samengesteld

hoofdstuk 3

De eerste schooldag voelt dit jaar anders voor Matthyas. Hij is eraan gewend dat het alleen hij en zijn vader zijn, de sfeer rustig en traag in de ochtend voordat de man hem naar school rijdt.

Dingen zijn hectischer bij de famile Van de Graaf. Zijn vader heeft vroeg dienst in het café en is dus weg voordat Matthyas überhaupt wakker wordt, en tegen de tijd dat hij zich heeft aangekleed en zijn schooltas heeft ingepakt, is de keuken luidruchtig en druk.

Rob probeert wat van Milo's haar plat te maken terwijl de negenjarige zijn ontbijt eet en tegelijkertijd met een speelgoedbrandweerwagen speelt, die hij over het aanrecht rolt en dramatische geluidseffecten maakt waardoor gekauwd voedsel in alle richtingen vliegt. Koen is aan de telefoon met een van zijn vrienden, kauwend op toast en verfrommelde papieren in zijn rugzak schuivend terwijl hij over iets moppert.

Hij bekijkt het tafereel een moment, wenst dat zijn vader er was om hem uit te zwaaien en hem gerust te stellen over de dag die voor hem ligt. Zijn moeder deed vroeger hetzelfde, streek zijn haar weg van zijn gezicht en vertelde hem dat het allemaal goed zou komen, dat dit jaar net zo soepel zou verlopen als de rest, terwijl zijn vader zijn schouder kneep en instemde, eraan toevoegend dat hij de slimste jongen van de klas was en ongetwijfeld bovenaan zou eindigen.

Dit is echter zijn op een na laatste jaar van de middelbare school, en hij heeft bijna geen schoolwerk gedaan tijdens de zomer, dus hij is er zeker van dat hij alles is vergeten.

Toch forceert hij een vermoeide glimlach wanneer Rob het opgeeft om Milo's haar te fatsoeneren en hem een bord met geroosterd brood en gehakte vruchten aanbiedt. "Bedankt," zegt hij zacht, terwijl hij naast de brandweerwagen-wapperende jongen aan de balie gaat zitten.

"Geen probleem," antwoordt de man, even pauzerend voordat hij vraagt: "Voel je je goed over school vandaag? Niet zenuwachtig of zoiets?"

Matthy schudt zijn hoofd zonder er veel over na te denken. "Helemaal niet," liegt hij gemakkelijk, glimlachend.

Rob lijkt opgelucht. "Oh, goed. Je weet dat Koen slechts een jaar ouder is. Ik weet zeker dat jullie voor elkaar kunnen zorgen als je iets nodig hebt, en je kunt me altijd bellen tijdens je lunchpauze of pauze als er iets is," biedt hij vriendelijk aan, zij het een beetje onhandig omdat hij nog nooit zo'n gesprek met Mat heeft gehad, terwijl hij probeert de rol van zijn vader te vervullen terwijl hij er niet is.

Mat glimlacht beleefd. "Bedankt Rob. Ik denk dat ik wel in orde zal zijn... je zult waarschijnlijk toch druk zijn, toch?"

De man lacht daarom, zijn haar met gemak door elkaar halend, helpt Milo van de hoge stoel af te komen. "Nooit te druk voor jullie allemaal," zegt hij, waardoor Matthyas iets minder geforceerd glimlacht. "Wil je je vader nog bellen of zo voordat we vertrekken?"

Hij schudt zijn hoofd, hoewel hij dat echt wil. "Nee, hij zal aan het werk zijn en ik zou hem niet in de problemen willen brengen. Zijn baas kan soms gemeen zijn..." hij legt de korst van zijn toast op het bord en kijkt opzij naar de stapel gebruikte kommen en bestek naast de gootsteen. "Wil je dat ik help met opruimen?" Biedt hij aan, staat op van de stoel en kijkt naar de man, die hem een moment ongelovig aankijkt voordat hij zijn hoofd schudt en lacht.

"Eerlijk, jochie, wat voor soort hersenspoeling moest je vader je doorheen leiden om zo goed te zijn? Voor een vriend met een bepaalde zestienjarige zoon die een volledige tantrum gooit als ik hem vertel zijn boxers van de badkamervloer te halen," schertst hij, en Matthyas glimlacht, zijn wangen kleuren een beetje als Koen met zijn ogen rolt en zucht.

"Sorry dat we niet allemaal perfect kunnen zijn," mompelt de oudere jongen, zijn telefoon in de zak van zijn hoodie stoppend dat hij en Matthy allebei dragen, zijn rugzak over één schouder hangend.