Η λεωφόρος των ονείρων

Θα τα παλέψουμε όλα μαζί

«καλή συνέχεια παιδί μου, και να μας ξανάρθεις!»
«φυσικά και θα σας ξανάρθω. Τώρα που σας έμαθα»
Ο Κωνσταντίνος συνεχίζει να πειράζει την μητέρα μου. Το περίεργο είναι ότι το απολαμβάνει! Τι έχει αυτός ο άνθρωπος; μαγικές ικανότητες; πως καταφέρνει και τους ρίχνει όλους; μάλλον πρέπει να το μάθω και γω αυτό το κόλπο.
«καλό σου βράδυ αγόρι μου»
Φωνάζει η γιαγιά μου από το σαλόνι, την στιγμή που ξεπροβοδίζω τον Κωνσταντίνο.
«καλό βράδυ!»
Φωνάζει και μετά κλείνω την πόρτα, με αποτέλεσμα να μείνουμε οι δυο μας έξω, στο κρύο.
«ούτε μια ζακέτα δεν πήρες»
Με μαλώνει τρυφερά καθώς βγάζει την ζακέτα του για να την τυλίξει στους ώμους μου. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.
«σε ευχαριστώ»
«είμαι ο προσωπικός σας ιππότης, δεσποινίς μου. Είναι καθήκον μου να σας προσέχω κάθε ώρα και στιγμή»
Η απάντηση του ίσως να ακούγεται αστεία, αλλά ξέρω πως αυτές οι λέξεις κρύβουν μια αλήθεια. Το χαμόγελο μου γίνεται ένα κλικ μεγαλύτερο.
«σε αγαπώ»
Μου ξεφεύγει, όμως δεν το μετανιώνω. Εκείνος χαμογελάει συνεσταλμένα, χαμηλώνοντας παράλληλα το κεφάλι του. Ω, είναι τόσο γλυκός όταν το κάνει αυτό! Θέλω απλά να τον γεμίσω στα φιλιά!
«κι εγώ σ'αγαπώ»
Απαντάει και μετά αφήνει ένα σύντομο φιλί στα χείλη μου. Και μόνο σε αυτό το απαλό άγγιγμα, όλο μου το σώμα τρέμει. Μόλις τα βλέμματα μας συναντώνται, ένα γλυκό χαμόγελο έχει αρχίσει να απλώνεται στο πρόσωπο του.
«δεν ξέρω αν είναι σωστό να σε φιλάω έξω από το σπίτι σου»
Τα λόγια του με κάνουν να χαχανίσω.
«δεν μας είδε κανείς, οπότε... είμαστε αθώοι»
Αποκρίνομαι με το πιο γλυκό μου ύφος. Ένα μικρό γελάκι ξεφεύγει από τα υπέροχα χείλη του.
«πολύ πονηρή έχεις γίνει εσύ τώρα τελευταία»
Μουρμουρίζει και μετά μου δίνει ένα παιχνιδιάρικο φιλί. Θεέ μου, λιώνω! Αλλά αν θυμάμαι καλά, έχουμε αφήσει μια συζήτηση στην μέση.
«είμαστε μόνοι μας»
Λέω, κάνοντας παράλληλα ένα βήμα πίσω, για λόγους ασφαλείας φυσικά.
«χμμ, και τι σκέφτεσαι;»
Ρωτάει, παίρνοντας μια πονηρή έκφραση. Αφήνω έναν αναστεναγμό.
«να μου εξηγήσεις τι έγινε με τον πατέρα σου»
Τα μούτρα του φτάνουν μέχρι το πάτωμα. Εντάξει, ξέρω ότι δεν είναι ευχάριστο το θέμα που επέλεξα, αλλά πρέπει επιτέλους να μάθω.
«άρχισε τα δικά του, αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ θέλω εσένα, και θα είμαι μαζί σου, με οποιοδήποτε κόστος»
Δείχνει τόσο σίγουρος για τα λεγόμενα του. Τον πιστεύω, αλήθεια τον πιστεύω, αλλά ο φόβος δεν λέει να με εγκαταλείψει.
«ο πατέρας σου είναι επικίνδυνος για την οικογένεια μου, Κωνσταντίνε. Αλλωστε φημίζεται για την συμπεριφορά του απέναντι στους μετανάστες»
Δεν ήταν λίγα τα επεισόδια που έχει προκαλέσει τα τελευταία χρόνια. Τον παρακολουθώ να κουνάει καρτερικά το κεφάλι του, έχοντας μια έκφραση απελπισίας στο πρόσωπο του.
«ελπίζω να μην τολμήσει να σε αγγίξει»
«ελπίζεις; και αν το κάνει; τι γίνεται τότε Κωνσταντίνε;»
Πετάω κάπως απότομα, αν και δεν το ήθελα. Κλείνει στιγμιαία τα μάτια του, αφήνοντας παράλληλα μια ανάσα να ξεφύγει από τα χείλη του.
«δεν θέλω να φοβάσαι»
Λέει, κάνοντας ένα βήμα κοντά μου. Απλώνω τα χέρια για να τα ακουμπήσω στους ώμους του.
«το ξέρω, όπως ξέρω ότι δεν θέλεις και το κακό μου»
Αποκρίνομαι, προκαλώντας τον να χαμογελάσει ξανά.
«δεν πρόκειται να σε βλάψω σκόπιμα, Νόρα»
Λέει σιγανά, ακουμπώντας το μέτωπο του στο δικό μου. Κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να διώξω κάθε κακή σκέψη από το κεφάλι μου. Γιατί χάλασαν πάλι όλα; Από εκεί που με αποδέχτηκε, άρχισαν να έρχονται και άλλα προβλήματα. Αλλά τι σκέφτομαι τώρα; λες και δεν το ήξερα. Δυστυχώς είμαι ένας κινητός μπελάς για αυτόν. Ίσως τελικά δεν έπρεπε να απαντήσω θετικά στο κάλεσμα του, ίσως δεν έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί στην αγκαλιά του. Τώρα όμως που τον κοιτάζω, νιώθω τόσο ανόητη που έκανα αυτή την σκέψη.
«δεν θα αφήσω κανέναν να σε βλάψει, σου το υπόσχομαι»
Ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, δείχνοντας ότι τον κατάλαβα. Δεν ξέρω που θα μας βγάλει αυτός ο δρόμος, το μόνο που γνωρίζω... είναι ότι η καταιγίδα πλησιάζει σιγά σιγά, έτοιμη να μας κατασπαράξει. Εδώ όμως θα φανεί και το πόσο δυνατοί είμαστε.

Ματέο POV

Κλωτσάω με θυμό ότι βρω μπροστά μου. Το γκαράζ μου έχει γίνει πλέον ένα χάος γεμάτο από πεταμένα εργαλεία. Η εικόνα εκείνου στο σπίτι της Νόρας, τριγυρνά έντονα μέσα στο μυαλό μου. Γαμώτο, πως βρέθηκε πάλι αυτός εδώ; νόμιζα ότι τον είχαμε ξεφορτωθεί μια και καλή! Κλωτσάω την ρόδα του αμαξιού μου, βρίζοντας παράλληλα μέσα από τα δόντια μου.
«πολλά νεύρα διακρίνω»
Η γνωστή πλέον αντρική φωνή του, με κάνει να ισιώσω αργά το σώμα μου. Ένα σαρκαστικό χαμόγελο έχει σχηματιστεί στα χείλη του. Δείχνει να διασκεδάζει με την κατάσταση μου, ο μπάσταρδος.
«τι θέλεις πάλι εσύ εδώ;»
«ήρθα γιατί η συμφωνία μας δείχνει να μπάζει»
Ξεφυσάω δυνατά, πριν ξανά κλωτσήσω την ρόδα του αμαξιού.
«ο Κωνσταντίνος βρίσκεται αυτή την στιγμή μαζί της, το ξέρεις αυτό;»
«το ξέρω ρε γαμώτο, το ξέρω!»
Για αυτό βρίσκομαι και σε αυτή την κατάσταση.
«ο δικός σου είναι πολύ πεισματάρης. Δεν πρόκειται να την αφήσει σε ησυχία»
Το μαλακισμένο πλουσιόπαιδο.
«υπάρχει τρόπος να τους ξανά χωρίσουμε»
Η δήλωση του με κάνει να σωπάσω. Γυρίζω απότομα το κεφάλι για να τον ξανά κοιτάξω.
«πως;»
Ειλικρινά, αρχίζω και φοβάμαι ότι ο δεσμός αυτών των δύο έχει γίνει πιο δυνατός από ότι πριν. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως την βρήκε ρε γαμώτο; αφού την πρόσεχα, ήμουν μαζί της συνέχεια, πως τα κατάφερε το μαλακισμένο;
«έχω ένα καλό σχέδιο, που αν το ακολουθήσεις... τότε θα επωφεληθούμε και οι δύο»
Δεν θέλω να υποκύψω, δεν πρέπει να τον ακολουθήσω. Ξέρω ότι με βοηθάει για το δικό του συμφέρον. Έχει δύναμη, και ξέρω ότι δεν θα διστάσει να την χρησιμοποιήσει, ακόμη και απέναντι στην Νόρα. Γαμώτο, πως έχουμε μπλεχτεί έτσι;

Λοιπόν, το επόμενο κεφάλαιο... δεν θα είναι και τόσο ευχάριστο 🥺