ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

🍬Chapter 25.1

------------

23ရက်နေ့ မနက်အစောပိုင်း မိုးသောက်ပြီးချိန် ရွှီလော့ယန်က ဟိုတယ်ထဲကနေ တိတ်တိတ်လေး ချီချန်အန်းနှင့်အတူထွက်လာပြီး သုံးဘီးပေါ်တတ်လိုက်သည်။

သုံးဘီးပေါ်‌ရောက်ပြီးနောက် ယာဉ်မောင်းအား သွားချင်သည့်နေရာအားပြောလိုက်သည်။

ရွှီလော့ယန်က စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့်အမှုအယာဖြင့် maskကိုချွတ်လိုက်ကာ" ပိုင်ကျားပေါင်ဆိုင်ကပေါက်စီက အရမ်းအရသာရှိတယ် မစားရတာတော့ တော်တော်‌လေးကြာနေပြီ ဒါပေမယ့် မနေညကအိမ်မက်ထဲမှာ ငါးလုံးတစ်ထိုင်တည်းစားလိုက်တယ် လို့ မက်တယ် "ဟုပြောရင်း လက်ဆန့်ကာငါးချောင်းထောင်ပြလိုက်၏။

"ဒါဆို အခု မင်းဘယ်နှစ်ခုစားမှာလဲ"

ချီချန်အန်းက စိတ်ကြည်လင်နေပုံရကာ ပြုံးရိပ်သန်းနေတဲ့မျက်လုံးများဖြင့်မေးလေသည်။

" ငါးခု "

သူက ထိုသို့ပြောပြီးနောက် ချက်ချင်းစိတ်ဓာတ်ကျသွားရပြန်သည်။ ရွှီလော့ယန်က သက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ခုချလိုက်ကာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့်ပြောလေသည်။

"လှပတဲ့အိမ်မက်တွေက စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်ပဲဆိုတာ အမှန်ပဲ၊သူတို့လုပ်နိုင်တာက လက်တွေ့ဘ၀က ဘယ်လောက်တောင် ခါးသက်လဲဆိုတာ သက်သေပြနိုင်ရုံတင်ပဲရယ်"

သုံးဘီးဆိုင်ကယ်မောင်းသံ အတော်လေးကျယ်တာကြောင့် တဖက်လူပြောတာကိုကြားရန် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အတော်လေးနီးနီးကပ်ကပ်ဖြစ်နေရသည်။

ချီချန်အန်းက နှစ်သိမ့်စကားပြောရန်ပြင်လိုက်ချိန်တွင် ရွှီလော့ယန်က ရုတ်တရတ် သူအနားကပ်လာတာကိုမြင်လိုက်ရသည်။

"ချန်အန်း မလှုပ်နဲ့ မင်းမျက်တောင်မွှေး ကျွတ်သွားတယ်"

ပြောရင်းဆိုရင်း လက်ကိုမြှောက်လိုက်ကာ ဂရုတစိုက်ဖြင့် ချီချန်အန်း မျက်လုံးအောက်က မျက်တောင်မွှေးအားဖယ်ပေးလိုက်သည်။

ချီချန်အန်းက နေရာမှာမြဲမြဲထိုင်နေပြီး လှုပ်ပင်မလှုပ်ရဲတော့၊ ရွှီလော့ယန်ပြန်ထိုင်လိုက်သည့်တိုင်အောင် သူကထိတ်လန့်နေရဆဲဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်ခဏလေးအတွင်း၌ ရွှီလော့ယန်ရဲ့ အသက်ရှုထုတ်သံနွေးနွေးလေးက သူအရေပြားအားလာရောက်ကျီစယ်နေသည်။ ထိုယားယံမှုက သူနှလုံးသားထဲ တည့်တည့်မတ်မတ်ကို ထိရောက်သွားတာပင်။