Shattered

32

Luna's PoV

I'm just looking outside of a salon. Nanatiling nakapako ang tingin ko sa babaeng busy sa pag-aayos ng buhok ng kanyang customer.

While staring at her, i can say that she's beautiful. I admit that she's more attractive compared to my mother. Maybe that's the reason why our father left us and choose this woman because she's more beautiful.

Patricia Jimenez. The owner of a cheap salon who ruined our family.

I can't deny it, malaki parin ang galit ko sa kanya. She's the reason why Daddy left us and Mommy died.

Napakuyom ang kamao ko sa galit habang nakangiti pa ang higad habang kinakausap ang kanyang customer. She looks like an angel, parang walang pamilyang sinira.

Suddenly a man caught my attention. Pumasok ito ng salon at kaagad na nilapitan si Patricia. I just realized that it's my father.

He kissed his mistress and hugged her. From their gestures, i can say that they really love each other.

Napangiti pa ang customer nila habang nakatingin sa kanya. Halatang kinikilig.

Napakagat ako sa pang-ibaba kong labi ng pumasok sa isipan ko si Mommy.

Tanda ko pa kung paano lumuhod sa harapan nya si mommy nuon at nakiusap na wag nya kaming iwan. But still, he choose that woman. Iniwan nya lahat, pati pangalan nya para lang sa babae nya. How pathetic.

While looking at my father, i can feel too much anger. But I can't deny the fact na meron paring parte sa akin na gusto ko syang yakapin. I want to feel the warmth of a father's hug.

Kaagad kong pinunasan ang mga luha ko ng makitang palabas na silang dalawa sa salon. Dali-dali naman akong naglakad palapit sa kanila kaya kitang-kita ko ang gulat sa mga mata nila ng makita ako.

"Luna?" Sambit kaagad ni Daddy sa pangalan ko.

"Dad." Lalapit na sana ako para yakapin sya pero kaagad na nag salita si Patricia.

"William, let's go. Susunduin pa natin si Cristin." Sambit nito at akmang hihilahin na si dad pero pinigilan ito ni Daddy.

"William? Ano'ng oras na. Hinihintay na tayo ni Cristin sa school nya." Sambit pa ng higad at hihilahin na sana ulit si Dad pero kaagad kong hinawakan ang kabilang kamay ni Daddy kaya napatingin silang dalawa sa akin.

"Dad, let's talk. Please?" I begged.

Napatingin ito kay Patricia at narinig ko nalang na napabuntong hininga ang higad at binitawan si Daddy.

Napayuko ako at pilit na pinipigilan ang umiyak.

"D-dad, it's been so long, right?" Wika ko at saka sya tiningnan. Hindi kona napigilan ang mga luha ko.

"Yes, Luna. I know, you're still hurt about what happened to Izuna. But please, it's been a years. Heal yourself and move on." He said that made me bit my lower lip because of pain that i felt.

Sa tono kasi ng pananalita nito, parang wala lang sa kanya ang pagkamatay ng kapatid ko.

"I hope, years can heal the pain. I hope i can move one. But dad, i was shattered apart. Durog na durog ako.... And you don't know anything....." I stated while crying.

Tama, wala talaga syang alam sa mga nangyara sa'kin. He doesn't even care. I don't even know why i am telling him this. Maybe i want him to comfort me.

Narinig ko itong bumuntong hininga.

"Luna, if you're here to convince me again to comeback. Please, stop! I already made a decision, right? And i think nasa hustong edad kana rin at nakakaintindi. So stop pestering me." I was so stunned from what i heard.

Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa dahil sa narinig.

Yung ini-expect kong comfort hindi nangyari. Pinagtabuyan nya ako na parang isa akong peste.

Nanatili ako sa kinatatayuan ko at walang nagawa kundi ang pagmasdan na lamang silang umalis ng babae nya.

Tanging pag-iyak na lamang ang nagawa ko. But then, i felt someone hugged me from my back.

This warmth..... It's familiar.

Kaagad akong nagpumiglas at pinunasan ang mukha ko.

"Ano'ng ginagawa mo dito?!" I yelled at him.

Tinitigan ako nito at tipid na ngumiti. Bakas ang pamamaha ng mga mata nito dahil sa pag-iyak.

"Let's talk." He said.

"Lucius! Pakiusap, layuan mona ako!" I begged.

"Yes, i will do that." A drop of tears suddenly escaped from his eyes.

Sa isang iglap nakita ko nalang ang sarili kong yakap-yakap nya.

"Sorry for everything. It's not my intention to hurt you. I am so sorry." Halos pabulong na nitong sambit habang umiiyak.

Kumalas ito sa pagkakayakap sa akin at saka ako tiningnan sa mga mata.

"I regret it. Hindi ko sinasadya. It's just, i am crazy in love with my wife. Hindi ko matanggap ang pagkamatay nya kaya ko nagawa ang bagay na 'yun." He stated.

"I lied, i manipulated everything just for you to stay with me. And for me to feel like Izuna is still alive." He added.

"Luna, i know you can't forgive me from what i done. But i am hoping that you can move on. And i promise, hindi mona ako makikita pa kailangan man. Lalayo na ako, hindi na kita gagambalain pa." Sabi pa nito ay iniabot sa akin ang isang brown envelope.

"Those are the papers that you need for the company and for your hospitality. Ibinabalik kona ang kompanya ni Izuna sa'yo at ang hospital mo." Sambit nito at binuksan ko naman ang envelope kung totoo nga ang mga sinabi nito.

Confirmed. Mga papeles nga ito tungkol sa kompanya at ospital.

"Luna, please take care of yourself." Pain and sadness is visible in his eyes.

Pinagmasdan ko lang itong tumalikod at sumakay ng kotse nya dahil walang mga salitang gustong lumabas sa labi ko.

Tama sya, marahil hindi ko nga sya mapapatawad pero kailangan kong mag move one. My life doesn't ends here, marami pa akong i-p-prioritize. Just like my sister's company, mukhang ako na ang magpapatakbo nito ganuon din ang ospital.

I know, everything happens for a reason. Kailangan ko lang maging malakas.

Makaka-move on ako. Hindi agad-agad pero paunti-unti. Palalaguin ko ang kompanya katulad ng kagustuhan ni ate ganun din ang ospital.

Napatingin ako sa kalangitan at inisip ang ate ko.

'I will make you proud ate.'

#Hatake_simp