Daylight || H.S.

13• Daydream

"İlk sözleri tersten alalım mı?" dediğimde Kid başını bilgisayarından kaldırdı ve bir süre beni inceledi. Tyler gitarından üzerinde çalıştığımız melodiyi yeniden çalarken Jeff meraklı ve heyecanlı gözlerle bizi izliyordu.

Sabahın erken saatlerinde onları buraya getirdiğim için başta huysuz olsalar da özellikle Tyler sözlere bayılmış ve bunun ne hakkında olduğunu sorgulayıp durmuştu. Kid, sözlere rağmen eğlenceli bir tempo oluşturabileceğimizi söylediğinde başta denesek de istediğimiz sonucu alamadığımız için kafamdaki melodiyi gitarla çalmış ve oldukça emin bir şekilde kararımızı vermiştik. Sözler melodiye uyuyordu ve neredeyse şarkı tam anlamıyla bitmişti bile.

"Neden?" diye sordu Tyler gitarı bir kenara koyarken. Kid, hâlâ kafasında bu fikri düşünüyor gibi durgun bakışlarla önünde durduğu bilgisayara odaklanmıştı.

"Aslında-" dedim söyleyeceklerimi tartmak için durmadan önce. Bu, Lenora'nın özel hayatını içeren bir bilgi olduğu için onun hakkında hiçbir şey söylememeye çalışıyordum. "Bence bazen hepimiz, en azından çoğumuz, düşüncelerimizi duygularımızın esiri ediyoruz. Her ne kadar bir şey hakkında kesin fikirlere sahip olsak da duygularımız o fikrin önüne geçiyor ve bir engel oluşturuyor. Göremememiz için, duyamamamız, hissedemememiz için. Ama bir noktada artık duygularımız bile dayanacak gücü bulmuyor ve tüm o düşünceler o birikmenin verdiği güçle üzerimize geliyor ve tıpkı uzun zamandır bir yerlerde açılmayı bekleyen bir barajda birikmiş sular gibi boğucu bir hâl alıyor."

Hepsi ağzımdan çıkan her şeyi dikkatle dinlerken birden neden bu kadar edebî ve duygusal bir konuşma yaptığımı bilmesem de yazdığım sözlerin bende uyandırdığı hisler ve düşünceler bunlardı.

"Şarkıda da, ne olursa olsun, ne kadar yaşanan şeylerin normal olmadığını ve bunları hak etmediğini biliyor olsan da duyguların seni bir aptala dönüştürüyor çünkü düşüncelerini açığa çıkarmana izin vermiyor. Ve sen, seni duygularının esiri yapan kişiye geri dönüp duruyorsun."

"Aptal, yine oradasın, ona geri dönüyorsun." dedi Kid, şarkının giriş sözlerini okur gibi. Gülümsedim.

"Eğer-" dedim ve Kid'in önünde oturduğu bilgisayarın karşısına geçip kaydettiğimiz ilk kısmın olduğu ses dosyasını açtım. Merakla beni izlerken birkaç hamleyle kaydettiğimiz girişin geri sarılmış hâlini dinlettim. Kid'in dudaklarından küçük bir kıkırtı kaçtığında Jeff sanki atom bombasının yapımına şahit olmak üzereymiş gibi nefesini tutarak oturduğu koltuktan kalktı ve heyecanla yanımıza geldi.

"Eğer, her şeyi geri alma şansı olsa bunu yapardı. Ona geri döndüğü gibi zamanda da geri döner ve duygularının esiri olan düşüncelerini kurtarırdı. Ama bazen, bazılarımız bunu yaşadıktan sonra anlar." dediğimde Tyler yüzündeki gülümseme ile bana bakarken Jeff ıslık çalmıştı.

"Sanırım doğru kişinin menajeriyim. Tanrım zengin olacağım. Yine." dedi alayla. Kahkaha atıp ona alınmışım gibi baktığımda Kid ve Tyler da gülüyorlardı. "Sanatıma bu kadar değer vermen beni çok duygulandırdı, Jeff."

"Fikir çok hoş. Ayrıca ilginç ve dinleyen kişiyi devamı için merakta bırakacak bir hamle. Fikri tutuyoruz. Harikasın Harry." dedi Kid bir kez daha belirlediğimiz kısmı geri sarıp kaydederken.

"Son kez kayıt edelim öyleyse, tamam mı?" dedi Tyler bana bakıp onay almak istercesine. "Tamamdır." dedim ve yeniden kayıt aldığımız yere ilerleyip mikrofonun önünde dikilmeye başladım. Ama çalan telefonum işleri bozmuş sayılırdı.

"İşte!" dedi Jeff büyük bir sevinçle. "Kız arkadaşın arıyordur, Harry. Aç." dedi koltuktaki telefonumu alıp heyecanla bana ilerlerken. "Jeff, o benim-" diye başlasam da Jeff tiksinir gibi yüzüme baktı ve telefonu elime tutuşturdu. "Ben de Jennifer, kapa çeneni ve telefonu aç." dedi Kid ve Tyler'ın yanına gitmeden önce.