Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~
Güneşin batarak görevini aya devrettiği an misali, teslim edemediğim bir emanetten sonra bir yük daha bindiriliyordu sırtıma.
Nasip diyemeden vuslata ulaşıyordu kan revan.
Belki de o gece, o yangında ben de ölmeliydim diye düşünüp duruyordum. Bir yerden kaçmaya çalıştıkça kapılar yüzüme çarparak kapatılıyor, namütenahi karanlıkta omuzumu zedeleyen sorunlarla baş etmeye çalışırken, aslında önümü bile göremiyordum.
Sıkışıp kaldığınız yer aslında dört duvar arası değilse, geçmiş olsun. Aksi taktirde ruhunuz kafeslenmiş, bu kafesin demir parmaklıklarına geçmişiniz iliştirilmiş ve kilide de geleceği hatırlayacağız bir zincir vurulmuştur. Bu kadarı da insana İllallah etmeye kâfidir.
Çünkü geleceği hatırlıyor olmak, geçmişi anımsıyor olmaktan bin misli daha kötüydü.
"Bu oldukça uçuk bir düşünce," dedim, kendi saçma düşüncelerimin derakabından direkt adama doğru, "Panzehirin benimle ilgili olduğu fikrine nereden kapıldın?"
Adam durdu ve ardından manidar bir bakış atıp, "Etrafına bir bak, Esin. İnsan hayatını bu hale getiren şey, senin yaşıtın olan bir avuç çocuk." dedi.
"Şaka yapıyorsun, değil mi?" diye atıldım haklı bir isyan ve sinirle. "Ben de her şeyi bu hale getirenin karşıma dikilmiş bir kaçığın olduğunu düşünüyordum."
Adam çıkışımın üzerine, parmaklarını burun kemiğinin üzerine koyup derin bir nefes aldı.
"Pekala, cümlemi yeniliyorum. Demek istediğim şu ki, ilaç bütün yaşıtlarını es geçti ve sadece sende işe yaradı. Onca kişi arasından sadece sen. Bu durum, sende özel bir şeylerin olduğunu göstermez mi? Yeteneklerinden haberdarım ve kastettiğim onlar değil, velhasıl daha özel şeyler." Adamın sesinden kulağıma yansıyan hayranlık, oldukça sinir bozucu gelmeye başlamıştı. Bana bir heykeltıraşın yaptığı esere attığı o hayran dolu bakışlarını atarken, beyhude bakışlarla karşılık veriyordum.
"Gözlerimden lazer falan çıkaramıyorum." dedim nüktedan bir şekilde aniden. Sözümün derakabında, doktorun arkasındaki çocuk yere bakarak bıyık altından güldüğünde bakışlarım ona kaymıştı.
"Artık isimlerinizi bahşedecek misiniz?" diye sorduğumda gözümün takılı kaldığı çocuğun yere bakan yüzü yavaşça kalktı ve göz göze geldik. Yine de konuşmadı.
