Hafızasını kaybetmiş bir halde baş düşmanının evinde esir olarak uyanan Meira, geçmişte işlediği affedilemez bir günâhın bedelini ödüyor olduğunu öğrenir.
Meira uyandığında ona söylediği ilk cümlesi "biz düşmanız" olan adamın, bir zamanlar gözlerin...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çizim bana ait. Artık kitapla ilgili daha çokçizimyapacağım, Instagramdan ulaşabilirsiniz^^
• Çok kritik bir bölümle geldim, bundan itibaren gidişatçok değişecek, dengeler altüstolacak.
Beğenerek destek olabilirseniz sevinirim:))
İyi okumalar.
○●
Bölüm On Üç
''Ateşle Dans.''
ℒ
Hayatta bazı anlar, bazı duraksamalar, kendi kafanın içinde donup kalmalar olur.
Bir felaket öncesi sessizlik gibi; durgun, huzurlu bir günün ardından gece yarısı gelen bir telefon çağrısı veya bir dağ evinde misafir beklemiyorken çalan kapı gibi. Ani ve belirsizlik dolu, endişe uyandırıcı ve kalbini durduran cinsten.
Bu adam neyin nesi böyle?
Yanımda dikilen uzun boylu yabancıdan, onun bir o kadar yabancı gelen kehribar bakışlarından bahsediyordum. Kendine olan güveni, yüzündeki o rahatlıktan, o gevşek ama toplu duruşundan, uzun parmaklarıyla benim şaşkınlığımın geçmesini beklerken masada ritim tutmasından belliydi.
Esmer bir adamdı, kirli sakallıydı ve büyük ama dinç duruyordu. Dik inen sivri bir burnu vardı ona sert bir görünüm veren ve alt dudağı daha kalındı; gülümseyişi genişti, gözlerinin etrafı hemen kırışıyordu.
Onu bu şekilde bir aptal gibi dikizlemeye devam etmiş olabilirdim herhangi bir şey yapmadan veya söylemeden. O da benim sıfatımdaki dehşeti izlerken benim aksime rahat bir tavırla, ''tabii,'' dedi asla resmiyeti bozmadan, ''size kendimi tanıtmadım. Ürkmeniz doğal.''
Kadehi masaya bıraktı ve sahtesinden bir hazırlanma çabasıyla yakalarını düzeltip elini bana doğru uzattı. ''Başınıza gelen talihsizliği tersine çevirebilecek tek adamım ben. Tanıştığımıza memnun oldum.''
Elini tutmadığım vakit geri çekti, ceketinin uçlarını hafifçe çekip düzeltti ve boğazını kibar bir hareketle temizledi. Onun aksine gayriresmi, kaba bir tavırla, ''sen kimsin?'' diye sordum sonunda, ağzımı açabilmiş olmam bile bir şanstı.
O ise, ''Uygar'dan kurtulmak istiyor musunuz?'' dedi beni görmezden gelerek.
Kalbim ağzımda atıyordu. Ne yapmalı? Bu Uygar'ın başından çıkma bir şey miydi acaba? Beni test ediyor olabilir miydi?
Uygar'a güvenmiyordum, böyle bir şey yapabilecek, beni test edebilecek biriydi, ''hayır,'' dedim ben de cevap olarak ama tereddüt ettiğim belliydi. ''Neden... böyle bir şey isteyeyim?''
