Mina Domun Zombileri

Bolum 4: Bebe Zombi ve Mina Evde

     BÖLÜM 4: BEBE ZOMBİ VE MİNA EVDE

     Mina, Bebe Zombi'yle konuşurken Bebe Zombi tekrar uykuya daldı. Mina o gün de eve gelemeyeceğini Seymen'e telefonla söyleyerek hastanede çalışmaya devam etti. Doktorlar nöbet değiştirse de hepsi de ayrı ayrı ilgileniyorlardı Bebe Zombi'yle. Bu kadar güzel bir çocukla hangi doktor ilgilenmezdi ki?

     Akşama doğru Bebe Zombi kendine gelmeye başlamıştı. Başucunda bekleyen Mina, ona sevgiyle bakarak gülümsedi. O gün çalışan doktor Mina'ya; bebeğin sağlığının yerinde olduğunu ve yoğun bakımdan çıkartabileceklerini, ister hastanede isterse kendi evinde birkaç gün daha istirahat etmesi ve verilen ilaçları kullanması gerektiğini söyledi. Mina bebeği kayıtlara geçirirken kimsesiz olduğunu söylememiş, işi hızlandırmak için uyduruk bir isimle kaydettirmişti. Bunu hastane personeline de doktorlara da açıklayamazdı. Bu yaştan sonra adının deliye çıkmasını hiç istemezdi doğrusu.

     Akşam iş çıkışından sonra Bebe Zombi'nin hastaneden çıkışını yaptırdı, sorumlu olarak kendisini yazdırmak zorunda kaldı. Hastane kıyafetlerini çıkartıp elbiselerini giyerek Bebe Zombi'yle birlikte hastaneden ayrılarak bir taksiyle evlerine vardılar. Efe ve Seymen okuldan yeni gelmişlerdi. Kapıdan Mina'yla birlikte dünya güzeli bir bebeğin girdiğini gördüklerinde ikisi de Mina'ya soran gözlerle baktılar. Mina onlara "İyi akşamlar" dedikten sonra hiçbir şey söylemeden Bebe Zombi'yle birlikte doğru banyoya girdiler.

     Bebe Zombi aylardan beri ilk kez banyoya giriyor ve yıkanıyordu. Duşun altında ikisi yaklaşık bir saat zaman geçirdiler. Kokulu sabunlar, şampuanlar, sıcacık sular Bebe Zombi'nin çok hoşuna gitmişti. Küvette otururken köpüklerle oynuyor, şarkı söylüyordu. Mina da onunla birlikte eğleniyor, oyunlar oynuyordu. Güzelce kurulandıktan sonra Bebe Zombi için aldığı yeni elbiseleri giydirdi, saçlarını taradı. Bebe Zombi artık bir ay parçası kadar güzel bir kız olup çıkıvermişti. Bu kadar güzel bir bebeği Mina hayatında ilk kez görüyordu.

     Giyindikten sonra banyodan çıktılar. Mina hemen mutfağa giderek yemekler yaptı, Seymen de bakkaldan ekmek alarak salatayı hazırladı, masaya tabak ve çatal, kaşıkları koydu, suları doldurdu. Efe ise başını kitaplardan kaldırmıyor, ders çalışıyordu. Zaten pek bu konularda yardımcı olmazdı. Hep birlikte masaya oturarak yemeklerini yediler. Seymen ve Efe bir yandan yemeklerini yiyor, bir yandan da evlerine gelen bu kızı süzüyorlardı. Ablası bir şey söylemediği için bir anlam veremiyorlardı.

     Yemekten sonra Mina, masayı topladıktan sonra Bebe Zombi'nin elinden tutarak evi gezdirdi. Bebe Zombi'nin ilaçlarını içirip haplarını yutturdu. Birlikte çay içtiler, televizyon izlediler ve uykusu gelip esnemeye başlayınca da kendi yatağına yatırarak öptü, "İyi geceler" dileyerek üstünü örtüp kapısını kapattı.

     Mina salona döndüğünde Seymen ve Efe izledikleri televizyondan kafalarını kaldırıp soran gözlerle ablalarına baktılar. Mina durumu açıklamak zorundaydı ama doğrusu Efe'nin bundan korkmasından çekiniyordu.

     - Bu kızı mezarlıkta buldum. Günlerdir bir şey yiyip içmemiş, annesi ve babası da yokmuş. Alıp hastaneye götürdüm, yoğun bakıma aldılar hemen. İki gün sonra da evde bakmak üzere getirdim işte. Annesini ve babasını hatırlamıyor, yarın ona tekrar sorarım. Ne anne babalar var görüyor musunuz?

     Seymen ve Efe bu sözlerle ikna oldular, televizyon izlemeye devam ettiler. Ertesi gün Cumartesi olduğundan erken yatmaları gerekmiyordu. Ama Mina yine de Bebe Zombi'yi yalnız bırakmamak için kardeşlerine "İyi geceler" dileyip esneyerek odasına gitti. İki gündür sadece birkaç saat uyuyabilmişti. Üstünü değiştirerek Bebe Zombi'nin yanına sessizce uzandı. Pencereden giren ay ışığı Bebe Zombi'nin yüzünde parlıyor, ona ayrı bir güzellik katıyordu. Mina, seyretmeye doyum olmayan bu güzelliğe bakarken gözleri yavaş yavaş kapandı, günlerdir süren uykusuzluğun ve yorgunluğun acısını sabaha kadar hiç uyanmadan bir güzel uyuyarak çıkardı.