Umut'lu Vaka ( Düzenlenip Devam ediyor.)

2. Bölüm: Denemek

Arabanın düzelmesini beklerken uzaktan motorla gelen bir grup vardı çok havalı görünüyorlardı. Üç erkek ve yanlarında iki kız vardı.
Bize doğru geldiklerini fark ettim
Biraz ürperdim. Neden ürperdi mi bilmiyorum.
Önde ki motordan inen kız bana doğru adım atmaya başladı. Onu tanımıyorum.
Çok güzel fiziği  vardı. kask yüzünden güzel olup olmadığını anlamak zordu.
Kaskını çıkarttı.

"Sen!"

"Evet Ben. " dedim. İnsan niye bu kadar saçma bir şey der ki?

"kiraz uzun süredir görmedim seni nerelerdeydin?" onu görmek hiç istemiyordum ama maalesef şuan tam karşımda ve bana nerede olduğumu soruyor.

Ona bir şey diyemedim. Ona yalan söyleyerek

"Fransa'daki amcamın yanına gitmiştim bir süreliğine" söyledim.

"Anladım bende bu kız nereye gitti dedim merak ettim evinize aradım kimse yoktu. "

"Evet. Hepimiz gitmiştik. " annem benden uzakta oldu için yalan söylediğimi Anlamayacak.

"seni tekrar görmek güzel. Olursa bize gel tamam mı. Bu arada bunlar bizim grup, hatta şöyle yapalım hepimizin gittiğimiz MOR BARA gel öğleden sonra orada olacağız. seni bekliyorum. Hem bizimkilerle tanışmış olursun, birde senle konuşma fırsatımda olur dostum." Daha yeni çıktım. Hemen bir teklif.

Bana nazikçe gülümsedi, hala eski güzelliğini koruyor mükemmel biri.

" kiraz geleceğin demi? "

" Ah, evet geleceğim. "
Ona pek içten olmayan bir gülümseme yüzümde belirdi istemsizce.

"O zaman öğlenden sonra görüşürüz."

"Görüşürüz. "

Motorun arkasına binip gitti acaba yanlarındakiler kim?
Onu tanıyorum çevresi olan bir kızı değildir.
Allah kahretsin. Ben biraz önce teklifini mi kabul ettim. Bu boş ağızını bir kereliğine doğru kullansan kiraz bir şey kaybetmezsin.

"kiraz, gel buraya hemen. Servisin gelmesi uzun sürecek. bu yüzden eve taksiyle gideceğiz. onlar gelip alacaklar buradan."

Ne! yani insanların arasına mı karışacağım? başkasının arabasına mı bineceğim? Yapamam bunu ben asla. düşünmesi bile korkutucu nasıl olur, yapamam. Düşüncelerimde kayboldum.

" Çabuk ol. "

Anneme diyemedim yapamayacağımı, başkasının arabasına binemeyeceğimi. Ama biraz önce onlarla konuşurken rahatsız olmadım nasıl oldu bu ya.

"Çabuk ol. Çantanı bana ver. bu arada kusura bakma tatlım araba için böyle olmasını istemiyordum. " bu kadının bir ayarı yok gerçekten. Bir iyi bir kötü. Allah yardımcım olsun.
Amin.

Sadece "Sorun değil. " diye bildim
Kafam öne eğikti ayakkabılarımdan başka yere bakmıyordum. Bakınca sanki beni yargılıyormuşlar gibi, bana gülecekler. Bütün yolu böyle devam ettim. Caddeye vardığımızda
Annem taksi çevirdi.
Hemen bindik. Ben taksiciye bakmadım bile. Gözlerim kapalıydı. Zamanın nasıl geçtin fark edememiştim. birden annem "Vardık." dedi.

Gözlerimi açtım, hemen dışarıya fırladım. koşa koşa eve girdim
Direk mutfağa giden koridor girdim çikolatalarla dolu olan dolabın önünde durdum.
Evet yememem gerek, bunların yüzünden dört senem
mahvoldu hata ölüme kadar gitti. Yememek için kendi mi zor tutuyorum.
Dolabın kapısına açtım resmen beni çağırıyorlardı. Hemen elimi çektim dolaptan, derin nefes aldım ama kendimi kontrol edemiyordum, o an kendimden çok nefret etmiştim yapamayacağımı anladım.
annem yanıma geldi hemen dolabı kapattı.