Shattered

29

Luna's PoV

Hindi ko maipaliwanag ang sakit at pighating nararamdaman ko habang pinagmamasdan ang lapida ng kapatid ko at sa tabi nun ang lapida ng pamangkin kong si Ivory.

Pakiramdam ko hinahati ang puso ko sa sobrang sakit. Gusto kong mabawasan ang sakit, pero hindi ko alam kung papaano. Sobrang sakit. Hindi ko alam kung ano ang kasalanan ko para mangyari ang lahat ng 'to sa akin.

"Luna..." Napakuyom ang kamao ko ng marinig ang isang pamilyar na boses.

"You need to take a rest, wala kapang pahinga simu——" hindi na natapos ang sasabihin nya dahil bigla ko syang hinarap at sinampal.

"Ang lakas ng loob mong kausapin ako!" Bulyaw ko sa kanya pero walang emosyon nya lang akong tinitigan at magang-maga din ang mga mata nito.

I know, he was also crying the whole time. Hindi lang ako ang nawalan. Nawalan din sya ng asawa't anak. Pero hindi ko talaga mapigilan ang galit ko sa kanya lalong-lalo na kapag nakikita ko ang pagmumukha nya.

"Let's go home." He begged and he was about to grab my hand but i immediately step back.

"Hindi kaba nahihiya sa ginagawa mo, Lucius?!" I yelled at him and i couldn't help but to cry.

He stayed silent until i realized that it was already raining.

"Umuwi na tayo, magkakasakit ka." Sambit pa nito kaya mas lalo akong nainis.

"Sa tingin mo, masaya si Ate Izuna sa kabaliwan mo? And do you think mapapatawad ka nya?" Wika ko at tinuro ang puntod ng kapatid ko.

"I know." Tipid nitong sagot at saka napayuko.

"But i love you." He added that made me laugh.

"Then, let me asked you one thing." Sambit ko at saka ito napatitig sa akin.

Tila hindi namin alintana ang malakas na pagbuhos ng ulan at tanging nasa bawat isa lamang ang atensyon naming dalawa.

"Mahal mo ba ako bilang ako? O mahal mo lang ako kasi nakikita mo ko bilang si Ate Izuna?" I seriously asked him but he just stared at me.

Ilang segundo akong naghintay ng sagot nya pero wala akong natanggap. While looking into his eyes, i realized what's his answer.

I knew it, nakikita nya lang si ate Izuna sa'kin.

Kaagad akong naglakad papalayo sa kanya at ramdam ko narin ang lamig dahil sa ulan.

Palabas na ako ng sementeryo ng may napansin akong kung sinong nakatayo sa 'di kalayuan.

At first, i couldn't clearly see his face, pero habang tumatagal unti-unti kong naaaninag kung sino ito.

He's holding a black umbrella while waiting for someone. At hindi ako pwedeng magkamali, it was Ezekiel.

Tsk, akalain mo nga naman, hindi lang isang bw*sit ang nakita ko ngayong araw, dumagdag pa 'tong Ezekiel.

"Luna," he uttered my name but I just ignored him.

Nilagpasan ko lang ito pero nagulat ako ng bigla nyang hinablot ang braso ko at hinila ako papalapit sa kanya at nakita ko nalang ang sarili kong yakap-yakap nya.

Basa narin ito ngayon dahil sa ulan pero nanatili lang itong nakayakap sa akin.

Napalunok ako at kaagad syang itinulak papalayo.

"Ano'ng problema mo!?" Sigaw ko sa kanya.

"Let's talk, Luna." He begged.

"No. Ayoko. Wala na tayong dapat pang pag-usapan!" Sagot ko at akmang tatalikod na ng hawakan nya ulit ang kamay ko.

He sincerely looked into my eyes as he say those words that made me feel uneasy.

"Luna, I love you."

Natawa ako ng pagak at saka binawi ang kamay ko mula sa pagkakahawak nya.

"Listen, just stop this bullsh*t and go home Ezekiel!" Sambit ko pero bigla nyang hinawakan ang magkabila kong balikat.

"Ezekiel?? You used to call me Kei before, right?!" He suddenly hugged me again.

"Please, call me Kei again." His voice is shaking as he begged.

Hindi ko alam pero pakiramdam ko kinukurot ang puso ko sa mga ginagawa at pinagsasabi ng g*gong 'to.

"Luna, I'm begging you. Just one more chance please." He added and i just realized that i am already crying.

'Why am i crying? Am i hurt? No. Hindi ako dapat masaktan. He doesn't deserve my forgiveness.'

"L-let go..." Namamaos kong sambit at unti-unti naman ako nitong binitawan.

"Layuan mona ako, pakiusap." I said before i run.

I run as fast as i could just to stay away from him.

Ayokong makaramdam ng kahit anong awa sa lalaking 'yun. Hindi nya deserve ang kaawaan matapos ng ginawa nya sa'kin nuon. Sinaktan nya ako, at hanggang ngayon ramdam ko parin ang sakit.

I begged for his love, pero ano ang isinukli nya sa'kin? Sakit at pagdurusa. He doesn't deserve a second chance.

Ezekiel's PoV

She's different. The way she looked at me, the way she talk. Hindi na sya ang babaeng minsan akong minahal.

Luna, i swear, babawiin kita. Hindi ko alam kung paano pero ipinapangako ko, babalik ka sa'kin.

Pinulot ko ang payong ko at akmang aalis na ng may biglang humarang sa'kin.

I stared at the guy who's looking at me emotionless. Basang-basa na din ito dahil sa ulan pero mukhang hindi manlang ito nilalamig.

I was about to turn my back to walk away but he suddenly got my attention.

He kneeled in front of me that made me laugh.

Tsk, akalain mo nga naman, lumuluhod ngayon sa harapan ko ang dakilang Lucius Vergara.

"Please, I'm begging you. Layuan mo si Lun——" i immediately cut him off. Alam kona kasi kung ano ang sasabihin nya.

"Kneeling in front of me is useless. Babawiin ko ang asawa ko kahit ano'ng mangyari. I love him more than my life. Handa akong isugal ang lahat para sa kanya. Kaya walang magagawa ang pagluhod mo sa harapan ko." I stated that made him stunned.

Sa totoo lang naaawa ako sa kanya. He lost his wife and daughter. And i know, he's in pain during this time. Pero hindi ko pwedeng isuko ang taong mahal ko para sa kanya.

Selfish man kung iisipin kung pati si Luna kukunin ko pa sa kanya pero dapat lang talaga na bawiin ko ang asawa ko. After all, Luna is mine and i will win her heart no matter what.

Kaagad akong umalis at sumakay ng kotse ko. Tinawagan ko din ang kaibigan ni Izuna na si Hyacinth.

Sinabi ko kay Hyacinth at Yuno ang lahat. And as what i am expecting, nagulat silang dalawa dahil sa nangyari sa kapatid ng kaibigan nila.

Also, i asked for their help. Alam kong aalis si Luna sa puder ng Lucius na 'yun at kahit gustuhin ko man syang pauwiin sa bahay namin napakaimposible na sumama sya sakin.

{Ezekiel? Ano na? Kamusta? Nakausap mo ba sya?} Sunod-sunod na tanong ni Hyacinth sa kabilang linya.

"Walang nangyari. Ayaw nya akong kausapin." I answered.

{Ganuon ba. So ano na? Gagalaw naba kami ni Yuno?} Tanong nito kaya napabuntong hininga ako.

"Yes. Let's stick to the plan." I answered and she agreed on it.

Pagkatapos naming mag-usap ay kaagad ko nang pinatay ang tawag.

While driving, i couldn't help but to think about her.

Luna, gagawin ko ang lahat bumalik ka lang sa'kin.

#Hatake_simp

A/N: Thank you so much sa mga matyagang nag hihintay ng UD ko ಥ‿ಥ