ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

🍬Chapter 45

------------

ညတာကတိတ်ဆိတ်လွန်းတာကြောင့် သူ့နားထဲလေအေးပေးစက်ကထွက်တဲ့အသံသေးသေးလေးပင်ကြားနေရသည်။ချီချန်အန်းက နေရာမှာမလှုပ်မယှက်ဖြင့် အိပ်မောကျနေတဲ့ရွှီလော့ယန်အား မျက်လုံးမခွာနိုင်ဘဲ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ယခုလိုအချိန်မျိုးမှာပဲ သူမဆင်မခြင်လုပ်ရဲတာပင်။

ကုတင်ဘေးရှိ ကော်ဇောပေါ်၌ဒူးတစ်ချောင်းထောက်လျက် ချီချန်အန်းက သူ့ညာလက်ဖြင့် ရွှီလော့ယန်ရဲ့လက်ချောင်းတွေအားတယုတယဖြင့်ကိုင်လိုက်ကာ အားနည်းနည်းသုံးပြီး ခွာလိုက်တော့ ပြတ်သားတဲ့လက္ခဏာမျဉ်းကြောင်းတွေဖြင့်လက်ဖဝါးပေါ်လာလေသည်။ရှရာကပျောက်ကင်းသွားပြီဖြစ်သော်လည်း အဖြူရောင်အမှတ်လေးနည်းနည်းတော့ကျန်နေသေးသည်။

ရွှီလော့ယန်ရဲ့လက်ချောင်းတွေက ကြည့်ကောင်းတဲ့ပုံရှိပေမယ့် အရအပြားကတော့နူးနူးညံညံလေးမဟုတ်သည့်အပြင် အရင်လတွေက မြှားပစ်၊ဓားကိုင်၊လေးကြိုးတွေကိုဆွဲထားရတာကြောင့် အသားမာတွေတောင်ဖြစ်ပြီး ကြမ်းတယ်လို့တောင်ပြောလို့ရလေသည်။

ချီချန်အန်းက သူ့ဘယ်ဘက်လက်အားပေါင်ပေါ်တွင်တင်ထားပြီး လက်သီးဆုပ်ထားတာကြောင့် သွေးကြောတွေကိုတောင်မှမြင်နေရလေသည်။နောက်ဆုံးသည်းမခံနိုင်တော့တာကြောင့် သူခေါင်းကိုငုံကာ သူနှုတ်ခမ်းဖြင့် ရွှီလော့ယန်လက်ကအရေအပြားအားထိတွေ့လိုက်သည်။ထိုအချိန်၌ သူအသက်တောင်မရှူရဲပေ။

နောက်နေ့မနက် လုတိအ၀တ်လဲခန်းထဲကို၀င်လာပြီးရွှီလော့ယန်ကိုတွေ့တော့ သူ့လက်ထဲပေါင်မုန့်တောင်မှပြုတ်ကျသွားရသည်။

"ရွှီကော နှစ်ချက်လောက်အထိုးခံထားရတာလား၊မိတ်ကပ်ဆရာမြင်ရင်တော့ စိတ်တွေပူပြီး ဆံပင်တောင်ကျွတ်မှာသေချာပေါက်ပဲ"

သူကရွှီလော့ယန်ရဲ့အနောက်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး "ချီလူကြီးမင်းကော ပြန်သွားနှင့်ပြီလား"

ထိုင်ခုံ၌အသက်တောင်မရှူဘဲထိုင်နေလျက် ရွှီလော့ယန်က မိတ်ကပ်ပြင်တဲ့မှန်ပတ်လည်မှာအလှဆင်ထားတဲ့မီးလုံးကိုသာစိုက်ကြည့်နေမိသည်။