ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း] {Completed}

End of Text (zawgyi)

Note; MTLကိုဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

Chapter 145;

ကုေျမာင္၏ေလ့က်င့္မႈႏွင့္ကုသမႈမစခင္ရက္အနည္းငယ္အခ်ိန္ရွိေသး၏။ကုသမႈစတင္ၿပီးေနာက္၊ကုေဖးသည္ေန႕တိုင္းသူမႏွင့္အတူရွိေန
ရမည္ျဖစ္ၿပီး၊ကုေဖးအတြက္အားလပ္ရက္က
ဤရက္အနည္းငယ္အတြင္းစတင္မည္ျဖစ္သည္။

"ငါတို႔ရဲ႕ေမြးေန႕ကိုလည္း ျဖတ္သန္းသင့္တယ္
လို႔ထင္တယ္။"
က်န္ခ်န္ ျပကၡဒိန္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
"အား​ေျမာင္ကုသမႈခံယူခ်ိန္စတင္တဲ့အခါက် အခ်ိန္ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။"

"မင္းဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လို႔လဲ?။"

"မသိဘူး, ဒီေန႕ ငါတို႔သုံးေယာက္တည္းေမြးေန႕
ပါတီလုပ္ရေအာင္ေလ။လီယန္နဲ႕တျခားသူေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါက် ဖန္းက်ိကို ဖုန္းဆက္ၿပီး​အတူတူထမင္းသြားစားရမလား?။"
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္။
"ငါ့မွာ ေမြးေန႕ပြဲက်င္းပတဲ့အေတြ႕အႀကဳံသိပ္မရွိဘူး။"

"ငါ့မွာလည္း မရွိဘူး။"
ကုေဖးက ၿပဳံးသည္။
"မင္း ႀကိဳက္တာလုပ္လို႔ရတယ္။သူတို႔ေရာက္
လာမွအတူတူထမင္းသြားစားရင္အခန္းအရင္
ယူစရာမလိုဘူး၊ဒီေနရာကသံမဏိစက္႐ုံထက္
ပိုေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ငါ့အထင္စီးပြားေရးေကာင္းေကာင္းမ​ျဖစ္သလိုပဲ။"

"ေကာင္းၿပီ။ သီးသန႔္ခန္းသုံးနိုင္တဲ့ အဖြဲ႕လိုက္
ဝယ္ယူမႈကို ရွာၾကည့္လိုက္မယ္။"
က်န္ခ်န္သည္ဖုန္းထဲတြင္ခဏရွာေဖြၿပီးေနာက္
ကုေဖးကိုၾကည့္ရန္ ေခါင္းေမာ့လိုက္တယ္။
"မင္း ငါ့အတြက္ လက္ေဆာင္ျပင္ၿပီးၿပီလား?။"

"မျပင္ရေသးဘူး။ငါဒီရက္ပိုင္း အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔
အဲဒါကို မစဥ္းစားမိဘူး။"

"တကယ္?။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။

"...တကယ္။"
ကုေဖးက သူ႕ေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိဳက္သည္။
"မင္း စိတ္မဆိုးဘူးမလား?။"

"စိတ္မဆိုးပါဘူး။ေဒါသထြက္စရာဘာမွမရွိဘူး။"
က်န္ခ်န္ ခ်ဲ့ကားတဲ့ေလသံျဖင့္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"ၾကာပါၿပီ၊ ငါတို႔ထပ္ၿပီးအလိုလိုက္စရာ မလို
ေတာ့ဘူး၊ ငါတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာဝါ *ႀကီးတဲ့ လူ..."