Monasterio Series 8: Nights in Casa Vallejo

Chapter 32

Hi! I will be at the Manila International Book Fair on September 15, 2023. You may buy my books there or order through Warranj Suarez Monasterio (Facebook).

See you there!

—

Chapter 32

Parehas kaming nagising ni Terrence sa ingay ng doorbell. Salubong ang kilay niya nang lingunin ako, pikit pa ang isang mata.

Madaling araw na rin kami natulog. We had a lot of sex because I am already in my ninth month. Naniniwala siya, at sinabi rin ni Charm na makakatulong ang pagniniig kapag malapit na manganak.

Charm said that we should do it often. Anytime this week, puwede na rin daw akong manganak. Wala akong nararamdaman na simptomas bukod sa paninigas paminsan minsan ng tiyan ko. Hindi rin naman ako namamanas na katulad ng sinabi sa akin ni Mommy na naranasan niya daw noon.

"Who the fuck is that?" Terrence asked in an annoyed tone.

Nagkibit balikat ako. "Are you expecting a visitor?"

Umiling siya. Inalis niya ang comforter mula sa kalahati ng hubad niyang dibdib niya at tumayo mula sa kama. He was only wearing gray sweatpants. My eyes couldn't take off his v-line and defined abs.

"I'll check who it is." he said and grabbed his white t-shirt on the floor.

"Wait. I wanna see it, too."

Nilingon niya ako. Bumangon ako para tulungan tumayo ang sarili. Pakiramdam ko ay doble ang bigat ng tiyan ko. It's understandable since I am carryi. Isang lalaki at isang babae.

Mabilis na nakarating si Terrence sa gawi ko. He helped me stand up and I appreciate how he tries to be always there for me. Nakakatuwa pa na huminto muna siya sa pagtatrabaho para lang daluhan ako dahil kabuwanan ko na.

The doorbell continues. Sunod-sunod pa ito na para bang hindi na makapaghihintay ang kung sino man na naroon.

"It's just six." sabi ko nang makita ang digital clock sa side table.

He held my waist as I'm already finally on my feet.

"Too early for a fucking visitor."

Natawa ako nang mahimigan ang iritasyon sa boses niya. We walked towards the door through slow steps. Kung alalayan niya ako, para bang ano mang oras ay madadapa ako.

"Iba 'yung bigat ng tiyan ko ngayon. Our babies keep on moving inside, too. Napapadalas na para bang hindi mapakali."

Tiningnan niya ako. "Do you think it's just normal? No signs of giving birth?"

Umiling ako. "Wala pa naman. Baka sa susunod na linggo pa. Iyon naman ang sabi ni Charm. Ngayong linggo o maaaring sa susunod "

"Well, I'm always ready."

Bumaba na kami ng hagdan. The hem of my long black silky road was touching the stairs as we descended down. Napailing ako nang marinig ang patuloy na pag doorbell.

Terrence helped me sit down on the couch. Nang maiayos niya ako ay inilang hakbang niya na patungo sa main door at binuksan ito.

"Priscilla!"

Kumurap kurap ako nang makita si Daniella at ang mabilis na pagpasok nito. She was crying and sobbing hysterically. Nilampasan niya si Terrence na siyang naiwang nakatayo sa gilid ng pintuan at nakatingin sa pinsan niya. Para bang hindi siya nito nakita.

"Daniella?" takang tawag ko.

Over the past months, we grew close to each other. Ang ilan sa mga anak na babae nina Tita Dreya, nakasundo ko. Ang mga lalaki, lalong mas malapit sa akin dahil halos palagi naming kasama ni Terrence.