"මෙන්න මෙයා මෙහෙ... අපි හැමතැනම හෙව්වා." දෝණි කුඩේකුත් අරන් රුවන් එක්ක එද්දි අම්මත් පිටිපස්සෙන් හති දදා එනවා. ඉන්න මොනවද අර උස්සන් එන්නෙ.
"අම්මා කෝ ඕක දෙන්න..." මම දුවලා ගිහින් අම්මා උස්සන් ආව එළවලු මල්ල අතට ගද්දි රුවන් අයියා පිටිපස්ස බැලුවේ.
"අම්මා එළවලු ගත්තෙ කොයි වේලාවෙද?"
මම බඩු මල්ල උස්සන් එද්දි රුවන් අයියා අම්මගෙන් අහද්දි අම්මා නිකන්ම හිනා වෙලා මගෙ මූණ අත ගෑවා.
"උඹ මට රජෙක් පුතේ..."
"අම්මාගෙ පුතා අසමජ්ජාතියෙක්..." මම එළවලු මල්ලත් උස්සන් අම්මාවත් වාත්තු කරන් කිව්වා. ඇත්ත නෙවේද මට කාලකණ්නි හැගීමක්.
"ටෂි... එහෙම කියන්නෙ උඹනේ මම නෙවේනෙ..."
මම ආදරේ කරනවා. මම කෙනෙක්ට ගොඩාක් ආදරේ කරනවා... මගෙ ලෝකෙම කියලා කියන්න පුලුවන් එක්කෙනෙක් මේ ලෝකෙ ඉන්නවා...
"ටෂි..."
"ඉන්න මම එනවා..." මම ඉස්තෝප්පුවෙන් ගෙනාව එළවලු මල්ල තියලා අම්මා ගාවට ගියා.
"මොකො..."
"අද ටෂි ලස්සනට හිනා වෙනවා. දවස තිස්සෙම ලස්සන හිනාවක් මම දැක්කේ... මේ අවුවට පිච්චුන හම පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ මෙහෙ ඉදන් පාට වැටෙයි වගෙ..."
"පිස්සු කියවන්න එපා අම්මේ ඔයා හෙට ගෙදර නොගියොත් මම තනියම හරි යනවා." මම එක හෙලා කිව්වා.
"අපි යනවා... අනිවාර්යයෙන්..." අම්මා මගෙ නලලට උම්මා එකක් දීලා මාව බදාගත්තා. මේ ඇයි කියන්න මට තේරෙන්නෙ නෑ. දෝණිත් පැත්තක ඉදන් මගෙ දිහා බලන් ඉන්නවා. ටිකකින් දැක්කෙ සනාගෙ අම්මා මෙහෙ ඇවිත් කියලා...
"ආ මෙන්න ලොකු බබ්බු හුරතල් කරනවා." මගෙ පිට අත ගාන ගමන් ලොකු අම්මා ගේ දිහාවට ගියා.
"මේක හරි අමුතුයි අම්මා."
"මොන අමුත්තක්ද? අපි අනිද්දා බදුල්ලට ගිහින් ගෙදර යනවා."
"හරි එහෙනම්..." මම කියලා ආයෙත් වැටෙන පොදේ දිහා බලන් හිටියා. මට ආසයි මෙහෙ පොඩ්ඩක් ඉන්න. එත් එහෙම බෑ තව ඉන්නවා කියන්නෙ සෝමේ ඇන්ටිගෙ හඩ පරාසය ගේ දෙක වෙන්න ඇහෙනවා කියන එක.
