Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu...
Merhaba Ankalar 😊 Bölümler düzenleniyor, bazı diyaloglar değiştirilmiş ya da yenileri eklenmiştir. Kurguda hiçbir değişiklik yok. Henüz ilk bölümler düzenlendiği için diğer bölümlerde bazı kopukluklar olabilir, şimdilik maruz görün. Ankalar, başka bir Zümüd-ü Anka hikayesine hoşgeldiniz. ❤️
Media/ WithinTemptation- Let Us Burn
Keyifli Okumalar. 💕
~~~~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~
Mutasyon...
Bedenimizden önce ruhumuzu lekeleyen bu illet, masum gibi duran bir kelebeğin kanatlarına konmuş oradan oraya uçarken, hepimize emanet edilen ruhlarımız zinde kalmak için çabalıyordu. Ne kadar başardığımız ise...
Müphemdi.
Varoluşları tüm insanlığın kaderini keskin bıçaklı bir kapana kıstırmış, laneti girift bir şekilde yazgımıza kazınmış olan bu ruhsuzlarla sınanmak faciaydı. Neredeyse insan görünümüne bürünmüş olmaları, evrenin bize yaptığı kozmik bir şakadan ibaretti. Ne denli yırtıcı olduklarını gözümüze sokan simaları ise insana üç buçuk attırmaktan katiyen geri kalmıyordu. Tek amaçları 'öldürmek' olan bu yaratıklar, aptal bir deney faciasının son noktasıydı.
Mutantlar.
Ve evet, deney. Nasıl olurda insanlık kendini böylesine yakıcı bir duruma sokacak şeylerle uğraşır, dünyayı ölümün sıcak nefesiyle kavuracak hastalığı başlatacak olur diyorsanız, çevrenize bakın. Cevap çokta uzakta olmayacaktır.
İnsanlığa pabuç bırakmayacak bu yaratıkları ortaya çıkaran deneyin asıl amacı, insan ırkını geliştirmek ve daha güçlü bir nesil ortaya çıkarmaktı.
E çıkardılar da. Sadece yanlış tarafa doğru.
İDGM, (İnsanlığı Değiştirme ve Geliştirme Merkezi), hayat onlara acımayarak bulduğu her fırsatta yeterince yaralamamış gibi, yetim ve hastalıklı çocukları denek olarak kullandılar ve içlerinde bende vardım. Ve sahip olduğum hiçbir anıda beni yalnız bırakmayan dostum, Kübra.
Adım Esin Dizdar. Yıl 2015 ve ben henüz 17 yaşındayım. Yaklaşık 30 kişilik bir grubu barındığım yetimhaneden alı koyup, adı sanı duyulmamış bu merkeze getirmişlerdi. Merkezin büyük, temiz ve buram buram kimyasal kokan laboratuvarında, aşağı yukarı benimle aynı yaşta çocuklarla beraber kalıyorduk. Yarıdan çoğumuzun sahip olduğu ölümcül hastalık yaşamımızı kısıtlıyor ve bizi içinden çıkamayacağımız kara deliklere sürüklüyordu.
Sivri dikenlere sarılmış ve korkuyla bastırılmış duygularımız, sancılı anlarda kendi kanımızda boğulacağımızı sertçe yüzümüze vurmaktan çekinmiyordu.
