Tüm dünyam gözümün önünde yok olurken, tek başımaydım. Cızırtılı sokak lambalarının altında yürürken orada, karanlıkta ses çıkarmadan beni izlediklerini biliyordum. Daha doğrusu, hissediyordum. Ara sıra bana zarar vermeye niyetleniyorlardı, fakat bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~
Saç diplerimden dudak kıvrımlarımdaki tebessüme kadar işlenen canhıraş feryatlar, bir parça ruhun daha bedenimden koparıldığına işaret ediyordu. Oyun alanlarında kulaklara çalınan çan sesleri, bir sirene dönüşüp kaburgalarımdaki çatlaklara ilişmiş ve kalp atışımın çıkardığı gürültüyü bastırmıştı.
Meyus bakışlar kolumdan dirseğime akan kana tünemiş, geriye kaybımızı anacak matem bayraklarına damlamıştı.
O kana bulanmış, acısını damarlarımda çarpan nabızda hissettiğim kolumu, feri sönmüş gözlerimin hizasına çıkardığımda dirseğimden yol alıp yere damlayan kanın sesini işitmişti kulaklarım.
Açık renk gözlerimi kolumdan ayırıp Kübra'ya bir bakış attığımda, sıcak kahve gözlerindeki çeşmeler hiç durmayacakmış gibi açılmış, yanaklarından süzülen göz yaşlarına ev sahipliği yapıyordu.
''Kübra, şimdi beni iyi dinle."
Ona doğru attığım yeni bir adımla, tekrar geriye çekilmişti. Tam da tahmin ettiğim gibi, onu korkutmuştum. Ne yapacağımı bilmezken ne hissetmem gerektiğini de bilmiyordum.
Neredeyse beraber büyüdüğüm kızı daha önce hiç böyle ağlarken görmemiştim.
''Beni bir dinle.'' sona doğru sesimi yükseltmiştim. Yüzünü arkasına sakladığı ellerini indirdi ve sulu gözlerle gözlerime baktı.
''Düşündüğünün aksine, dönüşmeyeceğim tamam mı? Bir şey olmayacak." Gürültülü bir şekilde burnunu çekip,
"Peki bunu nasıl başaracaksın?" dedi. "Herkes dönüşür. Sende dönüşecek ve beni yalnız bırakacaksın."
Sesindeki uysal hırçınlığı kulağıma ulaştığında, son cümlesindeki kırık ton kalbimi sızlatmıştı. Beklemeden adımlarımı ona doğru attım, ne yapacağı umurumda değildi.
"Sana kanıtlayabilirim tamam mı? Benimle eve gel. Dönüşecek bile olsam hala zamanım var, değil mi?''
Bunu bilse de dertli bir şekilde iç çekti, sesine yeniden tüneyen umutlu bir havayla,
"Anlamadım, nasıl kanıtlayacaksın?" diye sordu. Ona doğru bir adım attığımda, benden uzaklaşmamasından cesaret alıp kolundan tuttum, "Sadece benimle gel."
Buraya gelirken aşındırdığımız tanıdık yolu gerisin geri hızla kat edip eve geldiğimizde, koyu kırmızı perdelerin arkasına gizlenen dağınık mutfağa arşınladık.
