Shattered

23

Izuna's PoV

"I'll not going to leave. Hindi ako sasama sa'yo." Deretso kong sambit kaya natigilan ito at tiningnan ako.

"What do you mean?" Bakas ang galit sa boses nito.

"Lucius, maiiwan kami ng anak ko sa ayaw at gusto mo. Kung gusto mong bumalik sa states, edit bumalik ka." Sagot ko at ikinuyom nito ang kamao at umiwas ng tingin. Hindi din nakatakas sa akin kung paano umigting ang panga nito.

He's mad.

"Izuna, kailangan na nating bumalik. There's no reason for us to stay here!" Maotoridad nitong sambit pero umiling-iling ako.

"No. I have my reason to stay here, Lucius." Matapang kong sagot at saka tumayo.

"My memories. Alam kong unti-unti ng bumabalik ang mga ala-ala ko." Sabi ko pa at kitang-kita ko ang pangamba sa mga mata nya.

"Lucius, may itinatago kaba sa'kin?" Tanong ko pero hindi ito umimik.

"Tell me, bakit parang natatakot kang bumalik ang mga ala-ala ko?" Dugtong ko dahil 'yun talaga ang napapansin ko sa kanya.

"What's wrong?" Saad ko pa at nagulat nalang ako ng bigla ako nitong yakapin.

"I don't wanna lose you, Izuna. I love you so much." He said and it seems like he was about to cry.

"What are you talking about? Hindi ako mawawala." I couldn't help but to hug him back.

Hindi ko man maintindihan kung ano ang ibig nyang sabihin, pero gusto kong malaman nya na kahit kailan hindi ko sya iiwan.

"Tell me, you'll never leave me right? You'll stay no matter what happens." He said.

"Of course." Sagot ko at mas hinigpitan ang pagkakayakap sa kanya.

"I love you, Lucius. I will never leave you." Sabi ko pero napapikit ako ng may isang pangyayaring pumasok sa isipan ko.

And i saw a guy. It was so clear na hindi si Lucius ang lalaking 'yun. I don't want to believe it but it was Ezekiel. Sya ang lalaking nakita ko sa tila flashback na nangyari sa isipan ko.

Again, i started to feel confuse about that guy. Bakit bigla-bigla nalang syang pumapasok sa isipan ko?

Is it possible that he's part of my past? Is he that important?

"I'll stay here for a while, Lucius. Mananatili muna ako dito haga't hindi pa bumbalik ang mga ala-ala ko." Sabi ko at kumalas mula sa pagkakayakap nya.

"Please, hayaan mo akong malaman kung sino talaga ako." I begged.

Napayuko naman ito at saka tumalikod.

"F-fine. I'll let you stay here. Pero mananatili din ako dito. Hindi ako babalik ng states kapag wala ka." Sagot nito kaya kahit papaano nabunutan ako ng tinik.

Umuwi muna kami sa inuuwian naming bahay dahil maayos naman daw ang lagay ko sabi ng doctor at normal lang daw na kumikirot ang ulo ko dahil malaki daw ang posibilidad na bumalik na ang memories ko.

"Ivory, baby!" Kaagad kong binuhat ang anak ko at hinalikan.

"I missed you so much," sabi ko pa at saka niyakap ito ng mahigpit.

"Have you already eaten?" Tanong ko at umiling-iling naman ito bilang sagot.

"Tara, kumain muna tayo." Sambit ko at saka kami naglakad patungong kusina pero napansin kong hindi nakasunod sa amin si Lucius kaya nilingon ko muna ito.

"Honey?" Tawag ko dito pero nanatili lamang ito sa kinatatayuan nya tila at malalim ang iniisip.

Kaagad ko naman itong nilapitan at hinawakan sa balikat.