ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

🍬Chapter 46

------------

ရွှီလော့ယန်နာမည်ကြီးနေဆဲဖြစ်ကြောင်း အသိအသာဆုံးသက်သေကတော့ သူမှာအိမ်ပြန်ဖို့အချိန်ပင်မရှိခြင်းဖြစ်သည်။

ခရီးဆောင်အိတ်ကိုကားထဲထည့်လိုက်ပြီး အလယ်ခုံ၌၀င်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် သူ့အနေအထားအား သူ့ကိုယ်သူ အလျင်အမြန်ပြင်လိုက်ပြီး တတ်ကြွနေတဲ့လေသံဖြင့်မေးလိုက်၏။

"မစ်ရှင် ကိုဒီထက်ပိုပြီးပြင်းထန်တဲ့ဟာလုပ်ရအောင် ကျန်းကော ငါတို့ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ"

ကျန်းသုန့်က အချိန်ဇယားကိုလှန်လှောကြည့်လိုက်ပြီး "အ၀တ်အစား၀တ်ကြည့်ရမှာ2နာရီကြာမယ်၊ အဲ့ဒါက6နာရီခွဲဆိုတော့ ငါတို့၈နာရီခွဲ‌ဆိုရင်ပြီးမယ်၊ဒါပြီးရင်ထျန်းယာယာကမင်းကို မိတ်ကပ်ပြင်ပေးလိုက်မယ်"

နောက်တစ်နေ့မနက်ပိုင်း ရွှီလော့ယန် အင်္ကျီလဲလိုက် poseပေးလိုက်ဖြင့် အချိန်တွေကုန်ဆုံးနေခဲ့ရသည်။ဓာတ်ပုံဆရာရိုက်လို့ပြီးတော့ အလှချထားတဲ့ကတ္တီပါဆိုဖာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။မျက်နှာကြက်ကိုစိုက်ကြည့်နေလျက် သူညည်းတွားလိုက်မိသည်။

"စုတ်ပြတ်သပ်နေတဲ့ အ၀တ်ရုပ်လေးလို နောက်တစ်ကြိမ် ခံစားလိုက်ရတယ်"

ရေတစ်ခွက်လှမ်းပေးလိုက်ကာ လုတိကသူ့ကိုအားပေးရှာ၏။

"ရွှီကော တောင်ခံထား၊ အင်တာဗျူးကိုဖြတ်ကျော်ပြီးရင် ကောပြန်အိပ်လိုက်လို့ရပြီ"

ယခုလိုအလုပ်များတဲ့နေတွေမှာ သူလည်းမထိန်းနိုင်ဘဲသန်းဝေမိလေသည်။

လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီးဆိုဖာပေါ်ကနေထကာ ရုတ်တရတ်ကြီးထမေးလိုက်သည်။

"ချန်အန်း အခုချိန်ဘာလုပ်နေမယ်ထင်လဲ"

"ချီလူကြီးမင်းလား"

ရွှီလော့ယန်ဘာကြောင့် ထိုမေးခွန်းကိုမေးလဲဆိုတာ လုတိမသိသော်လည်း သူကအတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားပြီးဖြေပေးလိုက်သည်။

"သူအလုပ်လုပ်နေမယ်ထင်တယ်၊ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ ည11နာရီလောက်ရှိနေပြီဆိုတော့ ချီလူကြီးမင်းတို့ဘက်မှာမနက်ပိုင်းဖြစ်လိမ့်မယ်"