Pastoral Daily Life ||ဘာသာပြန်||

အခန်း ( ၁၂ )

// Unicode //

ည၏မှောင်မိုက်ခြင်းတို့ကို နံနက်ခင်းအလင်းရောင်က ချိုးဖြတ်ဝင်ရောက်လာခဲ့သဖြင့် တစ်ညလုံးအိပ်မောကျနေသော မြို့ကြီးမှာ စတင်နိုးထလာခဲ့သည်။ ယန်ယွဲ့ သူ့လက်ထဲကစီးကရက်ကို မီးငြိမ်းလိုက်ပြီး သက်တောင့်သက်သာဖြစ်စေရန် ရေချိုးလိုက်သည်။ ၆ နာရီထိုးသည်နှင့် အောက်ထပ်က ထမင်းစားခန်းထဲတွင် ဝတ်စုံအပြည့်နှင့် ပေါ်လာခဲ့သည်။

ထမင်းစားခန်းထဲတွင် ယန်ယွဲ့၏အဘိုး ယင်ယုံသဲ့က စားပွဲ၌ ထိုင်နေပြီဖြစ်သည်။ ယင်ယုံသဲ့မှာ ဆံပင်အဖြူနှင့် လူအိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်း ကျန်းမာသန်စွမ်းကာ သွက်လက်တတ်ကြွသည်။ အသက်အရွယ်ရလာခြင်းကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည် သူ၏ အိပ်ချိန်မှာ နည်းသထက်နည်းလာပြီး နေ့တိုင်း မနက် ၅ နာရီထိုးသည်နှင့် နိုးနေပြီဖြစ်သည်။ သူသည် ဘောက်ဆင်အနည်းငယ်ထိုးပြီး ပန်းများကို ဂရုစိုက်ပြီး ၆ နာရီထိုးသည်နှင့် မနက်စာ စစားတော့သည်။

“ အားယွဲ့... ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ရဲ့လား "

ယင်ယုံသဲ့က ကြင်နာစွာ မေးလိုက်သည်။

ယန်ယွဲ့၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ အနည်းငယ် တွန့်ကွေးသွားခဲ့သည်။

“ ကောင်းပါတယ် "

ယင်ယုံသဲ့က ပြုံးပြီး သူ့ဘေး၌ ဝင်ထိုင်ရန် ယန်ယွဲ့ကို လက်ဟန်ပြလိုက်သည်။

“ အားယွဲ့... မင်း ဒီနေ့ ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ... မရှိဘူးဆိုင်ရင် ဒီအဘိုးကြီးနဲ့ မနက်ခင်း လမ်းလျောက်တာ အဖော်လိုက်ခဲ့လေ... နေ့လည်ကျရင် မင်းအမေ လာလိမ့်မယ်... ငါတို့ အတူတူ ညစာစားလို့ရတာပေါ့ "

“ ကောင်းပြီ "

ယန်ယွဲ့၏ အမူအရာမှာ ထူးမခြားနားပင် ဖြစ်ပြီး နှုတ်ခမ်းထက်က အကွေးပင်လျှင် မပြောင်းလဲသွားခဲ့ပေ။

ယင်ယုံသဲ့မှာ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ရင်ထဲတွင် အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ခံစားလိုက်ရသည်။ အစမှ အဆုံးထိ ယန်ယွဲ့၏အပြုံးမှာ အပြစ်အနာဆာကင်းသော်လည်း ယန်ယွဲ့၏မျက်လုံးများတွင် ပျော်ရွှင်မှုအရိပ်အမြွက် အနည်းငယ်မျှပင် သူ မတွေ့ခဲ့ရပေ။ တိတ်တဆိတ်သာ သက်ပြင်းချရင်း သူ ထိုအကြောင်းကို မဟတော့ဘဲ မနက်စာအကြောင်းအရာကိုသာ အလွယ်တကူ ခေါင်းစဉ်ပြောင်းလိုက်သည်။