ငါကနေ့တိုင်းအချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့

🍬Chapter 44

------------

ချူးဝေ့က ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုင်လျက်သောက်နေရင်း ရွှီလော့ယန်ကိုကြည့်နေကာ သူ့ဘေးမှာရပ်နေတဲ့လက်ထောက်ကိုပြောလိုက်သည်။

"ဆယ်မိနစ်လောက်ဆိုရင် အပီအပြင်နင်းခြေပစ်ဖို့အတွက်အချိန်လုံလောက်တယ်မလား"

"ဟမ်" လက်ထောက်ကအံဩနေပုံရသည်။

ချူးဝေ့က သူ့ကိုယ်သူရေရွတ်လိုက်ပြီး"ဒီလောက်ဆို လုံလောက်ပါပြီ"

ပြီးနောက် ကော်ဖီခွက်ကိုဘေးမှာချလိုက်ကာအသံကိုမြှင့်လိုက်ပြီး"ကဲ အားလုံးအဆင်သင့်ပြင်ထားကြ မိတ်ကပ်ပြင်တဲ့သူ ကျစ်ချူးရဲ့မိတ်ကပ်ကိုပြန်ပြင် နောက်5မိနစ်နေရင် ရိုက်ကူးရေးစမယ်"

ချူးဝေ့ရဲ့စကားကိုကြားတော့ ရွှီလော့ယန်ကသူ့ခေါင်းကိုလှည့်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်ကာ ချောကလတ်ပူပူလေးအားချီချန်အန်းကို မပေးချင်ပေးချင်ဖြင့်ပြန်ပေးလိုက်ရင်း "ဒါဆိုရင် ငါသွားပြင်တော့မယ်"

"အင်း ကိုယ် ဒီမှာမင်းကိုစောင့်နေမယ်"

ရွှီလော့ယန်က သူ့ကိုမမှိတ်မသုန်ကြည့်နေသေးတာကိုတွေ့တော့ ချီးချန်အန်းကပြုံးပြလိုက်ကာ"မနက်ဖြန်ကျမှ Bမြို့ကိုပြန်မှာ"

ရွှီလော့ယန်မှာ ချက်ချင်းကိုပျော်ရွှင်သွားကာ အမြန်ပြန်ပြောလိုက်သည်။

"ဒါဆို ဒီတစ်ခန်းရိုက်လို့ပြီးရင် မင်းကိုတစ်ခုခုအရသာရှိတာစားဖို့ခေါ်သွားမယ်လေ၊အရင်တစ်ခါ ဖုန်းထဲမှာပြောတဲ့နေရာ‌လေ မင်းကြိုက်မှာသေချာတယ်"

"ကောင်းပြီလေ"

သူ မိတ်ကပ်ပြင်လို့ပြီးတော့ ရွှီလော့ယန်မနေနိုင်ဘဲ မနီးမဝေးမှာရပ်နေတဲ့ ချီချန်အန်းကို တချက်ကြည့်လိုက်ကာ ဒါကိုအသစ်အဆန်းအတွေ့အကြုံတစ်ခုဟုတွေးနေမိသည်။

အရင်တုန်းက ရိုက်ကွင်းမှာ သူတို့နှစ်ယောက်အမြဲအတူတူသရုပ်ဆောင်ရတာဖြစ်သည်။တယောက်က ရွှီကျန်းဖြစ်ပြီး နောက်တယောက်ကချင်းချောင်ဖြစ်လေသည်။

သို့ပေမယ့် ယခုတစ်ခေါက်မှာမူမတူညီတော့ပေ။ သူက ရိုက်ကူးရေးလုပ်နေရတဲ့သူဖြစ်ပြီး ချီချန်အန်းကတော့ ရိုက်ကူးရေးအပြင်ဘက်က ပွဲကြည့်ပရိတ်သက်ဖြစ်လေသည်။