အခန္း ၄။ နာနတ္သီးနဲ႔ဒူးရင္းဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။
သိခၤေက်ာ္စြာက အခန္းတံခါးကိုမွီရပ္ေနၿပီး အေဆာင္ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ေန႔လည္ခင္းမုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ခဏ မုန္႔စားေဆာင္နဲ႔အေဆာင္ကို အသြားအျပန္လုပ္ေနသူမ်ား ႐ႈပ္ေတြးေနသည္။ သည္ၾကားထဲ ရတဲ့အခ်ိန္နာရီဝက္ေလးကို အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာရသလို ေဘာလံုးတစ္ပြဲကန္ေနၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း႐ွိေနသည္။
အိေျႏၵမိုးက ေအာက္ကိုေငးေနတဲ့ သိခၤရဲ႕ပုခံုးကိုပုတ္လိုက္သည္။
"ဟိတ္!"
"အင္း"
သိခၤက အိေျႏၵမိုးကို ဖ်က္ခနဲလွည့္ၾကည့္ကာ သူ႔ၾကည့္ေနရာကို ျပန္လွည့္သြားၿပီးမွ အာလုပ္သံနဲ႔ျပန္ေျဖသည္။ သိခၤေက်ာ္စြာသည့ သူလိုခ်င္တာမ႐ွိရင္ တပါးလူကို ဂ႐ုစိုက္သည့္ေကာင္မဟုတ္ပါ။ သူလိုခ်င္ရင္ေတာ့လား သဲႀကီး သဲႀကီးနဲ႔။
"ေမြးေန႔႐ွင္ႀကီး....ဘာေကြၽးမွာလဲ"
"ဘာစားခ်င္လဲ"
"ပီဇာ"
"အင္း....အိမ္လာခဲ့ေလ"
အိေျႏၵမိုးက သိခၤနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တစ္ဖက္တံခါးေဘာင္မွာ ေက်ာမွီျပီးရပ္လိုက္သည္။ သိခၤကမုန္႔စားေဆာင္နဲ႔အတန္းထဲကို သြားလာကူးလူးေနတဲ့လူေတြဆီကေနအၾကည့္လႊဲၿပီး အိေျႏၵမိုးဘက္လွည့္လာသည္။ အိေျႏၵ႕မွာသူ႔ကိုအၾကည့္ခ်င္းစံုဖို႔ မဝံ႕ရဲေတာ့ပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုလြဲထားလိုက္ရသည္။
"သိခၤ....နင့္ေမြးေန႔က ပဲခူးအိမ္မွာလုပ္မွာဆို"
"ဟုတ္တယ္ ပဲခူးကို လာခဲ့ေလ၊ နင္လိုက္မယ္ဆို ကားနဲ႔ဝင္ေခၚမယ္"
အိေျႏၵတစ္ေယာက္ ျပံဳးမိကာ သိခၤကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အၾကည့္ေတြဆံုခိုက္မွာ သိခၤက မ်က္လံုးပင့္ျပလာသည္။ အိေျႏၵကမူရာပိုကာ နႈတ္ခမ္းစူလိုက္ၿပီး ခပ္ညီးညီးေလးဆိုလိုက္သည္။
"လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ပိတ္ရက္က်ရင္ ဂိုက္႐ွိတယ္ဟ"
"နင္ကေလာဘႀကီးတာကိုး ဘယ္သူမွ႐ွစ္တန္းနဲ႔ဂိုက္မယူဘူး"
YOU ARE READING
အချစ်တစ်ခုတည်းသာကျန်ရစ်တော့မည်
Romanceသူ့အပေါ်အနိုင်ကျင့်နှောင့်ယှက်နေတဲ့ ဘူလီကောင်လေးနဲ့မှ ချစ်မိပြီးတဲ့နောက်... _______________ သူ႔အေပၚအႏိုင္က်င့္ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ ဘူလီေကာင္ေလးနဲ႔မွ ခ်စ္မိၿပီးတဲ့ေနာက္...
