Chapter Thirty- Eight

46 0 0
                                    

"Ano? Itatapon na ba 'yan?" I heard familiar voices.

"Buhay pa naman."

"Edi patayin."

Ang nanunuyong labi ko ay nanginig sa narinig. I'm scared, I want to get out of here. I want to see my mommy and daddy.

"Aly, look at our cute little kitten." That voice echoed all over the place. "She looks so small and scared."

"P-please, get me out of here."

"She wants to get out, Slyvia." Tawa pa ng isang babae. She's Alysia, my bestfriend.

"I can't do that my little sister." Slyvia touvhed my head. I can't understand, bakit pa nila ako piniringan kung kilalang kilala ko naman sila. "Our dad will for sure kill me." She laughed like a mad person. It scared me.

After the loud gunshot banged, I fainted.

Nagising ako at walang maalala.

"Pauline!" Naalimpungatan ako malakas na pagyugyog sa akin. "Aba tanghali na! Bawal ang tatamad tamad rito!" Isang babae ang nagbuhos ng malamig na tubig sa akin.

Bago pa man ako makabawi ay lumabas na ang babae. Nilalamig akong napaupo ngunit agad napainda sa sakit.

Nagtatakang tinignan ko ang mga sugat ko. Saan ito nanggaling? Ang pasa sa balikat ko, ang sugat sa labi ko, ang sakit ng katawan ko. Kahit pa nga ang marka sa dalawang palapulsuhan ko. Kumikirot ang katawan ko.

Hindi ko maalala ang nangyari sa akin at... sino ako.

"Please, clean my office later." I said to him.

"Copy madam!" Nagtaka ako sa energy niya, I mean it's past lunch, ang init kaya magtrabaho sa ganitong oras at nakakaantok. Ganoon kasi ako noon sa kumpanya niya. "Kumain ka na ba?" Napalingon ako sa tanong niya.

"Why do you care?" Tumaas ang kilay ko sa tanong niya.

He shrugged. "Nagtatanong lang."

"Hindi pa." Mahinang sagot ko at gusto kong sabunutan ang sarili ko. Why would I answer him.

"Come again?" He playfully asked, and damn it I know he's just messing up.

"Hindi pa ako kumain." I still talked.

"Sabay tayo?"

I rolled my eyes at him. "No."

"Sungit." Guess what? He pouted, as if he's cute.

Kinabukasan ay naroon na naman siya sa harap ng office ko, hindi panglinis ang hawak niya kung hindi ay mamahaling lunch bag, how do I know it's expensive? It is a freaking Chanel. "I bought you food." He casually handed me the lunch bag.

"I don't like it." I looked at him straight in the eyes.

He smiled, probably trying his luck. Gusto kong tanggapin kasi sayang naman pero kasi... "At least taste it?"

"I don't see any reason to take that, kaya kong bumili ng pagkain ko."

"I know. I just thought you would like this."

"Then, you're wrong." His expression were soft, mamuntik na akong bumigay, pero totoo naman I don't see any reason for me to accept the food.

I felt bad still.

The next morning the lunch bag is on my table and you don't have to be intelligent to know who was behind this.

"I know you can buy your own food but I cooked this for you. I hope you'll give it a try.
-V"

You've reached the end of published parts.

⏰ Last updated: Mar 26 ⏰

Add this story to your Library to get notified about new parts!

Serving The Heir's FatherWhere stories live. Discover now