Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~
Bıkmadan, belki hiç usanmadan gözlerinizin görmek, kulaklarınızın duymak istediği şeyleri dirayetle devam edersiniz umut etmeye. Bizi terk edip hayat uykusuna yatan iyi niyetli güçlerden vazgeçmez, önüne korkuluklar diktiğiniz umutlara tutunmaya karar kılarsınız... Sonra birileri çıkar karşınıza, ve korkuluklarınızı ustalıkla yıkar geçer. Geriye sadece darma duman olmuş ümit kırıntılarını bırakır, dalga geçer gibi.
Velhasıl, benim hayatım koca bir şakadan ibaret değil miydi zaten? Sıra sıra dizilmiş nüktedanların hayatımla oynayışlarını ve bir köşeye geçip bahşettikleri nüktelere alayla güler olduklarını duymuyor muydum sanki?
Kadın sunucu ekrandan kaybolduğunda ve ekran karanlığa gömüldüğünde, onun da hayatımızı alaya alan bir nüktedar oluşu garipsenemezdi. Dizelediği cümleler boyunca ruhumuzu dürtükleyen yalanlar içten vaveylalar kopartırken geriye kalanlar bunu duyamayacak kadar sağır kesilmişti.
Gözlerim siyah ekranın yüzeyinde tutuklu kaldığında beynim bir saat öncesinden daha da ağırdı. Kadın spikerin doğruyu söylediği anları yadırgar olmuştum. Doğru söylüyorsa şayet, kabuslarım tekrar yolumu kesecekti.
Haber sona erdiği ve ekranı karalara buladığı halde bir süre duvarda asılı televizyona bakakalmıştım. Kübra ahvalimden anlamış olacak ki, koluyla koluma dürtükleyip kendime gelmemi sağladı.
"Cidden ölmüş müdür, Taner Sipahi?"
Kübra'nın düşüncelerimi bölen ses tonunda hepimizin merakı konaklıyordu. Sorduğu soru karşısında kaşlarım istemsizce havaya kalkmıştı. Oktay hakkında bir soru soracağını sandığımdan hafiften gerilmiştim, fakat o beni şaşırtarak Taner Sipahi'yi sormuştu. Rahatlıkla kaşlarımı tekrar indirdiğimde Kaçığın vereceği cevabı duymak için hızla ona döndüm. Kaçığın, ileride bir bilgisayarın üzerine doğru eğilmiş olan Rüzgar'a kısa bir bakış attığını gördüğümde merakım daha da artmıştı.
"Bilemeyiz," dedi adam, şüphe uyandırıcı bir sesle. "Ölmedi desem kesin konuşmuş olmam."
Döndü ve tekrar huysuzca eğildiği masaya ellerini koymuş fakat yine de bize odaklanmış çocuğa bir bakış attı. Rüzgar ona destek verircesine kafasını salladığında merakım git gide artıyordu. Kaçık konuşmayınca daha fazla dayanamayan Rüzgar gözlerini devirerek hızla yerinde doğruldu.
"Taner Sipahi'nin öldüğünü düşünmüyoruz."
Sipahi'nin ismini özgün bir nefretle söyleyen Rüzgar'ın derakabında Kaçık içine çektiği sıkıntılı nefesi gürültüyle geri verdi. Kaşlarım huzursuzca çatılırken vücudum gün ilerledikçe daha da kasılıyordu. Rüzgar'ın yaptığı itirafla koyulaşan irisleriyle kontak içerisindeyken,
