Look At Me

Chapter 10

"Time doesn't heal emotional pain, you need to learn how to let go." That's what they say, but how can we let go if your heart wanted to hold on?

It's easy to say.. it's easy to think.. but it's hard to apply. Two days from now ang libing at hanggang ngayon may away pa rin sa pagitan ni Mommy at ng mga kapatid niya.

Ang isang kapatid ni Mommy na nasa Manila ay gusto angkinin ang bukid ni Lolo, my brothers disagree, of course. Sila ang kasama lagi ni Lolo sa pagpapatakbo ng bukid kaya may karapatan din sila kumontra, even my mom disagree.

During the wake, I never shed a tear again in front of everyone. The only thing I showed to everyone is my smile. Iiyak man ako ay palihim lang. It feels like I'm forbidden to cry, that I'm not allowed to feel tired nor weak. Pakiramdam ko ay bawal dahil mas nasasaktan sila Kuya sa pagkawala ni Lolo.

Ilang beses dumalaw sila Reanne sa bahay para samahan ako. They really know what to do to handle me in my lowest.

It's already 1 am and I didn't get any sleep yet. I'm eating soup, as my super late dinner, ngayon lang ako nakaramdam ng gutom. Kauuwi lang ng ibang kamag-anak namin, ako at mga pamangkin ko na lang ang naiwan dahil hindi na kaya ng mga matanda ang puyat.

"Tita, hindi ka ba papasok mamaya?" tanong ni Sheena sa'kin, magkatabi kami habang nakaupo sa tabi ng coffin.

"Papasok, ikaw ba?" sagot ko, I yawned and stretched my back.

"Kapag nagising ako nang maaga." that's her last words before she went home to sleep. Naiwan ako sa loob kasama ang tita ko na nakatulog na sa upuan. Tinitigan ko ang mukha ni Lolo, para lang siyang natutulog. I already missed his voice, he used to say anak ka ng puta whenever he's annoyed and I already miss that because I'm always hearing it from him.

Napangiti ako nang mapait nang makaramdam na naman ako ng pagsisisi. Nasa huli nga ang pagsisisi. And it hurts so bad. I'm so full of what ifs and could have been..

"Faith, matulog ka na. Nandito na si Nanay mo, kami na bahala dito." tawag ni Tita Cecil sa atensyon ko. Tumango na lang ako kahit hindi pa ako inaantok na masyado.

Pumasok ako sa kwarto para makapagpahinga na rin. May performance pa kami sa PE bukas nang hapon at kailangang mag-practice sa umaga. As soon as I laid down to my bed, I fell asleep. But just like the normal night, there's something in my chest that cause me to catch my breath. I can't feel my body, I can't find my voice. I'm gasping for air and I'm trying to move my fingers but something's in my body that I can't move.

I'm starting to take a deep breath, gusto kong umiyak at sumigaw pero hindi na naman ako makagakaw. I'm awake but.. sleeping.. Damn, sleep paralysis! When I finally move my finger I tried to open my eyes and move my feet. Nang magtagumpay ako napahilamos na lang ako sa mukha, I really hate sleeping.

I calmed myself down before going back to sleep because my eyes are heavy. I just hope there's no next bad dreams again.

I can feel the sunlight hitting my face, I rub my eyes and stretched my body. I look at my phone to check the time, biglang nagising ang diwa ko nang mapagtanto na late na ako! 9 am na, there's no point to go to school at this hour.

Maraming missed calls at text sila Reanne. Lumabas ako sa kwarto habang bitbit ang cellphone, "Ba't hindi niyo ako ginising?" reklamo ko agad kay Mommy nang magkita kami sa labas.

"Hindi mo naman sinabi na papasok ka. Libing na bukas, papasok ka pa rin ngayon?" my mom's eyes are scorching. This is what they really hate about me, I don't want to absent, kahit may sakit o umuulan na, little did they know, school is my escape from them.

"Maglalamay naman ako mamayang gabi, saka nandito na nga ako eh." katwiran ko, hindi siya nagsalita kasi alam niyang hindi rin ako susunod kapag sinabi niyang h'wag akong pumasok.