω κάποιες πληροφορίες»
Λέει ενώ τώρα στέκεται μπροστά μου. Δεν μου αρέσει η φάτσα αυτού του τύπου.
«για ποιον;»
«για την Νόρα Γκέλια»
Τα μάτια μου γουρλώνουν από το σοκ. Τι δουλειά έχεις αυτός ο τύπος με την Νόρα;
«δεν γνωρίζω καμία με αυτό το όνομα»
Λέω ενώ κάνω μεταβολή για να ξανά κοιτάξω την μηχανή του αμαξιού μου.
«ξέρω ότι κάνατε παρέα παλιά»
Η δήλωση του με αφήνει εμβρόντητο. Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές, κάνοντας τιτάνιες προσπάθειες για να ελέγξω τον θυμό μου.
«ο δήμαρχος σε έστειλε;»
Ρωτάω ενώ γυρίζω από την άλλη για να τον ξανά κοιτάξω. Ένα αλαζονικό χαμόγελο έχει σχηματιστεί στα χείλη του.
«τελικά είσαι πολύ έξυπνος Ματέο»
Σχολιάζει ενώ κάθεται σε μια από τις ξύλινες καρέκλες. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«τι θέλεις από την Νόρα;»
«να μείνει μακριά από τον Κωνσταντίνο»
Απαντάει λιτά, με το χαμόγελο να έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπο του. Αυτό θέλω και γω, να μείνει μακριά του, αλλά δεν με ακούει γαμώτο μου.
«αυτός την κυνηγάει»
«ναι, αλλά και κείνη ανταποκρίνεται σε κάθε του κάλεσμα. Το ξέρεις ότι αυτή την στιγμή βρίσκονται μαζί στα Μετέωρα;»
Στα Μετέωρα; πότε στο διάολο έφτασαν εκεί; Ξεροκαταπίνω.
«όχι, δεν είχα ιδέα»
Μουρμουρίζω, χαμένος μέσα στις σκέψεις μου.
«αν με βοηθήσεις να τους χωρίσω, τότε θα κερδίσεις πολλά»
Ρουθουνίζω ειρωνικά. Ώστε αυτό ήταν από την αρχή το σχέδιο του. Πιστεύει ότι θα γίνω συνεργός του, σωστά; Ε λοιπόν κάνει μεγάλο λάθος.
«δεν χρειάζομαι την συνδρομή σου, μπορείς να πηγαίνεις»
Λέω, πετώντας παράλληλα την λερωμένη πετσέτα στον πάγκο με τα εργαλεία μου.
«Ματέο, μην είσαι χαζός. Εμείς οι δύο, βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδα»
Λέει ενώ σηκώνεται από την θέση του. Τα φρύδια μου σμίγουν.
«αν με βοηθήσεις, τότε θα σε βοηθήσω κι εγώ. Τόσο απλά!»
Εντάξει, δεν ακούγεται κακό, αλλά κάτι μέσα μου μου φωνάζει πως είναι ανήθικο. Αλλά τώρα μιλάμε για τον δήμαρχο, σίγουρα θα μου δώσει πολλά λεφτά για αυτή την δουλειά. Υψώνω αποφασιστικά το βλέμμα μου επάνω του.
«πόσα θα μου δώσεις;»
Ρωτάω, χωρίς περιστροφές. Ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης απλώνεται αργά στο πρόσωπο του.
«τώρα μιλάς σωστά!»
Λέει και μετά ξεκινάμε την διαπραγμάτευση.