ALTIN ASALI EJDER

57.BÖLÜM KRALİÇE KARAMEL

     (Kitap, kaldığı yerden Karamel'in ağzından anlatılmaya devam etmektedir.)

     Nasıl konuşacağımı bilememiştim. Yaptığım etik değildi biliyorum. Kendimi asla affedemeyecektim. Şu anda kararımdan dönmek için fırsat kollasam da arkamdaki güç buna izin vermiyordu. Koca Kaf Dağı'ndaki tüm cadı,büyücü, emegenler; periler âleminden bir sürü peri, sihrimini... Artık çok geçti farkındaydım. Babamın bana böyle söylemesi, onun şu anda benim yüzümden ölmek üzere olması, bana ne ironik ise de Cadı Karagül'ü hatırlatmıştı. Baki'nin annesini. Ananın oğlunu yaralaması bir kenara dursun, ben babamın ölümüne sebep olacaktım. Ne uğruna? Güç uğruna... Şimdi bu yaptıklarımdan çok pişmandım. Keşke geri dönebilseydim. Ama çok geçti... Artık çok geç... Ama boğazımda düğümlenen tükürüğü bile yutamadan, "Benim konuşmam zaten bitmişti" dedim ve yerime oturdum.

     Jale'nin bakışları bıçak gibi deliyordu bedenimi. Her ne kadar kötü de anlaşıyor olsak o benim kardeşimdi. Ben ne yapmıştım! Tırnaklarıma varana kadar her hücrem titriyordu. Gözlerim doluyor, ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Cellâtlar giyotinin başına çöreklenmişler, Başkraliçe'den alacakları emri bekliyorlardı. Benim buna mani olmam gerekti ama yapacak hiçbir şeyim yoktu. Kraliçe Gece, "Evet Lamippaslı koruyucular hazır olun!" diye bağırdı. Olamazdı her ne kadar sevmesem de kardeşim ve her ne kadar annemin ölümüne sebep olsa da babam benim yüzümden ölecekti. Ben bunun altında tüm ömrüm boyu ağır bir şekilde ezilecektim. Ben, "Bir dakika!" diye bağırdım. Kraliçe Gece, "Sen ne yapıyorsun böyle? Benim emrimi nasıl bölersin!" diye tısladı yüzüme karşı. Ben, "Bakın kraliçem, benim size daha iyi bir önerim var" diye ekledim. Kraliçe Gece, "Nedir?" diye sordu. Ben, "Hatırlarsanız Jale'nin akıbeti bana bağlıydı. Yani ölüm ya da eziyet seçeneklerim olacaktı. Ben ona eziyet etmenin şu an için daha uygun olduğu kanaatine vardım. Yani Jale, eziyet çekerse bana çektirdiği gibi bir acı içinde kıvranacak. Bunun için bu şekilde cezalandırılması daha uygundur. Kral Altın Asalı Ejder'e gelince bir kralı bu şekilde öldürmek Kaf tarihinde görülmemiştir. Bence onu da zindana attırmalısınız. Hem o da yıllarca türdeşlerinize bunu yaptırmadı mı?" diye onu ikna etmeye çalıştım. Amacım ikisi için de zaman kazanmaktı.

     Kraliçe Gece ile 25 dakika uzun bir konuşma yaptık. Dışarıda öfkeli kalabalık merak ve sabırsızlıkla gelecek giyotin emrini bekliyordu. Kraliçe Gece sonunda ikna olmuş ve halkına, "Sevgili Kaf Dağlılar! Kraliçelerimle yaptığım görüşme sonucu bu iki zavallının giyotin cezasından vazgeçtik" diye bağırdı. Derin bir "Hayır!" sesi ile Kaf Dağı inledi. Kraliçe Gece elini kaldırarak, "Size istediğiniz fırsatı vereceğim. Onları öldürünce kininiz bir anda soğumayacak. Onlar derin ölüm uykusundayken; zindanda çürüyen, türlü işkencelere maruz bırakan kardeşlerimizin acısı dinmeyecek. Onlara bize yaptıklarını yapıp aynı eziyetleri hatta daha fazlasını çektireceğiz. Ve eziyet odasına kameralar koyarak sizin de bu keyfi yaşamanızı sağlayacağız emin olun. Böylece yüreklerimiz daha çok soğuyacak. Zaten eziyetler sonunda yavaş yavaş acı çeke çeke ölecekler. Böylesi sizin için daha acı verici daha tatmin edici bir intikam olmaz mı?" diye haykırdı.

     Orada bulunanların hepsi hep bir ağızdan, "İntikam istiyoruz. Acı çeksinler!" diye bağırıyorlardı. Kraliçe Gece, "Tamam kardeşlerim size istediğinizi vereceğim emin olun. Bugün itibariyle bu iki zavallı, içinde kameralarla dolu boş bir odada zincire vurulu halde her gün türlü eziyet ve acılara maruz kalacaklar. Siz içinizi ferah tutun" dedi. Sonra sesini daha da yükselterek, "Nöbetçiler! Alın şu iki zavallıyı zindanlara götürün! Biz de şölenimizi kutlayalım" diye bir kahkaha attı. Ben derin bir nefes almıştım. Sonunda zor da olsa ikisini de kurtaracak kadar zaman kazanmıştım. Bu yanlışa bir son vermeliydim. Ama nasıl? Mantığım ve kalbim birbirini kemirmişti. Sonunda kalbim kazanmıştı. O babamdı. O beni severdi, ben onun ölümüne sebep olamazdım. Evet, ne yapıp edip ikisini de kurtaracaktım ama nasıl?