ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

🍬Chapter 34
------------

နေ့လည် တစ်ဆယ့်နှစ်နာရီ။

ရှစ်ယွမ်ဟောက်၏လက်ထောက်မှာ ကွန်ပျူတာစခရင်ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ မနေ့ညမှ တစ်ဆယ့်နှစ်နာရီသာ ကျော်လွန်သွားသော်လည်း ချီချန်အန်းနှင့်ရွှီလော့ယန်တို့ဘက်မှ လူထုအမြင်မှာ လုံးဝကိုအသာစီးရသွားပြီဖြစ်ကာ ပြန်လည်အဖတ်ဆယ်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။

မှုန်မိုင်းနေသည့်မျက်နှာနှင့် ရှစ်ယွမ်ဟောက်အား သူက သတိထား၍လှမ်းကြည့်ကာ၊ တစ်ခုခုပြောဆိုရန် သူ၏နှုတ်ကိုဟလိုက်သော်ငြား မည်သည့်စကားကိုမျှ မပြောရဲပေ။ သူတစ်ယောက်တည်းသာမဟုတ်။ ရှစ်ယွမ်ဟောက်၏ ရုန့်ကြမ်းသည့်ဒေါသအား တွေ့ကြုံဖူးကြသည့်အတွက် ဆေးရုံခန်းထဲတွင်ရှိနေသော အခြားသူများကလည်း အသံတစ်စက်လေးမျှ မထွက်ရဲပေ။ ယခုတွက် သူက ယမ်းမှုန့်အပြည့်ထည့်ထားသည့် ဗုံးကဲ့သို့ အချိန်မရွေး ပေါက်ကွဲထွက်လာနိုင်၏။

သို့သော် ဆက်သွား၍မဖြစ်နိုင်တော့သည့်အတွက်၊ အဆုံးတွင်တော့ ရှစ်ယွမ်ဟောက်နှင့် အချိန်အတော်ကြာကြာရှိနေခဲ့သည့်လက်ထောက်ကသာ သူ့ပါးစပ်အား ဂရုတစိုက်နှင့် ဖွင့်လိုက်ရလေ၏။

"ယွမ်ဟောက်ကော ကျွန်တော်တို့ ဝူကောကို ဆက်သွယ်သင့်တယ်လို့ ....ထင်လား။ "

ချက်ချင်းပင်၊ လက်ဖက်ရည်ခွက်တစ်လုံးက ကုတင်ရာနေရာမှ ပျံသန်းလာပြီး ရှစ်ယွမ်ဟောက်၏ ဆဲရေးသံများကလည်း ထွက်ပေါ်လာသည်။

"တစ်ခြားသူတွေကို တိတ်တိတ်‌လေးကူညီပေးနေပြီး ငါ့အနားမှာနေနေကြတဲ့ စောက်ရူးတွေ မင်းတို့အားလုံး ဝူပိရဲ့စကားကိုနားထောင်တယ်ဆိုတာ ငါမသိဘူးမထင်နဲ့ မင်းတို့တွေ ငါ့ကို စောက်ဖက်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး"

သူက အသက်ကိုရှိုက်ရှိုက်ရှုနေကာ၊ သူ့အနားတွင်ရှိသည့် တွေ့သမျှပစ္စည်းများအကုန် လက်မြှောက်ကာ ရိုက်ခွဲနေသဖြင့် သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်ရှိကြွက်သားများကတင်းမာနေလေသည်။

သူ့အရှေ့မှလူများ၏ ကြောက်လန့်နေသည့်မျက်နှာများကိုမြင်သောအခါ၊ သူက ဟိန်းဟောက်လိုက်သည်။