Η λεωφόρος των ονείρων

Σε τι διαφέρουμε τελικά;

Μετά από έναν χρόνο.
Συγγραφέας POV

Η νεαρή κοπέλα με τα μεγάλα πράσινα μάτια και με τα μακριά καστανά μαλλιά, βρισκόταν καθισμένη μπροστά από τον καθρέφτη του δωματίου της. Οι σκέψεις της έτρεχαν σε μέρη πολύ μακρινά από το δωμάτιο της. Πέρασε ένας χρόνος μετά από την δίκη του Ματέο, ο οποίος καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης. Επίσης κρίθηκε ένοχος και ο Παύλος Μεγαπάνος, που μετά από την κατάθεση του Ματέο και του Κωνσταντίνου, τελικά κατάφεραν να τον ξεσκεπάσουν και να τον στείλουν στην φυλακή. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά για τις δύο οικογένειες. Πλέον η Νόρα δούλευε σε έναν φούρνο, ενώ η μητέρα της συνέχισε να εργάζεται ακόμα στο σούπερ μάρκετ. Από την άλλη πλευρά, ο Κωνσταντίνος βρισκόταν σε ένα λογιστικό γραφείο. Δεν ήταν το επάγγελμα που ήθελε, αλλά τουλάχιστον του εξασφάλιζε κάποια χρήματα ώστε να μπορέσει να επιβιώσει αυτός και η οικογένεια του. Δεν τον ένοιαζε που από τα ψηλά ξαφνικά βρέθηκε στα χαμηλά, γιατί στην πραγματικότητα τώρα ένιωθε ο κυρίαρχος όλου του κόσμου, επειδή είχε καταφέρει τελικά να την κρατήσει κοντά του.
«Νόρα, έλα!»
Αναφωνεί η μητέρα της από το σαλόνι. Πλέον έμεναν σε ένα μικρό διαμέρισμα, κοντά στην παλιά τους γειτονιά.
«κατεβαίνω!»
Της αντιγυρίζει φωναχτά. Διορθώνει λίγο τα μαλλιά της και μετά βγαίνει τρέχοντας από το δωμάτιο. Ο πρίγκιπας της την περίμενε όρθιος στο σαλόνι.
«γειά»
Της λέει, έχοντας ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο του.
«γειά»
Αποκρίνεται συνεσταλμένα η Νόρα. Πέρασε ένας χρόνος, και φέρονται ακόμα σαν δυο ερωτευμένοι έφηβοι.
«πάμε;»
«ναι. Μαμά, δεν θα αργήσω»
Ενημερώνει την μητέρα της.
«να μου την προσέχεις εσύ»
Λέει πειραχτικά στον Κωνσταντίνο, τσιμπώντας παράλληλα το μάγουλο του. Ο νεαρός της χαμογελάει πλατιά.
«σαν τα μάτια μου»
Της αποκρίνεται, με τον τόνο του να ακροβατεί ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο. Έπειτα το χέρι του πιάνει το δικό της και βγαίνουν μαζί από το διαμέρισμα. Κατεβαίνουν γρήγορα τις σκάλες, γελώντας σε κάθε τους βήμα. Έμοιαζαν περισσότερο με παιδιά που έπαιζαν στην άκρη του γκρεμού, αγνοώντας τον κίνδυνο. Μετά από μια τόσο σκληρή μάχη, κατάφεραν τελικά να βγουν νικητές. Μόλις περνάνε την είσοδο της πολυκατοικίας, ο Κωνσταντίνος στέκεται μπροστά της, αγκαλιάζοντας τρυφερά το πρόσωπο της με τις παλάμες του.
«të dua»
Της ψιθυρίζει στην μητρική της γλώσσα. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο της.
«të dua»
Του αντιγυρίζει και μετά τα χείλη τους ενώνονται σε ένα σύντομο, αλλά συνάμα γλυκό φιλί. Ο άνεμος φύσηξε, φέρνοντας την μυρωδιά της αγάπης σε εκείνη την μικρή γειτονιά.
«απόψε έχουμε το δείπνο»
Της ανακοινώνει, μόλις τα χείλη του αποχωρίζονται τα δικά της.
«λες να το πάρουν καλά;»
Τον ρωτάει, με την αμφιβολία να επισκιάζει το πρόσωπο της.
«νομίζω ότι θα το πάρουν πολύ καλά»
Απαντάει, περνώντας μερικές τούφες πίσω από τα αυτιά της. Πλέον είχαν πάρει την απόφαση να μείνουν μαζί. Εφόσον όλα γύρω τους είχαν τακτοποιηθεί, ήρθε ο καιρός να κοιτάξουν την δική τους σχέση, να την προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα.
«νιώθω ενοχές που θα αφήσω την μαμά μου μόνη της»
Ο Κωνσταντίνος αφήνει ένα μικρό γελάκι να ακουστεί στα αυτιά της.
«μα δεν θα είναι μόνη της, ματάκια μου. Δεν θα έχουμε δα και τόσο μεγάλη απόσταση»
Φυσικά ο Κωνσταντίνος είχε εγκαταλείψει το παλιό τους σπίτι, εφόσον δεν μπορούσε να το συντηρεί με τα χρήματα που έβγαζε. Δεν λυπήθηκε όμως, ήταν απλά ντουβάρια, θα τα ξανά έχτιζε από την αρχή, με καινούργιες αναμνήσεις, αληθινές, χαρούμενες. Με την Νόρα θα δημιουργούσε έναν καινούργιο κόσμο, έναν κόσμο που θα τους χωράει και τους δυο. Η χαρά είχε γυρίσει στις καρδιές τους, όπως ο Οδυσσέας που κατάφερε να επιστρέψει στην πατρίδα του, στην Ιθάκη. Η μοίρα έπαιξε μαζί τους, τους δοκίμασε, μέχρι που τελικά τους αντάμειψε. Αλλά μη ξεγελιέστε! Αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει. Μπορεί η Νόρα και ο Κωνσταντίνος να κέρδισαν την δική τους ευκαιρία σε αυτό τον πλανήτη, αλλά κάποιοι άλλοι εκεί έξω, δεν έχουν αυτή την ευκαιρία. Δυστυχώς αυτός ο κόσμος δεν αποδέχεται τους διαφορετικούς, και θα συνεχίσει να το κάνει για πολλούς αιώνες ακόμη. Άραγε έχει τόση μεγάλη σημασία αν αυτός που αγαπάς έχει άλλο χρώμα δέρματος; αν πιστεύει σε κάποια άλλη θρησκεία; αν έχει μια άλλη κουλτούρα, διαφορετική από την δικιά σου; αν έχει άλλα πιστεύω από τα δικά σου; Σε τελική ανάλυση, όλοι άνθρωποι δεν είμαστε; γιατί πρέπει να χωρίζουμε τους εαυτούς μας σε κατηγορίες; σε τι διαφέρουμε τελικά;

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν σε έναν κόσμο όπου έχει βυθιστεί μέσα στο μίσος, τότε υπάρχει και μια μικρή ελπίδα να σωθεί αυτός ο πλανήτης.

Τέλος!

Εντάξει, δεν ήταν μεγάλο το τελευταίο μας κεφάλαιο, αλλά τουλάχιστον ήταν διδακτικό, θέλω να πιστεύω. Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι βάζουμε άδικα ταμπέλες μεταξύ μας. Δηλαδή κατηγορούμε ο ένας τον άλλον, βάζοντας τους εαυτούς μας στην διαδικασία του διαχωρισμού. Ξεχνάμε τελικά ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, και πως όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα σε αυτή την ζωή. Τέλος πάντων, θα ήθελα ειλικρινά να σας ευχαριστήσω άλλη μια φορά για την θερμή υποστήριξη σας, ελπίζω πραγματικά να σας άρεσε αυτή η ιστορία! Ίσως να τα ξανά πούμε σύντομα σε κάποια άλλη 🤔 μέχρι τότε, να περνάτε όμορφα! ❤️😁