Η λεωφόρος των ονείρων

Δυο μέρες μόνο

Νόρας POV

Βρίσκομαι καθισμένη στην πολυθρόνα, κρατώντας το κινητό στα χέρια μου. Φυσικά από εχθές δεν έχουμε σταματήσει να μιλάμε. Βασικά, εχθές... ήταν η πιο μαγική βραδιά της ζωής μου. Νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω ποτέ κάτι παρόμοιο. Ξέρω ότι είναι λάθος αυτό που κάνω, ξέρω πως όσο πιο βαθιά μπαίνω στη ζωή του, τόσο πιο δύσκολα θα καταφέρω να ξεμπλέξω, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου από την καταστροφή, δεν γίνεται να αντιστέκομαι άλλο!
«πολύ εξαφανισμένη είσαι εσύ τώρα τελευταία»
Σχολιάζει ξαφνικά η μάνα μου, προκαλώντας με να σηκώσω το κεφάλι για να την κοιτάξω. Σήμερα έχουμε και οι δύο ρεπό, οπότε αποφασίσαμε να περάσουμε το μεσημέρι στο σπίτι.
«εγώ;»
«εμ ποιος; η γιαγιά;»
Μου αντιγυρίζει σχεδόν ειρωνικά. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως λείπω αρκετές ώρες από το σπίτι. Όταν βγαίνω μαζί του, απλά... απλά χάνω την αίσθηση του χρόνου, αυτό είναι όλο.
«τι έγινε Νόρα; μήπως βρήκες κανένα μαντράχαλο;»
Η ερώτηση της με αφήνει εμβρόντητη.
«τ τι λες βρε μαμά; άντρα εγώ; από που και ως που; δεν έχω χρόνο για για έρωτες»
Ξέρω ότι δεν την έχω πείσει. Αυτό το τραύλισμα είναι καταστροφικό!
«τουλάχιστον είσαι χαρούμενη, αυτό και μόνο μου αρκεί... για τώρα!»
Η πρόταση της μου προκαλεί έκπληξη αλλά και συγκίνηση μαζί. Άθελά μου, χαμογελάω.
«να τον φέρεις καμιά φορά για φαγητό, να τον γνωρίσουμε κι εμείς»
Η γιαγιά μου όμως δεν φαίνεται τόσο εύκολη όσο η μάνα μου στο συγκεκριμένο θέμα.
«κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό μαμά, μη την πιέζεις»
Η μαμά σπεύδει να με υπερασπιστεί. Μόνο να ξερε πόσο θα θελα να γνωρίσουν τον Κωνσταντίνο, να δουν τι υπέροχος άνθρωπος είναι. Αλλά ξέρω ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Είναι απλά ένα όμορφο όνειρο, που κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ξαφνικά, το τηλέφωνο μου δονείται, ενημερώνοντας με πως έχω ένα νέο μήνυμα. Και ξέρω ήδη από ποιον είναι.

Κωνσταντίνος:
Το σκέφτηκες αυτό που σου πρότεινα εχθές;

Αφήνω έναν μεγάλο αναστεναγμό να ξεφύγει από τα χείλη μου. Δεν κάνω και τίποτα άλλο από εχθές, μόνο σκέφτομαι! Του πληκτρολογώ μια σύντομη απάντηση.

Άννα:
Ναι, το σκέφτηκα.

Κωνσταντίνος:
Και;

Τι να του απαντήσω τώρα; ότι φοβάμαι; ότι βιαζόμαστε; ότι δεν είμαι έτοιμη; δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.

Άννα:
Νομίζω ότι βιάζεσαι.

Αν θέλουμε να έχουμε κάτι ξεκάθαρο μεταξύ μας, καλύτερα να λέμε μόνο αλήθειες! Τι ειρωνικό να το λέω εγώ αυτό. Η απάντηση του έρχεται πολύ πιο σύντομα από όσο νόμιζα.