Η λεωφόρος των ονείρων

Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή

Κωνσταντίνος POV

Την επόμενη μέρα, αποφασίζω να μείνω κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο μου. Πλέον έβλεπα ότι το πράγμα έχει σοβαρέψει ανάμεσα στην Νόρα και μένα. Ο φόβος με έχει κυριεύσει για τα καλά. Πρέπει να έχω τον πατέρα μου κάτω από αυστηρό έλεγχο. Εμένα μπορεί να με βλάψει όσο θέλει, την Νόρα όμως... όχι, δεν θα τον αφήσω να της κάνει κακό. Στέλνω ένα σύντομο μήνυμα στην Νόρα, προσπαθώντας να την καθησυχάσω. Βρίσκεται υπό την προστασία μου, και δεν θα επιτρέψω σε κανένα να την βλάψει. Ξαφνικά, ακούω ένα απαλό χτύπημα από την πόρτα.
«περάστε»
Λέω καθώς γυρίζω το κεφάλι για να δω την Δέσποινα να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Μου φαίνεται περίεργο που βρίσκεται τώρα εδώ. Τον τελευταίο καιρό με αποφεύγει σχεδόν συστηματικά θα τολμούσα να πω.
«καλημέρα»
Λέει, κρατώντας το βλέμμα της χαμηλωμένο στο πάτωμα. Περίεργο.
«καλημέρα, Δέσποινα. Τι θέλεις;»
«ήρθα για να σου μιλήσω»
Απαντάει λιτά, υψώνοντας παράλληλα το βλέμμα της στο δικό μου. Μοιάζει με βρεγμένη γάτα έτσι όπως στέκεται μαζεμένη στην είσοδο. Αυτή δεν είναι η Δέσποινα που μπήκε στο σπίτι μας πριν από μερικά χρόνια. Ο πατέρας μου κατάφερε λοιπόν να την αλλάξει και αυτήν!
«κλείσε την πόρτα»
Την προστάζω μαλακά και έπειτα κάθομαι στο κρεβάτι μου. Όταν το βλέμμα της επιστρέφει στο δικό μου, παρατηρώ μια λάμψη αισιοδοξίας.
«έμαθα ότι ξανά μπλέχτηκες με αυτό το κορίτσι, την Νόρα»
Τα φρύδια μου σμίγουν.
«πρόλαβε και σου τα είπε βλέπω»
Σχολιάζω ειρωνικά. Την παρακολουθώ να ξεροκαταπίνει. Δείχνει παράξενα αμήχανη.
«αγόρι μου, μήπως ο πατέρας σου έχει δίκιο; μήπως πρέπει να κοιτάξεις για κάποια άλλη κοπέλα;»
Ορίστε; δεν ξέρω αν είμαι σίγουρος ότι μου μιλάει η Δέσποινα αυτή την στιγμή.
«μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά δεν είναι ένα απλό κορίτσι για εμένα»
Της δηλώνω, δείχνοντας αποφασισμένος. Με ατενίζει με έκπληξη.
«την αγαπάω Δέσποινα, και θα κάνω τα πάντα για να την προστατέψω»
Προσθέτω με κάπως πιο ήπιο τόνο αυτή την φορά. Δεν ξέρω αν το είδα καλά, αλλά νομίζω ότι παρατήρησα μια λάμψη συγκίνησης στα μάτια της.
«όμως αυτή η κοπέλα δεν ανήκει στη δική μας κοινωνική τάξη, Κωνσταντίνε. Σκέψου πόσο διαφορετικοί είστε»
Αυτά σίγουρα δεν είναι λόγια της Δέσποινας. Γαμώτο, ο πατέρας μου την δασκάλεψε για να έρθει να μου μιλήσει. Ξέρει ότι την ακούω σε οτιδήποτε και αν με συμβουλέψει.
«εσύ ήσουν αυτή που μου έλεγε να βρω κάποια που θα με αγαπήσει για την καρδιά μου, και όχι για το πορτοφόλι μου, θυμάσαι;»
Χρησιμοποιώ τα δικά της λόγια εναντίον της, μπας και καταφέρει επιτέλους να συνέλθει.
«η μήπως σε βοήθησε ο πατέρας μου να ξεχάσεις;»
Προσθέτω, ρίχνοντας το τελευταίο μου καρφί. Από ότι φαίνεται, ούτε αυτή την έχω δίπλα μου.
«εγώ...»
Κάνει να μιλήσει, αλλά τελικά σταματάει. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.
«άσε Δέσποινα, τα κατάλαβα όλα, μην ανησυχείς. Απλά πες του την επόμενη φορά, να έρθει ο ίδιος να μου τα πει, και να μην βάζει άλλους»
Πετάω σχεδόν οξύθυμα. Εκείνη με ατενίζει εμβρόντητη, σαν να μην κατάλαβε αυτό που της είπα μόλις τώρα. Δεν την κατηγορώ, ξέρω ότι δεν φταίει. Εξάλλου, όταν αγαπάς κάποιον, συνήθως αδυνατείς να δεις τα ελαττώματα του, σωστά;
«συγγνώμη»
Μουρμουρίζει πριν βγει από το δωμάτιο. Με προβληματίζει αυτή η ξαφνική αλλαγή της. Κάτι δεν μου αρέσει εδώ.

Νόρας POV

Το ίδιο βράδυ, βρίσκομαι καθισμένη μαζί με την γιαγιά στο σαλόνι, τρώγοντας λίγα πατατάκια. Απόψε έχει μια από τις αγαπημένες της σειρές και δεν θέλει να το χάσει με τίποτα! Η μαμά βρίσκεται ακόμα στην δουλειά. Δεν μου αρέσει όταν γυρίζει αργά, δεν θέλω να περπατά μόνη της την νύχτα, υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι εκεί έξω.
«δεν θα βγεις απόψε;»
Με ρωτάει ξαφνικά η γιαγιά, βγάζοντας με από τον ειρμό των σκέψεων μου.
«όχι, θα καθίσω εδώ, μαζί σου. Εκτός αν σε χαλάει η παρέα μου»
Πετάω με πειραχτικό τόνο, κάνοντας την να χαμογελάσει.
«ξέρεις ότι λατρεύω την παρέα σου»
Η απάντηση της με κάνει να της ανταποδώσω το χαμόγελο. Δεν είναι εύκολο να βαρεθείς την γιαγιά μου. Είναι ένας άνθρωπος πολύ έξυπνος, πολύ ευρηματικός, ίσως χαρισματικός θα τολμούσα να πω. Ξαφνικά, ακούγεται ένας εκκωφαντικός θόρυβος από την κουζίνα. Αμέσως τινάζομαι επάνω για να δω ένα φλεγόμενο πανί πάνω στο τραπέζι μας. Τι στο καλό.
«Νόρα, τι έγινε;»
«φωτιά»
Φωνάζω καθώς τρέχω στην κουζίνα για να αρπάξω αυτό το πανί. Αλλά ξαφνικά πέφτει κι άλλο από το σπασμένο πλέον παράθυρο. Γαμώτο, τι γίνεται; Προσπαθώ να δω αν βρίσκεται κάποιος απέξω, αλλά δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα.
«Νόρα, πρέπει να φύγουμε!»
Φωνάζει ξαφνικά η γιαγιά μου, αφυπνίζοντας με. Αμέσως κάνω μεταβολή για να την πλησιάσω.
«πάμε έξω, γρήγορα»
Λέω, προσπαθώντας παράλληλα να την βοηθήσω για να την βγάλω έξω από το σπίτι. Ακούω κι άλλα τζάμια να σπάνε, και νομίζω ότι αυτή την φορά ο θόρυβος προέρχεται από τα δωμάτια. Με γρήγορα βήματα, βγαίνουμε έξω από το σπίτι. Μόλις φτάνουμε έξω στην αυλή, κοιτάζω τριγύρω, μπας και εντοπίσω κάποια γνωστή φιγούρα. Αλλά δυστυχώς δεν βλέπω κανέναν. Το βλέμμα μου επιστρέφει στο σπίτι μας, το οποίο έχει τυλιχθεί πια μέσα στις φλόγες. Κάποιος έκαψε το σπίτι μας, αυτό το σπίτι που κάποτε έχτισε ο παπούς μου με κόπο.
«το σπίτι μας»
Η γιαγιά μου δείχνει ξαφνικά πολύ αδύναμη. Το πρόσωπο της είναι χλωμό.
«γιαγιά;»
«το σπίτι...»
Επαναλαμβάνει και μέσα σε λίγα λεπτά, την βλέπω να σωριάζεται στο έδαφος.
«γιαγιά!»
Αναφωνώ, νιώθοντας τον πανικό να με κατακλύζει. Πέφτω στα γόνατα δίπλα της, τοποθετώντας το κεφάλι της στα πόδια μου.
«γιαγιά; γιαγιά, σύνελθε»
Λέω ενώ την χτυπάω μαλακά στα μάγουλα για να ξυπνήσει. Όμως τα μάτια της δεν ανοίγουν, το στόμα της έχει παγώσει. Θεέ μου, όχι!
«γιαγιά; γιαγιά;»
Κάποιοι τρέχουν ώστε να σβήσουν την φωτιά, αλλά τώρα πια... έχει γίνει ένα τίποτα. Όλα τριγύρω καίγονται, όλα χάνονται απόψε, ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Αυτό είναι το τίμημα της επιλογής μου λοιπόν.