ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

🍬Chapter 33
------------

"မင်းကိုကျွန်တော်ရဲ့မိဘတွေအကြောင်း ပြောပြမယ်"

"ကောင်းပြီ"

အခန်းထဲကမီးကိုပိတ်ထားတာကြောင့် အမှောင်ထုက ရွှီလော့ယန်ကိုထူးခြားပြီး လုံခြုံတဲ့ခံစားချက်ကိုပေးစွမ်းနေသည်။သူ့လက်တွေက စောင်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားလျက် သူ့စိတ်ထဲကစကားတွေကိုပြောပြလိုက်၏။

"ခုနတုန်းက ရှစ်ယွမ်ဟောက်က ကျွန်တော်မိဘတွေအကြောင်းပြောတော့ ၀မ်းလည်းနည်းတယ်၊ဒေါသလည်းထွက်သွားတယ် သူတို့ကို ဘယ်သူမှလာပြီးစော်ကားလို့မရဘူး သူတို့ကတကယ်ကို လူကောင်းတွေ"

ချီချန်အန်းက တည်ကြည်လေးနက်စွာဖြင့် ခေါင်းကိုညိတ်ပြလာကာ သူ့လေသံကလည်း အင်မတန်ကိုပျော့ပျောင်းနေသည်။

"မင်းမိဘနှစ်ပါးလုံးက အရမ်းကိုကောင်းမွန်တဲ့လူတွေပဲဖြစ်ရမယ်"

"သေချာတာပေါ့"

ရွှီလော့ယန် အနည်းငယ်ရယ်မောလိုက်ကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် "တကယ်တော့ ကျွန်တော်အိပ်လို့မပျော်လို့"

ပြီးနောက် သူ့အသံကတဖြည်းဖြည်းတိုးသွားကာ

"ကျွန်တော် သူတို့ကို လွမ်းတယ်၊ အရမ်း အရမ်းကိုလွမ်းတယ်"

ချီချန်အန်းက အဖေနှင့်အမေဆီကအချစ်ခံရတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲကို သူလည်း မခံစားဖူးတာကြောင့် သာမန်မိသားစုက မိဘတွေရဲ့ပုံစံကဘယ်လိုလဲဆိုတာသေချာမသိ၊ ထို့ကြောင့်သူ့ကို ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ပေးရမလဲဆိုတာကိုလည်းမသိပေ။

၀မ်းနည်းနေတဲ့ရွှီလော့ယန်ရဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခိုက်အတန့်မှာတော့ ဘေးနားမှာ လှဲလျောင်းနေတဲ့အနှီလူသားကို ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲသွင်းထားလိုက်ချင်၏။

"မားမားနဲ့ပါးပါးနှစ်ယောက်လုံးက မိဘမဲ့တွေလေ၊ မိဘမဲ့ဂေဟာမှာတူတူကြီးပြင်းလာကြတာ၊ ပါးပါးပြောတာကတော့ မူလတန်းထဲက မားမား‌ကြောင့်ရန်ဖြစ်ခဲ့ရတာတဲ့၊မားမားက ထူးထူးခြားခြား ကြည့်ကောင်းတဲ့မိန်းကလေးလည်းဖြစ် ပြုံးနေရတာကိုလည်းကြိုက်တော့ အမြဲရည်းစားစာတွေရတတ်တယ်၊ယောက်ျားလေးတွေက သူမကိုဆို တာ၀န်ချိန်တွေပဲဖြစ်ဖြစ် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အကူအညီပေးဖို့ကို ပြိုင်ဆိုင်နေကြတာတဲ့"