အခန္း ၇။ တူနာငါးဆင္းဒဝွစ္အ႐ႈပ္ေတာ္ပံု
ေျခမ်က္စိအထိတိုက္ေနသည့္ စကတ္အ႐ွည္ႀကီးတကားကားနဲ႔ ယုယမင္းေမာ္တစ္ေယာက္ ေျပးလႊားေနသည္။ သူ႔ေက်ာမွာလြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ႀကီးက လိပ္ေက်ာခြံႀကီးလို သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကိုေနာက္ကၾကည့္ရင္ ေျခႏွင့္လက္သာျမင္ရေအာင္ႀကီးသည္။ ေခါင္းေပၚမွာလည္း ႏွစ္ဖက္ခြဲၿပီးထံုးထားတဲ့ ၿဂိဳလ္ထုလံုးေလးႏွစ္လံုးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ကုန္းတတ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ လမ္းမေပၚမွာ သူကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔တေရြ႕ေရြ႕တတ္ေနသည္။ က်ဴ႐ွင္မတတ္ခင္အမွီ ေရာက္သြားခဲ့ေပမယ့္ ဘက္စ္ကားဂိတ္ကေနဒီအထိ ေျပးလာရတာမို႔ တံခါးဝမွာရပ္ၿပီးေမာဟိုက္ေနသည္။ ယုယတို႔ အခန္းထဲက ေကာင္မေလးအဖြဲ႔သည္ အေမာေဖာက္ေနတဲ့ ယုယကိုၾကည့္ရင္း စၾကေတာ့သည္။
"ေမာေနတာလား အသက္ငင္ေနတာလားဟယ္"
"အဲ့တာေၾကာင့္မေန႔က ထမင္းေတြအမ်ားႀကီးမစားပါနဲ႔လို႔ေျပာသားပဲ"
မွန္ပါသည္။ ထိုေကာင္မေလးမ်ားသည္ မေန႔ညကသိခၤေမြးေန႔ပါတီမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အ႐ႈပ္ထုတ္မေလးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ယုယသည္သူတို႔ကို ခြန္းတုန္႔ျပန္ဖို႔ အေတြးမ႐ွိေပမယ့္ ခပ္တည္တည္နဲ႔စိုက္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ ေမသက္ထားသာေရာက္ေနရင္ သူတို႔ကိုေျပာပစ္လိုက္မွာပဲဟုေတြးမိသည္။ ေမသက္ထားမ႐ွိရင္ ယုယအေတာ္အားငယ္ရပါသည္။
ယုယစိုက္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူတို႔က ရန္စကားေတြဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သူတို႔တစ္ဖြဲ႔လံုး အေ႐ွ႕ကုိျပန္လွည့္သြားၾကသည္။ ယုယရဲ႕မ်က္ႏွာထားက ေၾကာက္စရာေကာင္းေနလို႔လားလို႔ ေတြးလိုက္မိေပမယ့္ အေတြးမ်ားမဆံုးမီ ပုခံုးေပၚကိုလက္တစ္ဖက္ေရာက္လာသည္။ ပရိတ္ႀကိဳးလိုႀကိဳးအနီေလးေတြ၊ ေက်ာက္စိမ္းပုတီးေလးေတြနဲ႔ ႐ႈပ္႐ွပ္ခတ္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္ပင္။
ယုယရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္သာ ခံမေနရင္သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနမွာေသခ်ာသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကယုယပါးကိုဖြဖြေလးဆြဲေလသည္။ အခန္းထဲကေကာင္မေလးေတြကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး သူ႔အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။
YOU ARE READING
အချစ်တစ်ခုတည်းသာကျန်ရစ်တော့မည်
Romanceသူ့အပေါ်အနိုင်ကျင့်နှောင့်ယှက်နေတဲ့ ဘူလီကောင်လေးနဲ့မှ ချစ်မိပြီးတဲ့နောက်... _______________ သူ႔အေပၚအႏိုင္က်င့္ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ ဘူလီေကာင္ေလးနဲ႔မွ ခ်စ္မိၿပီးတဲ့ေနာက္...
