samengesteld

hoofdstuk 23

Rob kijkt niet eens op vanaf waar hij aan zijn bureau zit wanneer Raoul de studeerkamer binnenkomt. Hij stopt in de deuropening en bewondert de andere man even.

De scherpe hoek van zijn kaak als hij klikt, de frons op zijn voorhoofd terwijl hij naar de verspreide papieren voor hem staart, de manier waarop zijn hazelkleurige ogen het gedimde licht van de lamp in de hoek reflecteren, zijn hand die voorzichtig op en neer gaat terwijl hij een paar keer op het uiteinde van zijn pen klikt.

Hij glimlacht zachtjes, genegenheid vullend zijn borst als hij zijn keel schraapt om de aandacht van de man te krijgen. Rob kijkt op, zijn schouders gespannen voordat hij een vermoeide soort lachje uitblaast.

"Hey. Sorry, ik hoorde niet dat je binnenkwam," mompelt hij, kijkend naar de gekrabbelde papieren voor hem en zijn hand opheffend om de brug van zijn neus in te drukken alsof er een hoofdpijn begint te ontstaan.

Raoul stapt verder naar binnen en legt een hand op zijn schouder, achter hem staand. "De jongens zeggen dat ze je de hele dag niet hebben gezien. Ik heb Koen uit zijn kamer weten te krijgen, hij houdt een oogje op de oven voor me."

Dat krijgt niet veel reactie van de man, tot verbazing van Raoul. Hij bromt alsof hij niet echt hoort wat er tegen hem gezegd wordt en Raoul zucht, een moment pauzerend voordat hij weer spreekt.

"Luister, ik weet dat dit voor een belangrijke klant is, maar... de jongens moeten op de eerste plaats komen. Milo heeft alle snoepjes in huis opgegeten, Matthyas heeft de hele dag geslapen en God weet wat Koen heeft uitgespookt. Je moet voor ze zorgen, zelfs als je aan het werk bent, Rob," zegt hij zachtjes, niet op zoek naar een ruzie omdat ze nooit echt het soort stel zijn geweest dat zelfs maar ruzie maakt, gewoon bezorgd dat de kinderen niet goed worden verzorgd terwijl hij weg is.

Rob kijkt echter beledigd, kijkt op met een frons. "Ik weet hoe ik voor de kinderen moet zorgen, Roel. Ik laat ze niet aan hun lot over," verklaart hij, de pen vrij zwaar op het bureau leggend.

Raoul trekt zijn wenkbrauwen op bij het abrupte antwoord, schudt zijn hoofd. "Dat bedoelde ik niet en dat weet je. Maar je stelt dit liedje nu boven alles. Heb je überhaupt iets gegeten sinds het ontbijt? Of gedronken, trouwens?" Vraagt hij, kijkend naar de halfgevulde mok koffie op het bureau die hij weet van die ochtend is en waarschijnlijk nu ijskoud is.

"Ik heb geen opvoeding nodig, Raoul," snuift Rob, zich weer tot de papieren wendend. "Maar ik moet dit morgenavond af hebben en als je het niet gemerkt hebt, heb ik nauwelijks iets gedaan. De jongens kunnen een paar uur alleen overleven."

Een beetje gekwetst door de harde toon maar niet willen vechten, laat Raoul zijn hand van de schouder van zijn vriend glijden en stapt achteruit.

"Ik probeer niet te ruziën, Rob. Maar... blijf niet de hele nacht hier," zegt hij eenvoudig, een zucht slakend en zich omdraaiend, de kamer verlatend met een minder licht gevoel dan hij ervoor had.

Hij neemt een paar ademhalingen om zich voor te bereiden voordat hij de keuken binnenstapt, opgelucht glimlachend als hij ziet dat Milo geduldig aan het eiland zit, zijn benen bungelend over de rand van de kruk, een gevouwen vel gekleurd papier voor zich waar hij aan de hoek frunnikt terwijl hij opgewekt met zijn oudere broer praat. Koen schept het eten op, kip en frietjes verdeeld over vijf borden, instemmend knikkend op de juiste plekken.

Raoul merkt Matthyas niet eens op, die aan de tegenovergestelde kant van de negenjarige aan de bar zit, tot hij de kamer volledig binnenstapt, omdat de jongen voorovergebogen over het aanrecht leunt met zijn hoofd begraven in zijn gevouwen armen.

Hij trekt zijn bezorgde blik weg van zijn zoon om de andere twee jongens te erkennen met een strakke glimlach. "Hé jongens," zegt hij zachtjes, een kus op de blonde haren van Milo's hoofd drukkend terwijl hij langs hem loopt, dan een hand op de rug van Koen leggend en glimlachend naar het eten dat hij heeft opgeschept. "Je hoefde niet voor me op te scheppen, Koen. Bedankt, vriend."