Lilith'in Gözyaşları

7. Beyaz Elbise

○●

Bölüm Yedi

"Beyaz Elbise."

Bölüm Şarkısı: Hopeless - Always Never

ℒ

Kendi içimde kaybolmuşum ben.

Bitmişim. Zihin kıvrımlarımın arasında kendime, o adama ve geçmişime dair ipucular bulmaya çalıştığım bitmek bilmeyen aptal bir labirentte sürünüyorum ama bir yere varamıyorum. Kayboluşumun, bu kabusa uyanışımın üzerinden altı gün geçmiş; hâlâ yapayalnızım, kafayı yemek üzereyim. Nereye kadar?

Ne zaman kendimi bulacağım? Kendime dahi sahip olamayışım canımı çok yakıyordu; bilinmezlik, acı bir geçmişe sahip olsam dahi hatırlamayışım, böylesi bir hiçliğin ortasında süzülüyor olmak çok sahipsiz, başı boş bir ev kedisi gibi hissettiriyordu bana kendimi. Evde olması gerekirken elinden her şeyi alınmış ve bir anda kendisini sokakta bulmuş, zavallı ve titrek bir ev kedisi gibi. Nereye gidecektim? Evi olmayanlar nereye giderdi? Nereye sığınırdı? Kime sığınırdı?

Kimsesizim.

Bunun ağırlığı gün geçtikçe daha da büyüyor, insan olmaya yaklaştıkça daha da çok canımı yakıyor ve kaybımın büyüklüğünü fark etmemi sağlıyordu. Ben yalnızca belaya bulaşmış biri değildim, elindeki her şeyi kaybetmiş bir zavallıydım, dahası kayıplarım bitmiş bile değildi. Benden geriye hiçbir şey kalmayıncaya kadar beni sömürmeye hevesli, gözü dönmüş bir adamın pençeleri arasında nereye kadar dayanabilirdim?

Kendimi de kaybedecektim.

Bir tek o kalmıştı geriye, karman çorman olmuş bir akıl ve yeterince tartaklanmış, kırılgan bir beden... Hiçbir şeyi telafi edemeyeceğim bir noktadayken tek motivasyonumun intikam olması, ilk başlarda büyük bir amaç gibi gelse de şimdi acımdan nefretime odaklanamıyordum bile.

Ve bu bir çığ etkisiydi. Uygar da söylemişti, evimi yakmasına ailemi öldürmesinden bile fazla tepki vermemin sebebi geçmişe dair anılar edindikçe, kendi parçalarımı toparladıkça, hislerim, salt hayatta kalma modundan normal insanlarınki gibi işlemeye başlayınca anca gerçek tepkiler gösterebiliyordum. Ve bu çığ büyüyordu, giderek katlanıyor ve devasa bir kar topuna dönüşerek karşısına ne çıkarsa silip süpürüyordu. Bu duygu yüklenmesine katlanabilecek miydim? Hiçbir zaman değiştiremeyeceğim bir geçmişin acı tatlı anılarını ve hislerini bu kadar geç bir zamanda edinirken, hafızamda ait oldukları yerlere tek tek yerleştirirken, bütün bunlara dayanabilecek miydim?