Herkese merhaba. Size normalden yani bu zamana kadar yayınladığım bölümlerden daha uzun bir bölümle geldim.
❕️Bölümde birazcıkın hüzün var🤏
Buraya ne yazmam gerektiğini düşünüyorum bir dakika...
Bu hafta size söyleyecek bir şey bulamadım sanırım. Üç quize girdim ikisinden yüksek bekliyorum bunu bilin. Eğer yüksek alırsam şükredeceğim.
Bu arada size bir sorum var.
❔️Benim bir tane daha yazdığım bir hikaye var belki okumuşsunuzdur. Bilemiyorum. Eğer içinizden okuyan varsa devam edip etmeme konusunda kararsızım bu yüzden onun hakkında biraz düşünceniz varsa söyleyebilir misiniz?
Bu arada aklıma daha yeni geldi kitabın kapağını değiştirdim sizce nasıl?
Hadi sizi bölüme yollayayım. Görüşürüz ○_●
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sizlere iki okumalar;
"Gurur nereye?" Kapımı açmamla birlikte arkamızdan Berkay abinin sesini duymam bir olmuştu. Ona doğru dönerken içim huzursuzlukla doluydu. Berkay abi benim ona dönmemle gülümserken karşılık vererek elimle evi gösterdim.
Gurur'a son bir bakış atarak eve doğru ilerledim. Kapıyı çalmamla bir süre sonra Amine abla tarafından açılmıştı. "Hoşgeldin kuzum. Geç bakayım içeri." Araladığı kapıdan geçerken hızla ayakkabılarımı çıkarmıştım. "Eğlendin mi bakalım?"
"Evet. Bir sürü güzel yer gezdik." Bakışlarım salona doğru bakarken evdeki sessizlik dikkatimi çekmişti. "Evde kimse yok mu?"
"Sadece Yalçın oğlumla Ezgi var. Diğerleri dışarı çıktı. Mutfaktalar onlar, benim makineye çamaşırları atmam gerekiyor. Bir şey istiyor musun benden?" Kafamı iki yana sallayarak bir şey olursa yanına geleceğimi söyledim ve mutfağa ilerledim.
Gördüğüm manzara ile içim buruklaşırken dudaklarım tam tersine tebessüm etmişti. Ezgi ada tezgahın üstünde oturarak ayaklarını boşlukta sallarken karşısında duran Yalçın abim elindeki kupadan bir şey içiriyordu. Diğer eliyle de Ezgi'nin iki tane toplanılmış olan saçlarının ucunu okşuyordu. Beni ilk fark eden dudaklarını kaçırmaya çalışan Ezgi olurken abimde onunla beraber bana dönmüştü. "Abim, hoşgeldin. Gelsene yanımıza."
Küçük adımlarla yanlarına ulaştığımda bir koluyla beni göğsüne çekmesi derin bir nefes almama sebep olmuştu. Yalçın abimle pek konuşamamış ve de hislerini anlayamadığım için çekiniyordum. Aslında çekinmemem gerekiyordu ama elimde olan bir şey değildi.
