samengesteld

hoofdstuk 8

Koen zakt met een zucht op de bank, zijn benen uitgestrekt over de armleuning, zijn hoofd achterover op het kussen, lui kijkend naar een oude tv-show die al aan stond toen hij de kamer binnenkwam met een kom droge ontbijtgranen in zijn hand.

Zijn telefoon trilt in zijn zak en hij zucht, zijn kom naast zich neerzetten en iets omhoog komen om hem eruit te vissen, vermoeid naar het scherm staren voor een moment voordat zijn trage geest hem bijhaalt en hij het bericht leest.

Onbekend

>> alsjeblieft jongen

>> vandaag in het park?

>> wil je gewoon weer zien

>> ik mis je

Met een bonzend hart drukt hij het scherm uit en legt de telefoon op de salontafel, tevergeefs proberend zich te concentreren op wat er op de tv te zien is.

"Kijk wie er eindelijk besloot om zijn gezicht te laten zien om twee uur 's middags," plaagt Papa, terwijl hij op het uiteinde van de bank gaat zitten, Koen's voeten optilt en ze vervolgens weer op zijn schoot legt.

Koen rolt met zijn ogen om het sarcasme, vechtend tegen de schuld in zijn borst die gepaard gaat met het niet vertellen van zijn vader over de berichten die hij al weken ontvangt. De man glimlacht naar hem, legt een hand om zijn enkel en geeft er zachtjes in knijpje.

"We moeten ergens over praten, kerel. Heb je een minuutje?" Vraagt hij, alsof de zestienjarige niet gewoon op de bank ligt en tv kijkt.

Hoe weet de man het? Denkt hij dat Koen eerst contact heeft opgenomen met zijn en Milo's vader? Is hij boos?

Maar Papa ziet er niet boos uit. Als iets, ziet hij er nerveus uit, met een tikje in zijn glimlach en zijn ogen iets te gerimpeld aan de hoeken.

"Ik, eh... nou, Raoul kreeg vanochtend nieuws over de plek waar hij en Mat eerst woonden. Blijkt dat ze daar niet meer terug kunnen, dus..." hij stopt even, en Koen duwt zijn opluchting opzij om de zin van de man af te maken.

"Dus ze blijven hier," stelt hij, en zijn Papa knikt, hem angstig aankijkend.

"Ze moeten er nog over praten, maar... de kans is groot, ja. Is dat oké voor jou? Want als dat niet zo is, dan kunnen we erover praten. Jij en Miel betekenen meer voor me dan wat dan ook en —"

"Papa, het is prima. Het kan me echt niet schelen," zegt hij, en hij kruipt haast ineen als hij hoort hoe de toon in de woorden verschuift, zuchtend en de man een verontschuldigende blik werpend. "Sorry, dat kwam verkeerd over. Ik bedoel, het maakt me niet uit dat ze hier zijn. Raoul is cool en ik denk dat Matthyas ook wel oké is. En Milo vindt het leuk dat ze hier zijn, dus," haalt hij zijn schouders op.

Het is de waarheid. Hij mag Raoul eigenlijk wel, de man is een grote softie zonder kwaadaardig botje in zijn lichaam, en hij maakt zijn Papa gelukkiger dan hij in lange tijd is geweest. Matthyas is ook prima, een beetje een betweter misschien; Koen betwijfelt of hij echt zo aardig is als hij zich altijd voordoet, maar de jongen heeft hem nog niet laten zien dat hij gelijk heeft, dus voor nu is hij ook oké.

Daarnaast heeft hij op dit moment grotere dingen aan zijn hoofd.

Papa ziet er opgelucht uit. "Ben je zeker?" Vraagt hij, en Koen knikt, kijkt naar zijn telefoon die luid tegen de tafel trilt. Papa glimlacht naar hem. "Dat is geweldig. Je weet dat ik altijd tijd voor jou en je broer zal hebben, jongen. Dit is niet omdat ik probeer —"

"Papa, alsjeblieft. Je hoeft het niet uit te leggen, ik snap het wel. Ga maar trouwen, terwijl je toch bezig bent, ik zweer dat ik niets slechts te zeggen heb over Raoul en Matthyas die hier wonen. Kan ik nu alsjeblieft verder kijken naar mijn show?" Zucht hij, wijzend naar de tv.