The richgirl's playmate

40-Let go

𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝐅𝐎𝐑𝐓𝐘

~𝒍𝒆𝒕 𝒈𝒐~

LITERAL NA MASAKIT ANG ULO KO DAHIL SA MGA NANGYAYARI.

Pakiramdam ko talagang sasabog na lahat ng natitirang brain cells sa utak ko literal. Kaya naman  hindi na ako nagulat nang talagang maka tulog na talaga lang ako sa sakit ng ulo.
Sa kalagitnaan ng mahimbing kong tulog. Pag mulat ng mata ko ay unti-unti kong napansin na nasa kwarto ko na pala ako.

I was comfortably laying on my bed when I suddenly noticed a tall woman standing near my bed. Looking at the big portrait of me and Aisha of our wedding.

She was looking at it, full of wonder and scanning each detail of it.
Hindi gaya kanina nan aka suot siya ng mahabang itim na roba. Ngayon ay naka suot na siya ng low rise denim na pantalon. Itim na croptop na sleeveless. Pero may jacket na naka sabit sa balikat niya.

Habang abala siya sa pag titig doon ay napa tingin ako sa orasan. At napansin ko na halos ilang oras na din pala akong naka tulog.

“Sasha...” I called her using my weak voice.

Dali-dali na lamang siyang napalingon sa ‘kin na may bahid parin ng pag aalala.

Suot niya parin ang itim niyang maskara.

“Bakit ka pa nandito? Anong oras na ah?”

She juts gently smiled as she help me to sit on my bed. “Actually, kararating ko lang para kamustahin kayo ni Vienna. Mabilis lang kase ng yung work kaya nagkaroon pa ako ng time to check on you and Vienna. and don’t worry napakain ko na siya kanina bago ako umalis while you are sleeping…” she yawned after saying those using her bit cloudy voice.

“Do you want to eat? Wait iniinit ko yung food mo. My hula is right. Magigising ka pa, wait kunin ko muna sa baba ah? Wait for me here I’ll bring your foods here na lang” hindi na lamang ako naka sagot dahil hindi na niya hinintay ang pag payag ko.

Hindi parin maalis sa isipan ko ang nangyari kanina ang mga sinabi niya.

Gets ko naman. Dahil noong nalaman ko na may Bipolar Disorder si Aisha, inaral ko iyon para maintindihan ko siya ng lubusan. At nabasa ko rin ang isa pang mental health disorder na tinatawag na Dissociative Identity Disorder o tinatawag na D.I.D.

Hindi man ganoon ka lawak ang pagkaka alam ko sa bagay na ‘yon, pero kahit papaano naiintindihan ko naman.
At hindi ko akalain na makaka kita ako ng ganoon sa totoong buhay. Sa yaya pa ng anak ko.

Pagdating ni Sasha, dali-dali niyang ipinatong ang tray na naglalaman ng pagkain ko  sa side table.
Isa sa mga napansin ko kay Sasha. Medyo para siyang bata kung umasta, hindi naman yung literal na bata ah? Parang teenager ganun.

She’s innocent yet carefree at talagang makulit din.

“Kain ka na kahit kaunti, bawal sa ‘yo ang magpalipas ng gutom. You don’t want to starve that little one don’t you?” she slowly reach for my belly and gently caressed it with a smile on her lips that is full of gentle.

Habang ang mga mata ko  lamang na halos wala ng buhay sa pagod ay naka tuon lamang ang paningin sa kanya.

“Hindi ko na maintindihan ang lahat. niloloko niyo lang ba ako? nang gagag0 lang ba kayo?” mariin kong asik sa kanya na agad na lamang na nagpatigil sa kanya.

She pouted her lips as she look away, thinking of what she should respond to what I said. It’s like she wanted  to say something yet she couldn’t find the right words.

Umiling siya. “I am not.”

“Ang hirap nang intindihin ng lahat. Sinasabi ng utak ko na tigilan ko na lang ang pag iisip ng kung ano tungkol sa ‘yo. Pero iba ang pakiramdam ko sa ‘yo. Gusto kong maniwala na buhay ang asawa ko pero hindi ko alam kung paano ko sisimulan. Gusto ko na lang magalit sa lahat kase pakiramdam ko ginagag0 na lang ako.”