samengesteld

hoofdstuk 5

Raoul laat een zucht ontsnappen terwijl hij zichzelf neerploft op een van de bankjes achterin het kleine café waar hij al meer dan drie jaar werkt, zijn benen bonzend van een ochtend rennen achter klanten aan die hem vaak met minachting bekijken.

Hij slaat er geen acht op, gewend aan de hooghartige eisen en afkeurende blikken ondertussen, meer bezig met de zorgen om zijn kind dan wat dan ook vandaag. Het is de eerste schooldag en hij was er niet eens om Matthy uit te zwaaien vanochtend, omdat zijn baas had geëist dat hij aanwezig zou zijn om te openen.

Misschien zou hij zich een paar jaar geleden minder zorgen hebben gemaakt - voornamelijk omdat Matthy's moeder er destijds was om hun zoon naar school te brengen, maar ook omdat het kind destijds anders was. Voordat ze stierf. Er is veel gebeurd in de afgelopen drie jaar sinds haar dood, en het grootste deel van die verandering heeft betrekking op Matthyas.

Hij weet hoe angstig de jongen wordt over de eerste schooldag elk jaar. Hij had er moeten zijn.

Hij stuurt het kind meteen een bericht zodra zijn telefoon tot leven komt.

>> hey jongen, alles goed gegaan?

Hij krijgt vrijwel onmiddellijk een antwoord, kijkt op de tijd en weet dat de school op dit moment waarschijnlijk pauze heeft.

Mat

>> Prima, pap. Maar alle jongens zijn deze zomer als twee centimeter gegroeid, dus nu ben ik een van de kleinsten en dat is balen.

Raoul glimlacht bij zichzelf. Het is een voortdurende nachtmerrie geweest voor het kind, zijn lengte. Zijn moeder had vanaf dat hij een baby was gezegd dat hij nooit lang zou worden, en het lijkt erop dat ze gelijk had.

Hoezeer hij het ook nooit aan Matthyas zou toegeven, Raoul is blij. Hij zou het vreselijk vinden als zijn jongen hem zou overtreffen in lengte, het zou een constante herinnering zijn dat hij opgroeit.

>> De beste dingen komen in kleine pakketjes, vriend. Ben je zeker dat alles in orde is?

Mat

>> Je zegt dat alleen omdat je zelf ook klein bent, pap. En ja, ik ben zeker.

>> Ben je nu klaar met het helikopterouderschap? Ik moet terug naar de les.

>> love you :)

Raoul leest het bericht een paar keer opnieuw, glimlacht van opluchting en voelt zijn hart zich vullen bij het laatste deel. Hij haat het om te denken dat hij bijna zijn zoon was kwijtgeraakt, niet lang nadat hij zijn vrouw had verloren. Hij dankt elke dag zijn geluk dat hij zich net op tijd had herpakt om te beseffen hoe slecht de dingen waren afgegleden voor Matthyas, voordat het te laat was.

>> Hou nog meer van jou, jongen. Fijne dag :)

Zijn telefoon gaat over op het moment dat hij het bericht verstuurt, Rob's gezicht verschijnt op het scherm. Het is een foto van hen beiden, waarbij de helft van zijn eigen gezicht is bijgesneden om op het contactbeeld te passen; een van hun allereerste dates op een pierkermis, met de armen om elkaars nek geslagen, breed glimlachend. Rob heeft ijs op zijn neus van het ijsje in Raoul's hand, ze zien er allebei rozig uit en verliefd als een stel tieners. De foto laat hem altijd van binnen warm voelen.

"Hey vreemdeling," begroet Rob met een zweem van ironie in zijn toon zodra Raoul de oproep aanneemt.

Hij glimlacht naar zichzelf, leunt achterover tegen de bank en schudt zijn hoofd. "Hé, jij ook. Moest je niet aan dat nieuwe nummer werken vandaag?"

Rob doet alsof hij beledigd is. "Mag ik mijn mooie vriend niet bellen tijdens zijn lunchpauze? Waardeer je echt niet het geluid van mijn stem?" Vraagt hij dramatisch, waardoor Raoul een hartelijke lach laat ontsnappen en hij zijn ogen naar zichzelf rolt.