Waiting for your Landing My Sky (Highschool Series #2)

Chapter 38

It's been a long time since I lost my self, but now I greatly want to announce to everyone that I found myself again.

"Ma, nakakayanan ko na," I'm crying on her grave, ilang taon na rin ang nakalipas pero sobrang sariwa parin saakin ang lahat.

Marami akong napagdaanan sa loob ng mahigit walong taon. Ngayon na nga lang ulit ako nakadalaw kay mama kaya ngayon kolang nasabi sakanyang nakapag tapos na ako,

Ipinagpatuloy ko ang paglalabada, naging katulong ako sa bahay ng mag-asawa ngunit hindi rin ako nagtagal dahil sa pang-aabuso nila. Muntik na rin akong mamolestya nang napagtrabahuan kong karinderya at sa awa ng diyos ay nalagpasan ko ang lahat.

Alam kong sa loob ng walong taon na nasa malayong lugar kami ng kapatid ko ay ginabayan kami ni mama, ate Evelyn was died. Halos taon lang ang pagitan nila ni mama, I'm so thankful to her kaya kahit ako ang gumastos sa pagkamatay nya ay sobrang liit na bagay lang iyon.

Makalipas ang ilang oras na pagkukwento kay mama ay biglang tumunog ang cellphone ko.

"Hello po, good afternoon." I greeted

"Good afternoon, Ms. Serenio, I really need you right now, can you come to my office, ASAP?" Si Mrs. Evangelista.

Siya ang may-ari ng hospital na pinapasukan ko, maraming salamat nga sakanya dahil sobrang laki ng tulong niya kahit nung nag-aaral palang ako.

"Okay, Ma'am. I'll go." Pag patay ko ng call.

Muli akong tumingin kay mama at inalis ang isang petal na nahulog sa kaniyang grave.

"Paano ba 'yan, ma, marami pa sana akong ikukwento kaso kailangan ko nang mauna." Paalam ko rito, "Sa susunod na dalaw ko saiyo, isasama ko na ang isa mo pang dalaga." Hindi ko naiwasang umiyak sa harapan niya.

Narealize ko na walang masama sa pag-iyak hindi ito nagpapakita na mahina ka, It just shows na minsan ay hindi mo narin talaga kaya. Tears will lead you to be a better and strong person. Kaya kung nahihirapan kana, huwag mong piliting kipkipin ang mga luha mo dahil mas lalo kalang mahihirapan.

Alas tres na ng hapon nang makarating ako sa office ni Mrs. Evangelista, I knocked three times at binuksan ko na ang doorknob.

"Take your sit, Plea. I have a important news that need to tell you,"Seryosong bungad saakin nito.

Sa hindi ko malamang dahilan ay bigla akong kinabahan, umupo ako sa harapan niya habang walang kapaguran niyang ginagalaw ang swivel chair.

"Ano po yon?" I asked, pinilit kong pinacasual ang boses ko.

"I don't know if it's a good news, but for me is not." Ani niya

Tumayo ito at may kung anong kinuha sa shelves, kinuha niya ang isang folder at nilapag ito sa lamesang kaharap ko.

"What is this?" I nervously asked.

"Just read that, Plea." She replied.

Dahan dahan kong binuksan ang folder

From: Broadmoor Hospital. West London NHS Trust.

blessed day, I wholeheartedly ask for your approval of the opportunity we offer. The hospital and your doctors are one of the loudest even outside the Philippines. I just want to ask for your wholehearted approval.

Mrs. Plea Kite Serenio.

It is a great joy to have your approval. Thank you very much, Health and Mental Health Cares Ph.

Halos sumigaw at lumundag ako sa saya nung oras na yon, isa na itong malaking opportunity para saakin, kahit sino ay hindi na ito tatanggihan.

Napatingin ako sa hindi maipaliwanag na expression ni Mrs. Evangelista,