(Unicode)
"ဘယ်လဲ အကိုကျော့မြိုင်"
မျက်နှာသစ်ရင်းနဲ့ ခြံရှေ့ကဖြတ်သွားတဲ့ကိုကျော့မြိုင်နဲ့အစောတို့ကို လင်းခေးမြင်လိုက်တာကြောင့် အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့်အော်ပြီးမေးမိသွားလေသည်။ခြံရှေ့မှာရပ်နေကြတဲ့ ကိုကျော့မြိုင်တို့အထဲတောင်ဝင်မလာတာနဲ့ လင်းခေးဘဲထွက်လာခဲ့ရ၏။
"ဘယ့်နှယ့်လဲ ညကအိမ်အပြင်မှာအတော်လေးမှ အိပ်ကောင်းရဲ့လားအကိုကျော့မြိုင်"
လင်းခေးခြံထဲကထွက်လာပြီး လိုရင်းကိုမမေးဖြစ် ညကကိစ္စကိုရွှတ်နောက်နောက်ဖြင့် ကိုကျော့မြိုင်အားစလိုက်သေးသည်။သူ့ရဲ့ရွှတ်နောက်နောက်စကားကြောင့် အစောကိုကြည့်ပြီးပြုံးနေတဲ့ကိုကျော့မြိုင်အပြုံးတွေက လင်းခေးကိုနားလည်ရခက်သွားစေသည်။အစောအပေါ် အပြစ်တင်စိတ်တစ်စက်ကလေးမှမပေါ်တာဟာ ကိုကျော့မြိုင်ရဲ့ချစ်တက်မှုကြီးလို့လင်းခေးလက်ခံလို့ရပေမဲ့ ထိုကျေနပ်အပြုံးကြီးကိုတော့လင်းခေးနားမလည်ပါ။
ကိုကျော့မြိုင် အစောကိုကြည့်ပြီးပြုံးနေတာကြောင့် အစောကပါခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီးအနေရခက်နေသည့်ပုံပေါ်တာကြောင့် လင်းခေးနှစ်ယောက်လုံးကိုကြည့်ကာရှုပ်ထွေးနေလေပြီ။
"ညကကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာအိပ်တာဘဲကွာ မနက်ကျအိမ်ထဲဘယ်လိုပြန်ရောက်နေလဲမသိပါဘူး ဟားဟားဟား"
ရယ်သံကြီးနှောပြီးအားရပါးရပြောနေတဲ့ကိုကျော့မြိုင်ပြောမှ လင်းခေးပိုရှုပ်သွားသည်။ညကသူတို့လည်း ကိုကျော့မြိုင်ကိုအိမ်ထဲထိမပို့ပေးခဲ့၊အစောကလည်း မပို့ပေးဖို့ပြောကာတံခါးကိုသာပိတ်သွားခဲ့သည်။ကိုကျော့မြိုင်လဲ မနက်အိမ်ထဲပြန်ရောက်နေမှန်းမသိဘူး ပြောနေပုံကသူကိုယ်တိုင်ဝင်သွားခဲ့သည့်ပုံမပေါ်၊သို့သော် သူကိုယ်တိုင်မဝင်ဘဲ အိမ်ထဲရောက်နေသည့်အကြောင်းကိုတော့သိနေသည့်မျက်နှာထားကြီးဘဲ ပြောနေပြန်သည်။
"ဒါဆိုအကိုကျော့မြိုင်က အိမ်ထဲဘယ်လိုပြန်ရောက်နေတာလဲ"
အိပ်ရာကနိုးပြီးအိမ်အပေါ်မှဆင်းလာတဲ့ပင်တိုင် အသံပြုကာပြောလိုက်သည်မို့ အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေကိုခဏတစ်ဖြုတ်တော့ဖမ်းစားနိုင်လိုက်သည့်သဖွယ်။ပင်တိုင် သူတို့အနားရောက်မှအကြည့်တွေပြန်ခွာသွားလေရဲ့။
