အခန္း ၂။ ဘဝထဲကဗီလိန္ေကာင္ ၂
ေက်ာင္းႏွင့္ ယုယတို႔အိမ္သည္ ကားနဲ႕သြားရင္ အရမ္းျကီးမေဝးေသာ္လည္း လမ္းေလ်ွာက္ရင္ေတာ့ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေလ်ွာက္ရသည္။ ယုယငါးတန္းႏွစ္ကေနစၿပီး အဆင့္က်သြားတိုင္း ဒီလိုအျပစ္ေပးေနက်မို႔လို႔ ယုယအတြက္ လမ္းေလ်ွာက္ရတာက အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
အျမဲတမ္းအဆူခံေနရေပမယ့္ အဆူခံရတိုင္းငိုခ်င္သည္။ အခုထိလည္း ယုယက မရက္က်က္ေသးပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းငိုယိုကာ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္ခဲ့ပါေသာ္လည္း ေက်ာင္းတတ္တဲ့အခိ်န္ႀကီး ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုေနခ်ိန္ အတန္းအျပင္မွာမတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့ရသည္။ ယုယ အတန္းထဲဝင္လာေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမက ဆီးႀကိဳ၍ေမးေလသည္။
"ေနာက္က်လားခ်ည္လား ယုယရဲ႕"
"လမ္းေလ်ွာက္လာရလို႔"
ယုယက ဆူပုတ္ကာျပန္ေျဖလိုက္ေလသည္။ ယုယရဲ႕မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကိုနားလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမက ခ်က္ဆိုနားကြက္မီးေတာက္ၿပီးသား...
"ဟယ္...နင့္အေဖ ရီပို႔ကဒ္ေတြ႔သြားၿပီေပါ့"
"ေအး...ေမာလိုက္တာဟယ္.."
ဆရာမ မလာခင္အခ်ိန္ေလး မနက္စားျမန္ျမန္စားဖို႔ ထမင္းဘူးကို ထုတ္လိုက္သည္။ ထမင္းဘူးထုတ္လိုက္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမက ခရင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ၾကက္သားတစ္ဖက္ကို အရင္ယူျမည္းေလသည္။ ယုယသည္ သူ႔လက္ထဲကခက္ရင္းကို ဆြဲလုပစ္လိုက္သည္။
"မေကြၽးဘူးနင့္ကို! !ငါအဆူခံရတာ နင့္ အာက်ယ္ေကာင္ေၾကာင့္! !"
"ဟဲ့...ဘယ္ကေနဘယ္လို ကိုကိုက...ငါ့အာက်ယ္ေကာင္ျဖစ္ရတာလဲ"
ေမသက္ထားက ပါးေလးေတြရဲရင္း ယုယကိုျပန္ေျပာသည္။ ယုယက ကိုကိုေခၚလို႔ သူကပါလိုက္ၿပီး ကိုကိုေခၚသည္။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသည္ အာက်ယ္ေကာင္ကိုႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ အာက်ယ္ေကာင္ကလည္း ျပန္ႀကိဳက္မယ့္ ႀကိဳက္ေတာ့ နာမည္တူမ႐ွား ယုယသူငယ္ခ်င္း ေမသက္ထားမဟုတ္ပဲ၊ ဆယ္တန္းကသက္ထားေက်ာ္တဲ့ေလ။
YOU ARE READING
အချစ်တစ်ခုတည်းသာကျန်ရစ်တော့မည်
Romanceသူ့အပေါ်အနိုင်ကျင့်နှောင့်ယှက်နေတဲ့ ဘူလီကောင်လေးနဲ့မှ ချစ်မိပြီးတဲ့နောက်... _______________ သူ႔အေပၚအႏိုင္က်င့္ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ ဘူလီေကာင္ေလးနဲ႔မွ ခ်စ္မိၿပီးတဲ့ေနာက္...
