Look At Me

Chapter 17

As a human, it's our nature to deny the most obvious things we see nor feel. It's easy. It's easy to hide, it's easy to play innocent. For me it is. I'm good at it. I can hide everything in my eyes.. but she can read it at one glance. Reanne knows me too well, she knows me more than I know myself. And it scaring the hell out of me.

Nang makarating kasi sila sa room ay hindi ako nagpakita ng kahit ano sa kanila, I just wear my usual facial expression but Reanne's eyes are keep on reading me.

Sa halip umupo sa table nila at lumapit siya sa'kin. She's smiling innocently and it made me nervous even more.

"What are you hiding from me?" she says, 'yon pa lang ang sinasabi niya pero hindi na ako nakasagot agad. One wrong move she'll come up with an idea.

"What are you talking about?" I asked her after getting back my voice. Please, Reanne, don't ask me anything about him..

"Do you really think you can hide that from me? All of the people, sa'kin mo itatago.." she sighed and smiled, "why did you hurt yourself again?" she hold my hand and stare at my wrist.

Napayuko ako, hindi ko alam kung mapapanatag ba ako dahil hindi tungkol kay Zen ang tinanong niya o kakabahan dahil nakita niya ang sugat sa pulso ko.

"Just because..." I sigh, I'm not ready to talk about it again because I'm trying to forget it.

"Alam mo na pwede mo akong kausapin kahit anong oras, Cresia Faith." halatang gusto niya mainis pero pinipigilan niya ang sarili.

"I know.." but I don't have my phone that time and it's Christmas day.. I don't want to ruin your celebration because I ruined mine.

"Just.. don't do that again.." she tapped my shoulder before going back to her seat.

Sir Javier, our teacher in Practical Research remind us to pass the first two chapters of our research paper next week. Wala pa nga kaming nasisimulan nila Xyrill.

By four to five members per group. Si Reanne, Phillie, Xy at ako ang magkakasama sa grupo namin. Si Reina at Lei ay kasama si Joyce at Jaimie. Shredded paper as fertilizer ang sa'ming apat.

Pinaalala rin ng isang teacher namin ang gagawing commercial para sa performance namin bago mag-exam. Okay lang naman siguro mag procrastinate dahil matalino naman sila Phillie, minsan nga ay mas umaayos pa takbo ng utak naming magkakaibigan kapag biglaan.

"Hoy, kila Reanne na lang tayo gumawa sa linggo." sabi ni Phillie, okay lang naman kay Reanne 'yon dahil sanay naman siya na doon kami nagpupunta lagi.

"Doon na rin tayo gagawa ng commercial?" tanong ni Lei.

"Oo, mahaba naman ang oras natin." sabi ni Reanne sa kanya.

Sa group nila Elle ako napasama sa commercial dahil malapit sa bahay namin sila Llyn. Patapos na rin naman kami d'on kaya okay na.

Nang makauwi ako ay nagpaalam ako agad kay Mommy na aalis ako sa Sunday. Okay lang naman pero kailangan ko pa magpaalam kay daddy.

Pumasok ako sa kwarto, I put my bag on my desk and change my clothes. Nakapa ko ang band-aid sa bulsa ko, hindi ko na naman mapigilan ang pagngiti pero nang matauhan ako ay inalis ko rin ang ngiti. Nilagay ko ang band-aid sa ibabaw ng panyo niya, iniisip ko kung ibabalik ko na ba bukas o 'wag muna dahil siya naman ang nagsabi na i-keep ko muna.

Our days went just like before, of course maingay, maloko, napapagalit si Ma'am Yna. Nang mag Sunday ay maaga ang usapan namin na magkikita-kita pero mag-11 am na pero wala pa ang iba. Kasama ko si Lei at Reina na nag-uusap sa gilid habang ako naman ay naghihintay kay Phillie at Xyrill na wala pa. I already sent them a message asking where are they but I got no reply.