samengesteld

hoofdstuk 15

Raoul lacht als hij een beetje struikelt over het grind van de oprit, zijn hoofd een beetje duizelig van al de wijn die hij geproefd had op de plek waar Rob hem mee naartoe had genomen. De avond was ongelooflijk geweest; ze hadden gewoon gepraat, eten gedeeld en gelachen om duizend kleine dingen. Alles voelde perfect. Het voelt altijd perfect als hij bij Rob is.

De genoemde man lacht zachtjes naar hem, zeker minder aangeschoten dan hij is, gezien hij degene is die hen naar huis heeft gereden, een steunende arm om zijn middel slaat en hem naar zich toe trekt om een kus op zijn slaap te drukken.

"Je bent schattig," vertelt hij de kleinere man, zijn ogen glanzend.

Raoul grijnst naar hem, zijn hart vervuld van adoratie voor zijn vriend terwijl hij rustig de voordeur opent, met een vinger op zijn lippen als ze zien dat het huis stil is. Het is immers al na middernacht, het zou logisch zijn dat alle jongens al slapen.

Echter, bij het aandoen van de lichten, knipperen ze verrast naar elkaar. Matthyas hangt over het keukenaanrecht, zit wat slordig op de rand van een van de hoge krukken, diep in slaap met zijn hoofd in een boek. Raoul glimlacht, struikelt een beetje als hij zich losmaakt van Rob om dichter bij zijn jongen te komen, zijn ogen verzachtend en zijn hoofd een beetje nuchterder als hij de kleine frons tussen zijn wenkbrauwen opneemt, de pen losjes in een slappe hand op het aanrecht naast hem.

Rob stapt naast hem en schudt liefdevol zijn hoofd. "Zoveel voor geen huiswerk vanavond, hè?" fluistert hij, een hand boven zijn rug laten zweven voordat hij pauzeert. "Ik kan hem naar bed dragen. Ik denk niet dat je het tot de keuken zou redden."

Raoul doet alsof hij beledigd is, voordat hij een kleine zucht van lachen loslaat en met zijn hoofd knikt. "Goed dan. Ik ga even kijken bij de andere jongens. Stil, beloofd," voegt hij eraan toe, even aarzelend terwijl de andere man Matthy voorzichtig van het aanrecht naar zijn borst manoeuvreert, een arm om zijn rug slaand en de andere achter zijn knieën, hem met gemak optillend en even pauzerend als de jongen iets mompelt in zijn slaap, hem sussend als een baby.

Hij glimlacht, trippelt de gang af richting de kamers van Matthy en Koen, net voor de jongen uit, fronst als hij in de kamer van zijn zoon kijkt en Milo uitgestrekt ziet liggen als een zeester onder de dekens, rustig snurkend. Hij glimlacht een beetje, zij het enigszins verward, kijkt over zijn schouder naar Rob.

"Denk dat Mat misschien de plek van Milo's bed moet innemen voor vanavond," fluistert hij, en Rob lijkt ook even in de war voordat hij in de donkere slaapkamer kijkt en er een warme glimlach op zijn gezicht verschijnt.

"Hij pikte vroeger vaak mijn bed in als hij iets jonger was. Dat is al een tijdje niet meer gebeurd," legt hij zachtjes uit, voordat hij zijn hoofd naar de gang aan de andere kant van de woonkamer en keukenruimte knikt. "Ik zal deze even neerzetten."

Raoul knikt, kijkt met een glimlach hoe de man wegloopt, opent dan rustig de deur van Koen op een kier. De oudste van de jongens snurkt behoorlijk luid, op zijn buik met zijn gezicht van de deur afgedraaid, een arm over de rand van het bed hangend. Hij glimlacht liefdevol, schudt zijn hoofd bij het zien van de voeten die onder het deken uitsteken, een sok aan en een sok uit.

Hij en Koen hebben elkaar niet echt de kans gehad om elkaar goed te leren kennen, hebben niet alleen met z'n tweeën tijd doorgebracht gedurende zijn en Rob's relatie tot nu toe. Hij wil dat veranderen, wil dat de jongen volledig warm voor hem wordt en weet dat hij hem net zoveel kan vertrouwen als zijn Papa. Immers, de dingen worden serieus en hij weet zonder twijfel dat ze dit voor de lange termijn aangaan.

Hij heeft nog nooit van iemand gehouden zoals hij van Rob houdt. En bij uitbreiding houdt hij ook van de andere man zijn kinderen.

En natuurlijk, er is een vleugje schuldgevoel bij betrokken, omdat er dagen zijn dat het voelt alsof hij nog steeds verstrikt zit in zijn verdriet over Anna. Ze waren jong toen ze bij elkaar kwamen en toen Matthy kregen en trouwden, allemaal binnen een paar jaar. Hij hield van haar met heel zijn hart en toen ze stierf, brak er echt iets in hem.

Maar bij Rob is dat iets gerepareerd - meer dan gerepareerd, het is sterker dan ooit. Anna was op veel manieren zijn beste vriendin, maar hij heeft zichzelf op een behoorlijk belangrijk punt de hele tijd voor de gek gehouden tijdens hun huwelijk. Hij hoopt gewoon dat, waar haar ziel nu ook is, ze hem vergeeft en blij is dat hij eindelijk de moed heeft om verder te gaan.

Hij glimlacht nog een keer naar de slapende Koen voordat hij de kamer uitstapt, de deur zachtjes achter zich sluitend, slechts één of twee keer struikelend over zijn eigen onhandige voeten op weg naar Milo's kamer.

Hij houdt halt in de deuropening, leunt er stil tegenaan terwijl de twee bewoners zich van geen kwaad bewust zijn van zijn aanwezigheid. Rob trekt voorzichtig het dekbed over de veertienjarige als de jongen spreekt, zijn woorden verward door de slaap, waarschijnlijk niet bewust dat hij überhaupt iets z

egt aangezien zijn ogen nog half gesloten zijn.

"Milo is verkouden," mompelt hij, slaperig naar Rob kijkend. "Heb 'm medicijnen gegeven en zo."

Rob pauzeert, glimlacht vervolgens naar de jongen, aait liefdevol wat van zijn haar weg van zijn hoofd. "Oké. Is dat waarom hij in jouw bed ligt?" Vraagt hij, en Matthy glimlacht, zijn ogen sluitend terwijl hij brommend antwoord geeft. Rob lacht. "Ga maar weer slapen, jongen. Laat jezelf morgen maar lekker uitslapen, goed?"

Matthy antwoordt niet, rolt gewoon op zijn zij en kruipt om de man die op de cartoonhoezen van Milo's bed naast hem zit, een arm slaperig over zijn schoot gespreid om hem op zijn plaats te houden alsof hij een soort knuffeldier is.

Rob lacht zachtjes, laat een zucht ontsnappen en kijkt gewoon naar de jongen, zijn ogen zacht. "Je bent te goed, jongen," fluistert hij eindelijk. "En dat geldt ook voor jouw vader. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor iets behalve mijn jongens dan voor jullie twee die in mijn leven zijn gekomen."

En Raoul weet dat de andere man niet eens weet dat hij luistert, maar de woorden brengen tranen van pure liefde in zijn ogen. De man heeft zijn hart, wat kan hij zeggen?

Ze zijn echt voor de lange termijn.